Όσο αυξάνονται οι φόροι τόσο αυξάνει η τάση προς φοροδιαφυγή!!

Όσο αυξάνονται οι φόροι τόσο αυξάνει η τάση προς φοροδιαφυγή, με αποτέλεσμα την εξουδετέρωση, κατά μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος, των δημόσιων εσόδων.

Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ 

Τ. εφοριακού - συγγραφέα

E-mail: a.moudouris@gmail.com

       Τον προηγούμενο μήνα δημοσιεύτηκε κάποιο άρθρο μου με τίτλο «Οι σύγχρονες λειτουργίες των φόρων», όπου εκεί, ανέλυα ενδελεχώς το θέμα που έχει να κάνει με τις τρεις βασικές λειτουργίες των φόρων, ταμιευτική, οικονομική και κοινωνική, κάνοντας συγχρόνως τις παρατηρήσεις μου, αλλά και υποβάλλοντας απόψεις και προτάσεις προς το οικονομικό επιτελείο  της κυβέρνησης......

  

     Επειδή όμως, καθημερινά διαπιστώνω όλο και περισσότερο, πως οι δύο εξ αυτών, η οικονομική και η κοινωνική λειτουργία τείνουν, χάριν της ταμιευτικής, να εξαφανιστούν επανέρχομαι και δηλώνω επίμονα, πως και οι τρεις αυτές λειτουργίες πρέπει να επιτελούνται ταυτόχρονα, διότι τυχόν απουσία της μιας,  δημιουργείται  πρόβλημα στην άλλη,  κι αν αυτό δεν συμβεί βραχυπρόθεσμα,  θα συμβεί οπωσδήποτε μακροπρόθεσμα με ολέθριες για τους πολίτες αλλά και την εθνική οικονομία συνέπειες, κι αυτό θα πρέπει να το λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν του το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.

     Ένας από τους βασικούς σκοπούς της δημοσιονομικής πολιτικής πρέπει να είναι η επίτευξη επάρκειας των φορολογικών εσόδων, για την κάλυψη των συνολικών δημόσιων δαπανών. Η εξασφάλιση όμως της επάρκειας των φορολογικών εσόδων πιθανόν να έχει δυσμενείς  επιπτώσεις επί της εθνικής οικονομίας ή δυσμενείς κοινωνικούς αντίχτυπους. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να θυσιάζεται ο σκοπός της επάρκειας των φορολογικών εσόδων χάριν οικονομικών ή κοινωνικών σκοπών των φόρων, ώστε να μην υπερβαίνει η φορολογική επιβάρυνση τα οικονομικά ή τα κοινωνικά όρια της φορολογίας.

       Σε περίοδο μείωσης της απασχόλησης και πτώσης  του εθνικού εισοδήματος και φορολογικών εσόδων, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της χώρας μας, η ενδεδειγμένη φορολογική πολιτική είναι, αυτή της μείωσης των φορολογικών συντελεστών. Διότι μ’ αυτή θα αυξηθεί η κατανάλωση και θα ενθαρρυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις, με αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής και της απασχόλησης, συνεπώς δε και την αύξηση των φορολογικών προσόδων. 

      Αντιθέτως, η εφαρμογή «πολιτικής προσαρμογής», ήτοι πολιτικής ύψωσης των φορολογικών συντελεστών με σκοπό τον συμψηφισμό της πτώσης των φορολογικών προσόδων, θα προκαλέσει επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και συνεπεία τούτου περαιτέρω πτώσης των φορολογικών εσόδων.  Όσο υψώνονται οι φορολογικοί συντελεστές τόσο αυξάνει η τάση προς φοροδιαφυγή, με αποτέλεσμα την εξουδετέρωση, κατά μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος, του οφέλους του Δημοσίου.

     Τούτο ισχύει κυρίως στο φόρο εισοδήματος, έχει όμως εφαρμογή και σ’ άλλους φόρους, όπως στον Φ.Π.Α. και στα εισαγωγικά τέλη δηλαδή τους τελωνιακούς δασμούς. Εκτός τούτου ύψωση των συντελεστών των φόρων κατανάλωσης οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής, λόγω αντίδρασης της ζήτησης αυτών. Παράδειγμα, η αύξηση του ειδικού φόρου καυσίμων αυξάνει την τιμή των καυσίμων με αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης και κατά συνέπεια τη μείωση των δημοσίων εσόδων. Στη χώρα μας φέτος δύο στους δέκα έβαλαν πετρέλαιο θέρμανσης, ο κοσμάκης περνάει πολύ δύσκολο Χειμώνα, τα δημόσια ταμεία κι αυτά κρυώνουν, όσο για τον υπουργό των Οικονομικών κύριο Στουρνάρα;  Αυτός βρίσκεται στον κόσμο του.

    Λένε, πως αυξήσανε το πετρέλαιο θέρμανσης για την πάταξη του λαθρεμπορίου. Αυτό κι αν μου ακούγεται …… ανέκδοτο.

     Το λαθρεμπόριο κι η φοροδιαφυγή πατάσσεται με τη λήψη κ’ εφαρμογή περισσότερων διοικητικών μέτρων, αυστηρότερων αναγκαστικών μέτρων,  μάλιστα μέχρι εξοντώσεως των φορολογουμένων, όπου παρατηρείται φοροδιαφυγή εκ προμελέτης και κατ’ επανάληψη, όπου παρατηρείται αισχροκέρδεια,  με απώτερο  σκοπό την  ιδιοτέλεια και τον εύκολο πλουτισμό. Να προστατεύονται οι σοβαροί επιτηδευματίες και εισοδηματίες από την πολιτεία και τη δικαιοσύνη. Δε μπορεί,  επί  παραδείγματι,  να κατάσχεται το ακίνητο ιδιοκτήτη από το Δημόσιο,  για φόρους μισθωμάτων τα οποία ουδέποτε ο μισθωτής εισέπραξε!

        Επίσης, να λαμβάνονται εγκαίρως ασφαλιστικά μέτρα και να μην περιμένουν οι φορολογικές αρχές,  να κηρύξει ο φορολογούμενος πρώτα την πτώχευση και μετά να ενεργήσουν.

       Το «πόθεν έσχες»,  πρέπει να έχει εφαρμογή σ’ όλες τις συναλλαγές και σ’ όλες τις δικαιοπραξίες, που λαμβάνει μέρος ο οικονομικός παράγων, και κυρίως μεταξύ των μελών της ίδιας οικογένειας, αν κάποιο μέλος – επιχειρηματίας κηρύξει πτώχευση. Εκ πείρας γνωρίζω, πως πολλές πτωχεύσεις είναι εικονικές. Την ίδια στιγμή που πτωχεύει μία επιχείρηση στη θέση της ξεφυτρώνει κάποια άλλη,  με ιδιοκτήτη φυσικά κάποιο άλλο στενό συγγενικό πρόσωπο του πτωχού.

      Και κάτι άλλο, που πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει είναι, οι με συνοπτικές διαδικασίες περαιώσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, δεν είναι δυνατόν να επιβραβεύονται συνέχεια οι φοροφυγάδες και φοροκλέπτες εις βάρος των καλών και ευσυνείδητων φορολογούμενων. Να επανέλθει επί τέλους ο έλεγχος, που κάποτε τον κατήργησε το σύνδρομο της «Δεξιάς», ο έλεγχος δεν αποτελεί δείγμα αυταρχικότητας, απεναντίας προδίδει την ύπαρξη «Κράτους Δικαίου».  

      Όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσεως η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης αποφεύγει  τους άμεσους φόρους,  για να μην βαθύνει η ύφεση κι η απασχόληση και στρέφεται στους φόρους κατανάλωσης καθώς και στους φόρους περιουσίας, αυτό όμως,  δεν θα πρέπει να έχει μόνιμο χαραχτήρα παρά μόνο παροδικό.

     Η Κυβέρνηση, το συντομότερο να φροντίσει ν’ αντικαταστήσει το «χαράτσι», που εξαθλιώνει κυρίως τους μικρομεσαίους, δηλαδή, το υγιέστερο και παραγωγικότατο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Άς φροντίσει να βρεί άλλες πηγές εσόδων, κι ας κάνει την αρχή από τη «Λίστα Lagarnt». Τι περιμένουν ;  Μήπως φοβούνται, όπως είπε  ο Πάγκαλος μην πέσει η Κυβέρνηση ;

      Οι Γάλλοι την αξιοποίησαν και όποιος είχε παράνομες καταθέσεις πλήρωσε το 40% και καθάρισε, εκεί είναι τα δις κι όχι στους μισθωτούς και συνταξιούχους.

       Την κοινωνική λειτουργία των φόρων με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών την ξέχασαν εντελώς.  Η αλήθεια είναι, ότι αρκετές έπρεπε να μειωθούν,  ακόμη και να καταργηθούν, όχι όμως να τα βάλουν με τους ανάπηρους και τους πολύτεκνους, τη στιγμή που η χώρα μας αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα.

        Την ανάπτυξη τη φέρουν οι νέοι άνθρωποι κι όχι οι γέροι. Πως,  ο άλλος όμως,  να δημιουργήσει οικογένεια όταν δε μπορεί να ζήσει μόνος του;

      Οι φόροι και κυρίως ο φόρος εισοδήματος πρέπει οπωσδήποτε να είναι προσαρμοσμένος προς την φοροδοτική ικανότητα των φορολογουμένων……

      Έχω τόσα πολλά να γράψω, που τελειωμό δεν έχουν, άσε που μπορώ ως συνήθως να παρεξηγηθώ κιόλας, γι’ αυτό θα συνεχίσω μ’ ένα ποίημά μου. Σ’ ένα ποίημα,  ακόμη και μ’ ελάχιστους στοίχους,  πολλές φορές λες πράγματα, που δε θα τα έλεγες μ’ ολόκληρο βιβλίο.

ΠΟΙΗΣΗ: «ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ» 

 του  ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ 

 Ο Πέτερ Βάϊς υποδηλώνει με σαφήνεια,

πως όλα πάνω στη γη κινούνται με ακρίβεια.

Ο χρόνος τρέχει αέναα και δεν περιμένει,

το είπε κι ο σοφός «τα πάντα ρει και ουδέν μένει».

Κ’ ενώ όλα εξελίσσονται με νόμους και αρχές

οι κοινωνίες χρειάζονται ριζικές αλλαγές.  

Όμως, αυτές οι αλλαγές να πραγματοποιούνται,

αν οι δικαιούχοι αγαθών θα ικανοποιούνται.

Αλλαγές να μη γίνονται με απόλυτους τρόπους,

που αψηφούν το άτομο για χάρη του συνόλου

ή αδικούν το σύνολο για χάρη του ατόμου.

Πως μόνο μια εξασφάλιση της ισορροπίας

 ανάμεσα στις ανάγκες, των πολλών της πολιτείας

και στην ελευθερία του ενός θα οδηγήσει

σε μια κοινωνία, που η λογική δε θα φτάνει

στον παραλογισμό ούτε στην κωλυσιεργία 

και η ελευθερία σε αναρχία ή τυραννία.

Όπου υπάρχουν καλές προθέσεις, για κοινωνική

προσφορά, μαζί να περιμένεις και τη διαφθορά.

Όταν αποχτάς δύναμη, δόξα και εξουσία

φτάνεις στην ιδιοτέλεια και στην αλαζονεία.

Όμως αυτά τα ξεπερνάς πάθη κι αδυναμίες

αν πιστέψεις αληθινά πως είναι ουτοπίες.

 Όταν δεν εκμεταλλεύεσαι τις κρίσιμες στιγμές,

αλλά οι αρχές κι οι ιδέες σου μένουνε σταθερές,

σίγουρα θα νιώσεις τη χαρά της δημιουργίας

τιμή κι αναγνώριση θά ’χεις της κοινωνίας.

Όλοι κάνανε λάθη της ιστορίας οι μεγάλοι,

αρκεί τα λάθη αυτά νά ’ναι ασήμαντα–μικρά,

 και να είναι περισσότερα εκείνα τα σωστά.