ΑΞΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ;

Γράφει ο: Κώστας Μπούτιβας – Καστρινός

      Όπως συνήθως γίνεται στα έθνη που τα έχει χαράξει βαθιά το μαχαίρι της ιστορίας, έτσι και σε τούτο το δικό μας το Ελληνικό, η Ελληνικότητα είναι πάνω απ’ όλα συνείδηση. 

     Συνείδηση που απ’ αυτή πηγάζει ένα αίσθημα που σου γεννάει ενθουσιασμό, περηφάνια, αλλά και μεγάλες δόσεις πίκρας κι απογοήτευσης, να καλή ώρα όπως γίνεται στις μέρες μας. Πόσοι δεν γίνονται σήμερα σχεδόν ανθέλληνες - και δικαιολογημένα από μια πλευρά- από αντίδραση σε όλα τα στραβά κι ανάποδα αυτή την εποχή στον τόπο μας. Κι έτσι μοιραίως, και προπαντός η νέα γενιά, καταλήγει σε μια ξενολαγνεία..........

     Σ’ όλους τους τρόπους ζωής απ’ τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, αλλά ακόμα και στο τρόπο σκέψης. Και πλανάτε γύρω της ένα διχαστικό ερώτημα. Αξίζει σήμερα να είσαι Έλληνας;

     Εγώ λέω το να είσαι Έλληνας ετούτη την εποχή, ούτε προσόν είναι ούτε μειονέκτημα. Η μάλλον όπως σ’ όλα σχεδόν σ’ ετούτη τη ζωή συμβαίνει, είναι και τα δύο. Απλώς σήμερα η κρίση τα ισοπέδωσε όλα και περισσότερο από κάθε άλλη φορά η Ελληνικότητα φαίνεται πια ξεπερασμένη. Και φτάσαμε σε σημείο να βλέπουν όλοι τους σημερινούς Έλληνες ως ξεπεσμένους απόγονους ενδόξων αρχαίων προγόνων, και ως φτωχούς συγγενείς της σύγχρονης Ευρώπης.

       Και μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα και το συρφετό, ο Νεοέλληνας τα ανέχεται σχεδόν όλα ακόμα και τα πιο εξωφρενικά, έχοντας ένα βλέμμα απορίας ενός παιδιού του νηπιαγωγείου, κάτι που το εκμεταλλεύονται στο έπακρον σήμερα οι κεντροευρωπαίοι, και πάνε να μας πλασάρουν την παραχαραγμένη ταυτότητα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου δουλανθρώπου.  

     Πρέπει όλοι όμως να καταλάβουμε ότι αυτή είναι κάλπικη και ότι καμία σχέση δεν έχει με την την αληθινή διαχρονική ταυτότητα του Έλληνα.

      Έχοντας ξεχάσει όμως τα «πρέπει» που ήταν το πρώτο που μάθαινες σε μια αυθεντική Ελληνική οικογένεια, φτάσαμε τώρα ν’ αναζητάμε τα «γιατί» και το τι «φταίει». Φταίει η κακιά μας η μοίρα; Η παρακμιακή μας εποχή; Η ανυποληψία της πολιτικής; Η διαφθορά; Η αμείλικτη ελεύθερη αγορά και μάλιστα σ’ Ελληνική βερσιόν; Φταίμε εμείς οι εφησυχασμένοι παραιτημένοι- κλεισμένοι στο καβούκι μας πολίτες;

        Όχι αδερφέ! Η μεσαία και κατώτερη τάξη που πάλευε μια ζωή απ’ το πρωί ως το βράδυ για το μεροκάματο, σε τίποτα δε φταίει για τούτη την κατάντια. Άλλοι φταίνε που να φτύσουνε το αίμα, που λέγαν στα χωριά και οι παλιότεροι.