Από την Υπατία, στην Αμαλία

Του Νίκου Ναούμη*

       Το νεοκλασικό στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέϋδεν, η γνωστή σε όλους μας, από τα τελευταία γεγονότα Βίλα Αμαλία, είναι ένα ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Εκεί στεγάστηκε το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, το οποίο άφησε εποχή για την "βέργα" που έπεφτε αλλά και για τα χαστούκια που έριχναν οι καθηγητές. Από τα θρανία του πέρασαν σπουδαίες προσωπικότητες και πολλοί διάσημοι έλληνες, ανάμεσά τους ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αλέκος Φασιανός, Θόδωρος Αγγελόπουλος και πολλοί άλλοι.
        Η Βίλα Αμαλία, έργο του σπουδαίου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ το 1862, δεν ήταν πάντα ένα αλλά δύο κτίρια που ενώθηκαν. Αυτό προς την Αχαρνών ήταν η κατοικία του Μιλτιάδη Ράλλη και το κτίριο προς τη Χέϋδεν ήταν η κατοικία του πρέσβη Περικλή Αργυρόπουλου.....

         Η εμφάνιση της βίλας, στο προσκήνιο της επικαιρότητας, φέρνει στο φως της δημοσιότητας ένα τεράστιο πρόβλημα της πόλης των Αθηνών. Την ύπαρξη ενός τεράστιου αριθμού κτιρίων ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας - που υπολογίζονται γύρω στα έξι χιλιάδες- που παραμένουν αναξιοποίητα και είτε αποτελούν εστίες μόλυνσης, είτε είναι επικίνδυνα για την δημόσια τάξη κι ασφάλεια. Τα εν λόγω κτίρια, αποτελούν καταφύγια, τόσο για άστεγους που αυξάνονται ραγδαία λόγω της οικονομικής κρίσης, όσο και για χιλιάδες λαθρομετανάστες, που τα έχουν μετατρέψει σε μόνιμες κατοικίες τους, καθιστώντας την γύρω από αυτά περιοχή σε σύγχρονα γκέτο. Εκτός όλων των άλλων, τα κτίρια αυτά, αποτελούν την ασφαλέστερη διέξοδο ταραξιών και εγκληματικών στοιχείων, που επικαλούμενα την ασυλία ενός ιδιωτικού χώρου, δρουν και προβληματίζουν.

        Ο προβληματισμός έγκειται στο ότι οι καταλήψεις τέτοιων χώρων, με την ξεχωριστή τους ιστορία και αξία, αν δεν υποκινούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς σχηματισμούς, τουλάχιστον υποθάλπονται. Ποιος αλήθεια ξεχνάει την περίφημη κατάληψη ενός άλλου ιστορικού κτιρίου του κέντρου της Αθήνας από μια μεγάλη ομάδα λαθρομεταναστών, που κάνοντας απεργία πείνας ζητούσε την χορήγηση ασύλου; Αναφέρομαι στην προ δεκαμήνου ιστορία της βίλας – μεγάρου Υπατία, στην οποία τότε ένα κόμμα της τάξης του 3%, αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξε, οργάνωσε, υπέθαλψε και σχεδίασε την όλη άναρχη ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό το γεγονός, διότι όλοι θυμόμαστε τα πρωτοκλασάτα στελέχη του πολιτικού αυτού κόμματος, πρώην και νυν, να παρελαύνουν απ’ την Υπατία, εκφωνώντας διαγγέλματα και πύρινες διακηρύξεις.

         Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι ο καιρός πέρασε… Μεσολάβησαν εκλογές και το απόκομμα των αριστερών άκρων του 3%, με την ψήφο του λαού, αναδείχτηκε σε δεύτερη πολιτική δύναμη του τόπου και με ποσοστό 27% αυτή την στιγμή, καλείται να παίξει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο όμως, προφανώς και δεν έχει γίνει αντιληπτό και δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα που ασθμαίνοντας προσπαθεί να βρει τον χαμένο του βηματισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την μεγάλη αλλαγή που έχει συντελεστεί γι’ αυτόν. Η τακτική που ακολουθεί κι ο τρόπος που πολιτεύεται ακόμα και σήμερα, αποδεικνύει ξεκάθαρα και πέρα από κάθε αμφιβολία, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακραία πολιτική δύναμη και δεν θ’ αλλάξει ποτέ.

        Πόσο χρήσιμο αλήθεια είναι για τον τόπο και την ανασύνταξή του να υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα απ’ τη μία μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ κι απ’ την άλλη πλευρά η Χρυσή Αυγή; Πόσο ωφέλιμο αλήθεια είναι οι πολίτες να εμπιστεύονται και να δίνουν δύναμη σε ομάδες πολιτικές που η δράση τους μόνο πολιτική δεν μπορεί να θεωρηθεί; Σίγουρα θα πει κανείς ότι είδαμε και τις αμιγώς πολιτικές ομάδες τι καταφέρανε… Σωστά! Ποιος λέει το αντίθετο; Όμως, με τραμπουκισμούς, δολιοφθορές, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, βία και λεηλασία, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε λύσεις και το χάος καραδοκεί.

       Κάτι άλλο που ακόμα προβληματίζει, είναι το κατά πόσο αλήθεια είναι αποδεκτό μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου που θεωρητικά προασπίζονται ή τουλάχιστον έτσι θα’ πρεπε τη νομιμότητα, να δηλώνουν ανερυθρίαστα, θέλοντας να δικαιολογήσουν τις έκνομες πράξεις ατόμων που ανήκουν στους πολιτικούς τους χώρους, ότι τα κτίρια αυτά είναι χώροι πολιτισμού και κανείς δεν έχει δικαίωμα από την πλευρά της πολιτείας να τους ελέγχει. Αλήθεια, τι είδους πολιτισμός είναι αυτός, όταν ύστερα από εφόδους της ελληνικής αστυνομίας, οι… πολιτισμικοί κατά τ’ άλλα αυτοί χώροι είναι γεμάτοι κροτίδες, βόμβες μολότωφ, τσεκούρια, αντισφυξιογόνες μάσκες κτλ; Προφανώς, όλα αυτά τα αντικείμενα, ανήκουν σ’ ένα είδος πολιτισμού που εμένα τουλάχιστον, μου διαφεύγει.

     Ας ευχηθούμε κλείνοντας, σύντομα ν’ αναληφθούν πρωτοβουλίες και δράσεις προς την αξιοποίηση τόσο σημαντικών από άποψη χώρων και να αποδοθούν στους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες, που έχουν σαν κίνητρο την δημιουργία και όχι την καταστροφή.

http://naoumis-nikos.blogspot.gr/