«Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας.....»

 

      Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο νους μας  γυρίζει πίσω στην κορύφωση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, που ξεκίνησαν με τη δράση του φοιτητικού κινήματος, πίσω στο Πολυτεχνείο του ’73. Πολλά γράφτηκαν.

Ψέματα, αλήθειες; Ένα όμως είναι το σίγουρο. Οι φοιτητές αποφάσισαν να έρθουν αντιμέτωποι με το καθεστώς. Τους ακολούθησαν και πολίτες, όχι πολλοί, τουλάχιστον στην αρχή. Καπνογόνα, δακρυγόνα, δεκάδες τραυματίες, φωτιές στους δρόμους, πυροβολισμοί. Οι φοιτητές φωνάζουν στο ραδιόφωνο να τους φέρουν φάρμακα, ότι είναι άοπλοι. Αυτή είναι μόνο μια εικόνα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Με λίγα λόγια παρμένα από ιστορικά γεγονότα:

Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού. Ενός στρατού που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Είχε απαγορεύσει τις φοιτητικές εκλογές στα Πανεπιστήμια στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές που επέβαλλαν μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας.

Οι παραπάνω ενέργειες όπως είναι φυσικό, δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές με αποτέλεσμα να αποφασίσουν αποχή από τα μαθήματά τους και άρχισαν επίσης διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Στις 21 Φεβρουαρίου 4000 φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής ζητώντας ανάκληση του νόμου που επέβαλε τη στράτευση «αντιδραστικών νέων». Όμως η αστυνομία έλαβε διαταγή να επέμβει και εδώ και πολλοί φοιτητές υπέστησαν αστυνομική βία. Οι φοιτητές «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.

«Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι ο σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για τη Δημοκρατία».

Στις 3 π. μ. της 17^ης Νοεμβρίου αποφασίζεται η εισβολή του στρατού. Ένα άρμα μάχης με εντολή του Παπαδόπουλου ρίχνει τη σιδερένια πύλη, ενώ βρίσκονταν πάνω της φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου κάνει έκκληση στους στρατιώτες να μην ακολουθήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απαγγέλει με φωνή που συνταράζει τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Οι φοιτητές βλέποντας το άρμα μάχης να εισβάλλει, ακολουθούμενο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, αρχίζουν να βγαίνουν μαζικά από την πόρτα του Πολυτεχνείου. Αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται στους φοιτητές. Συνέπεια όλων αυτών είναι θάνατοι και απώλειες  στο χώρο του Πολυτεχνείου αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Χιλιάδες ήταν και οι τραυματίες πολίτες….

Γι αυτό, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά όταν ακούω ή διαβάζω γι’ αυτά τα γεγονότα. Σκέφτομαι αν τώρα έπρεπε να αντιμετωπίζαμε μια τέτοια κατάσταση, τι θα κάναμε εμείς. Όμως νομίζω ότι τα νιάτα είναι πάντα μπροστά και όπως μας δίδαξαν αυτά τα παιδιά, έτσι θα συνεχίσουμε και οι επόμενες γενιές…..

bestidro.gr