Οι Έλληνες για να βγουν από την κρίση και ν’ αποκτήσουν πληρότητα χρειάζεται να εξισορροπήσουν το προσωπικό τους συμφέρον με το δημόσιο

Του συνεργάτη μας Μουντούρη Ανδρέα

Συντ/χος εφοριακός – συγγραφέας

E-mail:a.moudouris@gmail.com

      Αρκετοί φίλοι που με συναντούν στους δρόμους της πόλης, συχνά με ρωτούν να τους πω τι γίνεται με την οικονομική κρίση, κι αν βλέπω κάποιο φως στην άκρη του τούνελ.

    Η αλήθεια είναι, ότι από τις αρχές του 2008 είχα προβλέψει την επερχόμενη οικονομική κρίση, αν κι αυτή δεν είχε εκδηλωθεί ακόμη στο σύνολό της. Μάλιστα τότε είχα δημοσιεύσει κι ένα σχετικό άρθρο μου με τίτλο «Μπήκαμε σε τροχιά οικονομικής ύφεσης».....

       Σ’ εκείνο μου το άρθρο απέδιδα τα αίτια της κρίσης κυρίως στο τεράστιο δημόσιο χρέος, στα δημοσιονομικά ελλείμματα, στη μείωση της παραγωγής αγαθών και παροχής υπηρεσιών, στην αύξηση της ανεργίας και στην επενδυτική άπνοια. 

      Η όλη αυτή δυσμενής κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο αφού είχε ν’ αντιμετωπίσει, αφ’ ενός μεν τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης, και αφ’ ετέρου δε το αρνητικό για την ελληνική οικονομία κλίμα της εποχής, όπως αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, διαφθορά και διαπλοκή συμφερόντων, και γενικότερα έναν πολιτικό εκφυλισμό που είχε ξεπεράσει τα όρια κάθε ηθικού φραγμού. Ο άκρατος κομματισμός γινόταν το εμπόδιο κάθε δημιουργικής προσπάθειας.

       Δόθηκε από την Ε.Ε. στη χώρα μας πακτωλός χρημάτων υπό μορφή επιδοτήσεων και οικονομικών ενισχύσεων γι’ ανάπτυξη κι ευημερία του λαού μας, κι εμείς αντί να βελτιώσουμε και να εκσυγχρονίσουμε τα μέσα παραγωγής για να κάνουμε περισσότερο ανταγωνιστική την οικονομία μας, τα περισσότερα απ’ αυτά τα χρήματα πήγαν στις τσέπες των ημετέρων. 

      Δυστυχώς δεν μας ενδιέφερε η δημιουργία ενός ισχυρού Κοινωνικού Κράτους, ενός Κράτους Δικαίου παρά μας ενδιέφερε να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό Κομματικό Κράτος, για να παραμείνουμε, όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία. 

      Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος Παζολίνι, (Ιταλός σκηνοθέτης και διανοούμενος) όταν έλεγε : «Βλέπουμε σήμερα τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους καμαρώνουμε και χαιρόμαστε γι’ αυτό, κι όμως θα έρθει κάποτε ο καιρός που αυτοί οι ιδεολόγοι αγωνιστές θα γίνουν αλαζόνες και θα μετατραπούν σε δυνάστες του ελληνικού λαού».

Έτσι … μ’ όλα τούτα φθάσαμε στη σημερινή «κατάντια».

         Η σημερινή κυβέρνηση συνειδητοποιώντας τα λάθη του παρελθόντος δείχνει να έχει καλές προθέσεις και να προσπαθεί να ανακτήσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι λαϊκισμοί και οι τόνοι αντιπαράθεσης τουλάχιστον μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων έχουν χαμηλώσει.  

        Ακόμη, και η δημοσιονομική της πολιτική αρχικά έβλεπα να βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, όμως στη συνέχεια, στην προσπάθειά της να τηρήσει τους όρους του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου παρέκλινε της πορείας της κι άρχισε να παραπαίει. 

        Σε ότι αφορά σημαντικούς τομείς της οικονομίας, όπως ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, ανεργία οι δείκτες παρουσιάζονται αρνητικοί. Η ύφεση βαθαίνει όλο και περισσότερο. Ο προϋπολογισμός δεν μας βγαίνει και τα κρατικά έσοδα μειώνονται. Και πώς να μη μειώνονται τα κρατικά έσοδα, όταν αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές, όταν κάθε λίγο και λιγάκι έρχονται και νέες ευνοϊκές ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων χρεών καθώς και νέες περαιώσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων;

         Οι φορολογικές επιβαρύνσεις επιδρούν δυσμενώς στην ανάπτυξη και οι ρυθμίσεις με τις περαιώσεις μειώνουν τα δημόσια έσοδα, γιατί μ’ αυτές τις πρακτικές διευκολύνονται οι φοροφυγάδες και δημιουργείται ένα κακό προηγούμενο, για τους έχοντες φορολογική συνείδηση πολίτες.

        Φοβάμαι πως αν η ΤΡΟΙΚΑ συνεχίζει να πιέζει, και η κυβέρνηση να δέχεται αμαχητί τις υποδείξεις της, σίγουρα δε θ’ αποφύγουμε και τυπικά τη χρεωκοπία, γιατί ουσιαστικά έχουμε προ πολλού χρεοκοπήσει. Εκτός κι αν φανεί κάποιο φως στο τούνελ. Κι αυτό το φως θα φανεί αν όλοι οι Έλληνες και κυρίως εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν το πιστέψουν πραγματικά. 

        Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να πιστέψουμε όλοι οι Έλληνες, ότι σαν μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, όπως είναι το κράτος, δεν έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. 

     Όταν η πολιτεία ευημερεί τότε ευημερούν και οι πολίτες της κι αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Όμως φοβούμαι πως μέχρι να το καταλάβουμε αυτό, ίσως είναι πλέον πολύ αργά. Η ελληνική κοινωνία μοιάζει σήμερα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Οι Έλληνες δεν έχουν πλέον ιδανικά, δε ζούν με αξίες, παντού κυριαρχεί ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια. Από τους πλούσιους και δυνατούς αυτού του τόπου έχει χαθεί κάθε ίχνος πατριωτισμού. 

       Για να καταλάβετε, σήμερα στα ναυπηγεία της Κορέας και της Ταϊλάνδης ναυπηγούνται 600 και πλέον πλοία Ελλήνων πλοιοκτητών, ενώ στα ναυπηγεία της Ελλάδας ναυπηγείται μόνο ένα. Μα θα μου πείτε πως αυτοί είναι επιχειρηματίες και κοιτούν το συμφέρον τους. 

         Τότε να κοιτάξει κι η ελληνική πολιτεία το συμφέρον της, δίδοντας φορολογικές ελαφρύνσεις και κι άλλα κίνητρα στους επενδυτές προκειμένου να τους προσελκύσει. Οι άλλοι πάλι, οι νεόπλουτοι εισοδηματίες, έτρεξαν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό κι εύχονται τώρα τη χρεοκοπία της χώρας, για να γυρίσουν μετά και ν’ αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί. 

       Όμως τους διαφεύγει κάποια λεπτομέρεια, πως, τίποτε δε θα χάσουν εκείνοι που δεν έχουν. Και βέβαια μπορεί να έχουν δίκιο οι αγανακτισμένοι που διαδηλώνουν στις πλατείες, όπως δίκιο μπορεί να έχουν και οι ιδιοκτήτες των ΤΑΧΙ ή και οι εργαζόμενοι άλλων συντεχνιών. Το δικαίωμα της απεργίας είναι θεμιτό και συνταγματικά κατοχυρωμένο. 

        Όταν όμως λέω, ότι κάνω απεργία αυτό σημαίνει, ότι απέχω από την εργασία μου και μάλιστα από τους χώρους όπου δραστηριοποιούμαι. Δεν καταστρέφουμε τις ξένες περιουσίες ούτε πλήττουμε τα συμφέροντα άλλων κοινωνικών ομάδων. 

       Επίσης δεν ενθαρρύνουμε τους πολίτες να προχωρήσουν σε στάσεις πληρωμών, δηλαδή να μην πληρώνουν διόδια, φόρους και γενικότερα να μην εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην πολιτεία. 

      Αυτές οι ενέργειες δηλώνουν αυτοκαταστροφή και δε βοηθούν στην επίλυση των προβλημάτων. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να επεμβαίνει άμεσα η δικαιοσύνη και να τιμωρεί αμείλικτα τους παρανομούντες. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τα προβλήματα δε λύνονται με τη βία στους δρόμους, λύνονται στις αίθουσες με παρρησία, ουσιαστική συζήτηση και ειλικρινή διάλογο. Αλλά τι να πει κανείς;

             Είμαστε ένας λαός απείθαρχος και απαίδευτος. Βέβαια εγώ δεν είμαι φιλόλογος ούτε κοινωνιολόγος για να δώσω τον ακριβή ορισμό της Παιδείας, όμως πιστεύω πως παιδεία δεν είναι μόνο η απόκτηση εγκυκλοπαιδικών και άλλων επιστημονικών ή εξειδικευμένων γνώσεων. Η παιδεία έχει ευρύτερη έννοια. Παιδεία είναι ακόμη, το να γνωρίζει κανείς αγωγή του πολίτη. 

       Παιδεία είναι το ν’ αγαπάς και να προστατεύεις το περιβάλλον. Παιδεία είναι, το να έχει κανείς φορολογική συνείδηση. Παιδεία είναι κάθε τι, που δίνει σκοπό και νόημα στη ζωή του ανθρώπου και τον οδηγεί στην ολοκλήρωση. Μήπως λοιπόν στην κρίση έπαιξε ρόλο και το επίπεδο της παιδείας μας ; Νομίζω πως είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

          Άκουσα τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον κ. Τσίπρα να βάλλει κατά της υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου και να λέει: «Θεωρείται κ. υπουργέ βία τον αγώνα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία;». Εγώ, σ’ άλλες εποχές, όταν άκουγα αυτό το σύνθημα ανατρίχιαζα και δάκρυζα από συγκίνηση.

        Σήμερα όμως, αυτό το σύνθημα δεν έχει πέραση έχει γίνει ντεμοντέ. Κανένας Έλληνας που διαθέτει στοιχειώδη λογική δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης, και βέβαια στις δαπάνες για εκπαίδευση, υγεία, κοινωνική πρόνοια πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα, όμως τα τελευταία χρόνια έχουν δαπανηθεί τόσα πολλά χρήματα για την παιδεία, που οι θυσίες του Έλληνα φορολογούμενου σε σχέση με το αποτέλεσμα της ήδη υποβαθμισμένης, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, εκπαίδευσης δεν πιάνουν τόπο, δεν γίνονται, όπως λένε στο χωριό μου  «χαλάλι » αλλά γίνονται «χαράμι».  

        Ιδρύθηκαν σ’ όλη τη χώρα 29 πανεπιστήμια και 200 επί πλέον σχολές των ΤΕΙ και τα περισσότερα εξ αυτών δεν δίνουν προοπτική στους νέους μας ούτε καλύπτουν βασικές ανάγκες της κοινωνίας μας. 

       Οι άφρονες πολιτικοί μας, ίδρυσαν παντού τεχνικές σχολές και πανεπιστήμια, για να ικανοποιήσουν αιτήματα των τοπικών παραγόντων και να κερδίσουν με τη σειρά τους κομματικά οφέλη, αν και γνώριζαν εκ των προτέρων πως η ζήτηση της αγοράς δεν μπορούσε να καλύψει ούτε το 20% των αποφοίτων. Άσε που η εισαγωγή στα πανεπιστήμια όλων των αποφοίτων του Λυκείου, ακόμη κι εκείνων που βρίσκονται κάτω από τη βάση βλάπτει σοβαρά τα εθνικά συμφέροντα, γιατί άλλοι σημαντικοί τομείς της οικονομίας μας στερούνται του απαραίτητου και πολλές φορές αξιόλογου ανθρώπινου δυναμικού. 

       Τι φοβάται λοιπόν ο κύριος Τσίπρας; Μην καταργηθεί το Άσυλο στα πανεπιστήμια και χάσουμε τη διακίνηση ιδεών ή μην χάσουν τα προνόμιά τους οι πανεπιστημιακοί; Λέτε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ και σ’ άλλα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού που δεν υπάρχει το άσυλο να μη γίνεται διακίνηση ιδεών;  Δε νομίζω. 

        Στην παγκόσμια κατάταξη αξιολόγησης των πανεπιστημίων τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται δυστυχώς μετά την 300^η θέση. Μια θέση αρκετά ταπεινωτική για μια χώρα που μετέδωσε στην ανθρωπότητα τα φώτα του πολιτισμού. 

         Πανεπιστήμια μ’ όλες τις σχολές θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο στη πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα και στις υπόλοιπες δέκα μεγαλύτερες πόλεις, για λόγους αποκέντρωσης και τόνωσης της οικονομίας των τοπικών κοινωνιών, να υπάρχουν εξειδικευμένα πανεπιστήμια με ομοειδείς και σχετικές σχολές. 

     Στα Γιάννενα επί παραδείγματι να υπάρχει ένα πανεπιστήμιο μ’ όλες τις Φιλοσοφικές Σχολές, στη Πάτρα ένα πανεπιστήμιο που θα έχει  όλες τις Οικονομικές Σχολές, στο Αγρίνιο που είναι αγροτική περιοχή να υπάρχει ένα πανεπιστήμιο με όλες τις Γεωπονικές Σχολές, ώστε να δίνεται η ευκαιρία στους φοιτητές να συνδυάζουν τη θεωρία με την πράξη. 

       Τι δουλειά έχει η Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή στην Ιερά Οδός της Αθήνας; Τελειώνει ο άλλος τη Γεωπονική και δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη μπάμια απ’ το βαμβάκι! 

        Αλλά βλέπετε, τους καθηγητάδες τους βολεύει η Αθήνα, κάνουν 2-4 ώρες την εβδομάδα μάθημα και τον υπόλοιπο χρόνο τα οικονομάνε απ’ άλλες εκατό… μεριές. 

      Άς σοβαρευτούμε λοιπόν  κι ας προσαρμόσουμε τις συμπεριφορές μας στις παραινέσεις του τίτλου αυτού του άρθρου, μήπως και μπορέσουμε κάποτε να δούμε προκοπή, και μη νομίσετε πως έχω κάτι μ’ ορισμένους ή προσπαθώ να χαϊδέψω τ’ αφτιά κάποιων άλλων. 

       Αν κι είμαι βαθειά πολιτικοποιημένο άτομο, προ πολλού έχω παύση πια ν’ ανήκω σε πολιτικά κόμματα και μακάρι το παράδειγμά μου να τ’ ακολουθήσουν κι άλλοι………..

Πρωτοδημοσιεύτηκε  29 Ιουνίου 2011