Το κοριτσάκι με τα σπίρτα; Σιγά τ’ αβγά…!

Γράφει ο: Νίκος Ναούμης

       Διαβάζω από το πρωί, ότι από σήμερα τίθεται σε ισχύ το εορταστικό ωράριο των καταστημάτων. Διάφορες σκέψεις με κατακλύζουν και με μελαγχολούν. 

     Προσωπικά, οι στολισμένοι δρόμοι, τα φωτισμένα δεντράκια και οι γιρλάντες όπου κι αν γυρνάς το βλέμμα σου τέτοιες μέρες, ποτέ δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα. Δεν θεωρώ ότι είμαι μίζερος κι από άλλον πλανήτη. Όμως, θεωρώ πολύ υπερβολικό, να τιμάς την γέννηση του Θεανθρώπου, η οποία χαρακτηρίστηκε από την απλότητα και την ταπεινότητά της, με τρόπους τόσο φανταχτερούς και εξεζητημένους.......

        Η εορταστική περίοδος όμως του έτους ξεκίνησε κι αυτό είναι ένα γεγονός. Εορταστική περίοδος όμως για ποιους και για πόσους;

        Δεν ήμουν ποτέ αριθμολάτρης και πάντα μ’ ενοχλούσαν όσοι επιχειρηματολογούσαν με αριθμούς. Ένα γνωστό γνωμικό λέει άλλωστε πως, οι αριθμοί είναι ένας πολύ καλός τρόπος να πεις ψέματα ή κάτι τέτοιο. 

     Παραβαίνοντας όμως τις αρχές μου, αυτή τη φορά, θα επικαλεστώ κάποιους αριθμούς, που όσο κι αν θέλω να τους αγνοήσω, κρύβουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα, που την ζούμε όλοι άλλωστε στην καθημερινότητά μας.

  Στο 26% ανήλθε η ανεργία τον Σεπτέμβριο του 2012 έναντι 18,9 τον ίδιο μήνα του 2011 και 25,3% τον Αύγουστο του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.

  Στους νέους ηλικίας 15-24 ετών το ποσοστό ανεργίας εκτινάχθηκε στο 56,4% από 47,6% που ήταν έναν χρόνο νωρίτερα.

  Το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες αυξήθηκε στο 30,1% από 22,3% που ήταν τον Σεπτέμβριο του 2011, ενώ στους άντρες αυξήθηκε στο 22,9% από 16,4%.

      Όλα τα παραπάνω χοντρικά σημαίνουν πως οι άνεργοι, την φετινή εορταστική κατά τ’ άλλα περίοδο, αγγίζουν, μπορεί και να ξεπερνάνε, τους 1,5 εκατομμύρια.

        Καλό θα ήταν επίσης, να συνυπολογίσουμε και το σύνολο όσων εργάζονται, για έναν πολύ απλό λόγο. Οι μισθοί τους είτε έχουν μείνει στάσιμοι στην καλύτερη των περιπτώσεων, είτε έχουν μειωθεί, είτε, φρούτο που πλέον ευδοκίμησε στην ρημαγμένη οικονομία μας, πληρώνονται όταν δεήσει ο μεγαλοδύναμος. Και δεν αναφέρομαι στον Θεάνθρωπο φυσικά, αλλά την αόρατη εκείνη δύναμη που χορηγεί στο κουφάρι της πατρίδας μας, τις… δόσεις, που θα την κρατήσει στην ζωή.

       Ανέκαθεν ο λαός μας, χαρακτηριζόταν στο σύνολό του τουλάχιστον, για την νοικοκυροσύνη του. Το κάθε σπίτι, έκανε τον προγραμματισμό του και πορευόταν. Με λίγα, με πολλά, καμία σημασία δεν είχε. Με όσα τελοσπάντων είχε ο καθένας. Τόσα έχουμε, τόσα πρέπει να δώσουμε εδώ, τόσα εκεί και πάει λέγοντας. Υπήρχε μια σειρά. 

      Δεν θέλω να πω ότι τότε, πριν τέσσερα – πέντε χρόνια μόλις ήταν όλα καλά. Ήξερες όμως τι σου συμβαίνει και έκανες το κουμάντο σου. Είχες ένα πλάνο. Τότε θα πληρωθείς, τότε θα δώσεις την δόση για το πλυντήριο της κυράς σου, τότε θα πληρώσεις τα κοινόχρηστα, τότε το τηλέφωνο, τότε την δόση του στεγαστικού και, το νερό, δεν βαριέσαι, το πληρώνεις τον επόμενο μήνα… 

        Κράταγες τα λεφτά του νερού και έπαιρνες απ’ το σούπερ μάρκετ το κάτι παραπάνω, όχι γιατί το είχες ανάγκη απαραίτητα, απλά, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να απολαύσεις κάτι, έτσι για το γαμώτο.

        Ερχόντουσαν οι γιορτές, έπαιρνες το δώρο σου, τον μισθό σου σ’ ένα χρονοδιάγραμμα συγκεκριμένο και έκανες σχέδια. Όσα σχέδια είχες την δυνατότητα, δεν είχε σημασία. Τότε, όλες αυτές οι ειδήσεις, όπως η έναρξη του εορταστικού ωραρίου των καταστημάτων, είχαν και παραείχαν σημασία. Οι λέξεις προσφορές και δώρα, είχαν νόημα και αγχωνόσουν να πάρεις κι εσύ μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι.

         Τότε όμως, παλιά. Τώρα, που όλα είναι στον αέρα, που ο προγραμματισμός δεν υφίσταται, που οι ημερομηνίες δεν έχουν καμία σημασία, όλα τα παραπάνω χάνουν την αξία τους. Τι να την κάνεις την είδηση για το εορταστικό ωράριο, η ακόμα – ακόμα και τις ειδήσεις για την δια νόμου λειτουργία των καταστημάτων και την Κυριακή, καθώς και την αύξηση του αριθμού των εκπτωτικών περιόδων από δύο σε τέσσερις.

       Πόση σημασία μπορεί να έχουν όλα αυτά, για έναν άνεργο, για έναν συνταξιούχο, για έναν μισθωτό. Καμία απολύτως. Το πρώτο μέλημα όλων πια, όσο παλαβό κι αν ακούγεται, με το που πιάσουν λεφτά στα χέρια τους, είναι να πληρώσουν το ρεύμα για να μην το κόψουν!

       Φτάσαμε στο σημείο, ένα κοινωνικό αγαθό όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, με την παγκόσμια πρωτοτυπία και εφεύρεση του χαρατσιού για τα ακίνητα που ενσωματώθηκε σε κοινό λογαριασμό με αυτό, να αποτελεί πάζλ δυνατών λυτών, για κάθε νοικοκυριό. Όλος ο προγραμματισμός, περιστρέφεται χωρίς υπερβολή, γύρω απ’ αυτό, στην Ελλάδα των δόσεων. Τρέλα και παραλογισμός.

     Στο γνωστό παραμύθι του Άντερσεν, το ξυπόλητο κοριτσάκι, άναβε τα σπίρτα του κι έβλεπε διάφορες εικόνες. Ένα στολισμένο τραπέζι, ένα φορτωμένο χριστουγεννιάτικο με δώρα δέντρο.

       Αλήθεια, υπάρχει πλέον κάποιος που αυτό το παραμύθι να τον συγκινεί; Πολύ αμφιβάλλω... Πιστεύω, πως πολλοί απ’ τους σημερινούς νοικοκυραίους των δόσεων και των χαρατσιών, μπορεί και να το ζηλεύουν, διότι εκείνη, είδε έστω και στην φαντασία της όμορφες εικόνες λίγο πριν ξεψυχήσει…

http://naoumis-nikos.blogspot.gr/