Έρημα κορμιά!

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης*

Συνταγματάρχης ε.α.-Πολιτευτής Ν.Δ.

          Πέρασε ένας χρόνος από την επέμβαση στην οποία είχα υποβληθεί συνεπεία πολλαπλών καταγμάτων στο μηριαίο, μετά από τροχαίο κι έπρεπε να κάνω έλεγχο στη κατάσταση του ποδιού μου. 

   Επισκέφτηκα ένα νοσοκομείο για τα απαραίτητα. Μια πρώτη διαπίστωση ήταν ότι τόσο το προσωπικό όσο κι ο κόσμος, έχει περάσει πλέον τη φάση του εκνευρισμού και του θυμού. Δεν είναι ακριβώς στην αποδοχή ή στην υποταγή, μάλλον στην απάθεια είναι. Όμως μια απάθεια που δεν κατευθύνεται προς  την αδιαφορία......

     Περισσότερο πηγαίνει σε μια ηρεμία που εμένα τουλάχιστον με ανησυχεί. Γιατί μου φαίνεται σαν τη κατάσταση του αποφασισμένου πριν την έκρηξη. 

      Του  ανθρώπου, που δεν έχει τι άλλο να χάσει και κατά συνέπεια είναι έτοιμος να πει το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».  

         Μια δεύτερη παρατήρηση, χιουμοριστική, το έχω γράψει και άλλοτε, είναι «η παρέλαση των καθετήρων». 

     Πέραν του τραγικού, πονεμένοι άνθρωποι όλοι τους, η εικόνα έχει και την αστεία της πλευρά. Έκανα, έτσι από περιέργεια, μια βόλτα στις κλινικές κι εκεί στη χειρουργική, γέροι και γριές, κυρίως γριές που είχαν ήδη ξαποστείλει τους γέρους, αλλά και νεότερες ηλικίες είχαν πάρει τους καθετήρες επ’ ώμου, σαν όπλα σε παρέλαση και περιδιάβαιναν στους διαδρόμους. 

                Μονάδες, δυάδες μετά συνοδών ή όχι και τα ούρα σε όλα τα χρώματα. Ανοιχτόχρωμα, σκουρόχρωμα, πορτοκαλί, με λίγο ή με πολύ αίμα. Ουράνιο τόξο. Κι οι συζητήσεις φυσικά πόση πίεση έχεις, πως πάει η χοληστερίνη, τι φάρμακα παίρνεις και άλλα. Περί υγείας όμως όλα. Σε μια στροφή έπεσα σε ένα τσούρμο τσιγγάνων που έβγαιναν πανηγυρίζοντας απ τη γυναικολογική  με το μικρό τους βλαστάρι ενώ σχεδόν  οι μισοί απ όσους κυκλοφορούσαν ήταν αλλοδαποί.

          Πήγα στο ακτινολογικό και περίμενα. Δίπλα μου ήταν μια γυναίκα, στα μέσα περίπου της δεκαετίας των εξήντα, καθισμένη σε καροτσάκι, εγχειρισμένη στο λαιμό. 

       Μου έκανε εντύπωση, παρά το προχωρημένο της ηλικίας, η ομορφιά της. Το μαλλί της μαζεμένο πίσω, πρόσωπο ωραία γερασμένο, και δυο υπέροχα γαλανά μάτια. Με το πέρασμα των λεπτών παρατήρησα ότι παρέμενε ακίνητη κι έβλεπε στο ίδιο σημείο, με βλέμμα άδειο, απλανές. 

Σε λίγο μια αδελφή τη πλησίασε και τη  ρώτησε:

-Κυρία, πως σας λένε εσάς;

-Δεν ξέρω, απάντησε, χωρίς να μετακινήσει το βλέμμα της

-Σας συνοδεύει κανείς;

-Ναι, απάντησε

-Που είναι;

-Δε ξέρω, είπε ξανά

-Αν είναι δυνατόν, ποιος την άφησε μόνη της σ΄αυτή τη κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε η αδελφή κι απομακρύνθηκε

         Άραγε την έφεραν οι δικοί της, ήταν νοσηλευόμενη; Κι η κατάσταση της έδειχνε να μην αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα. Αλλά  τι περίμενε εκεί;

        Μπήκα να κάνω την ακτινογραφία και μετά κάθισα να τη πάρω για να τη δει ο ορθοπεδικός. Η γυναίκα συνέχιζε να είναι εκεί, ακίνητη στο καροτσάκι κοιτάζοντας στο άπειρο με το ίδιο απλανές βλέμμα

           Σαν να ήταν η ίδια η Ελλάδα, οι Έλληνες όλοι, άρρωστα κορμιά, ανήμπορα, εγχειρισμένα από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, εγκαταλειμμένα στη τύχη τους, περιμένοντας τι; Το μοιραίο ή μήπως ένα θαύμα;

Αχ, έρημα κορμιά, παρατημένα στη δίνη του καιρού..

Έρημα κορμιά, καμένες εκκλησίες

καφτάνια της ψυχής, αρχαίες αμαρτίες

έρημα κορμιά, μελτέμια και θρακιάδες

άλλοτε είστε ευλογιά κι άλλες φορές μπελάδες

Έρημα κορμιά, του φεγγαριού κρατήρες

αθώα στο σταυρό, Πιλάτοι στους νιπτήρες

έρημα κορμιά, χαρούμενα θλιμμένα

κρυφές περαταριές για τ’ άγνωστα τα ξένα *

       Ξαφνικά, κοιτάζοντας προς το διάδρομο, το πρόσωπό της φωτίστηκε και το μέχρι τότε άδειο της βλέμμα, γέμισε ελπίδα. Μια πανέμορφη κοπέλα, γύρω στα είκοσι, πλησίασε. Ψηλή με χυτό μαύρο μαλλί και τα ίδια  αιγαιοπελαγίτικα μάτια, δε χωρούσε αμφιβολία, ήταν εγγονή της.

-Γιαγιά μου συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ. Τα φαρμακεία είχαν απεργία κι όταν βρήκα κάποιο ανοιχτό, ήταν γεμάτο κόσμο. Συγγνώμη γιαγιάκα αλλά έπρεπε να σου πάρω τα φάρμακα, έτσι;

        Εκείνη δεν είπε τίποτε. Κι όπως η νεαρή απομακρυνόταν, σπρώχνοντας το καρότσι στο  στενό διάδρομο προς την έξοδο, σαν ν αχνοφάνηκε ένα χαμόγελο στα χείλη της...

*Αερικό, Θανάσης Παπακωνσταντίνου

-*Από τη μόνιμη συνεργασία του με την εφημερίδα «Γεγονός» - Στήλη «Αθιβολές»

e-mail: arvanitisdimi@yahoo.com