ΠΟΙΗΣΗ: Δυο ποιήματα του Χρήστου Ζώγα

"ΤΟ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ"

του Χρήστου Ζώγα 

Συννεφιασμένο ουρανό

είχαμε χθες το δείλι,

ένα πρωτοβρόχι φθινοπωρινό

το καλοκαίρι πίσω του αφήνει....

Νεροποντές νεροσυρμές

πλημύρισαν οι δρόμοι,

πανικός στις φτωχογειτονιές

που δεν υπάρχουν υπονόμοι.

Ένα πρωτοβρόχι δυνατό

ξέσπασε χθες το γιόμα,

ήταν κι ευεργετικό

ξεδίψασε το χώμα.

Έδωσε πνοή ζωής

στη βλάστηση στη φύση,

από τη μια εμείς καταστροφείς,

από την άλλη τ’ οξυγόνο της μας λείπει.

Μια καταιγίδα ζωηρή

ζητούμε και μες το καλοκαίρι,

ο καύσωνας φέρνει τη στιγμή,

που ο κόσμος υποφέρει.

Ένα πρωτοβρόχι όμως είν’ αλλιώς,

ταιριάζει στην εποχή του,

κι χειμώνας είν’ καλός,

αλλά, μας στερούν τη θέρμανσή του.
....................................................

“ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΕ”

του Χρήστου Ζώγα

Πού μας πάνε αδερφοί

τούτοι δω οι ταιριαστοί,

στον ίδιο δρόμο περπατώντας,

στη συνέχεια του χθες,

με μηδέν προοπτικές,

ευτυχώς ευελπιστώντας.

Βαδίζουμε στα σκοτεινά,

αλυσωμένοι με τη βιά,

στου χαμού τη δίνη,

γιγαντώνει το κακό,

και το γνωρίζουνε αυτό,

η λογική τους όμως το εγκρίνει.

Πού! Μας πάνε ρε παιδιά,

ως λύση, μας προτείνουν τη σκλαβιά,

άσπρη μέρα τάχα για να δούμε,

που σημαίνει δηλαδή,

με δική μας ανοχή,

να τους δικιολογογούμε.

Των καλών προθέσεων το έργο φαίνεται πού!

μετά χαράς με επαίνους να μιλούσαμε περί αυτού,

παρά δε του λαού τις τόσες θυσίες,

το μέλλον του είναι εμφανώς ζοφερό,

όλα επιβάλλονται με τρόπο ψυχρό,

έλεος! πόσες άλλες σκληρές θα ρθουν δοκιμασίες. 

Χρήστος Σ. Ζώγας