Η Νίκη Φούντα σε ημερίδα στη Λάρισα για τον Αχελώο

ΕΚΤΡΟΠΗ ΑΧΕΛΩΟΥ: ΑΝΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΩΣΗ; ΟΧΙ ΠΙΑ »

   Σε ημερίδα με θέμα «Αχελώος- το χθες και το αύριο», που διοργάνωσαν οι Οικολόγοι Πράσινοι στη Λάρισα, συμμετείχε ως ομιλήτρια η Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και Υπεύθυνη του Τομέα Περιβάλλοντος  κα Νίκη Φούντα, μετά από πρόσκληση των διοργανωτών. Παρόντες στην Ημερίδα ήταν και οι Βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς Θωμάς Ψύρρας και Γιώργος Κυρίτσης, βουλευτές Λάρισας και Τρικάλων αντίστοιχα.

      Κατά την εισαγωγή η κα Φούντα ανακοίνωσε με μεγάλη ικανοποίηση την δέσμευσή της, κατόπιν συνεννόησης με τον Δήμαρχο Μεσολογγίου, να επαναληφθεί η Ημερίδα με το ίδιο θέμα, στις εκβολές του Αχελώου, τον επόμενο μήνα.....

      Ξεκίνησε την εισήγησή της επισημαίνοντας ότι  “η χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων κι, ελπιδοφόρα, σε ένα σημείο αναδιάταξης αυτού που λέμε «κουλτούρα», καθώς καταστάσεις και προτεραιότητες αλλάζουν. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αναδιάταξης η Οικολογική Κουλτούρα ή Περιβαλλοντικός Τρόπος σκέψης, οφείλει να ενταχθεί σθεναρά στις ζωές μας και αποφάσεις του Παρελθόντος να κριθούν, να καταδικαστούν και να καταχωρηθούν στις συνειδήσεις μας αλλά και στην Πολιτική Κρίση μας, χωρίς να αφήσουμε περιθώρια διαιώνισής τους. Tα τελευταία χρόνια, με την ψήφιση του Νόμου 3199/2003 της οδηγίας 2000/60/ΕΚ, για πρώτη φορά εισάγεται η έννοια της οικολογικής σημασίας των υδάτων. Το νερό, έτσι, παύει να ορίζεται ως «Πόρος για τον Άνθρωπο», αλλά αντιμετωπίζεται ως «Πόρος της Φύσης». Και ως τέτοιου είδους Πόροι οφείλουν να αντιμετωπίζονται τα Υδάτινα Οικοσυστήματα και τέτοια αντιμετώπιση πρέπει να έχουν από όλους, ειδικότερα, Ποτάμια τεράστιας Οικολογικής σημασίας και ποιότητας όπως ο Αχελώος.”

         Κατά την προσέγγιση της η κα Φούντα τόνισε ότι, τόσο η ίδια, όσο και η  ΔΗΜΑΡ

«…Ήμασταν και είμαστε αντίθετοι στην εκτροπή. Είμαστε αντίθετοι στην μεταφορά υδάτων από τη μία λεκάνη απορροής στην άλλη. Ήμασταν  και είμαστε αντίθετοι στα φαραωνικά έργα…». 

     Ακόμη επισήμανε ότι  “πρέπει να ξεφύγουμε από το διπολικό ερώτημα «ναι ή όχι στην εκτροπή» και να δούμε τον Αχελώο ως κάτι άλλο. Ως ροή υδάτων και φύσης που μας ενώνει και δεν μας χωρίζει.”  

      Πρόσθεσε ακόμη πως το ζήτημα της εκτροπής δεν γίνεται πλέον να τίθεται με όρους «παλαιοκομματικής κοπής». 

      Καταρχάς, γιατί καμιά Μελέτη που έγινε για το Έργο δεν έχει Νομικό Κύρος, καμιά Μελέτη δεν έγινε με τα σωστά στοιχεία, καμιά δεν έχει Επικαιροποιημένη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων να την συνοδεύει. Επίσης, δόθηκε έμφαση στο ότι οφείλουμε να καταδικάσουμε το εγχείρημα, γιατί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που απασχολεί τον πολιτικό κόσμο άλλαξαν ριζικά  τα οικονομικά, νομικά και επιστημονικά δεδομένα, κι ενώ παρουσιάστηκαν μελέτες από ειδικούς επιστήμονες και παραινέσεις για αλλαγή των καλλιεργειών σε περισσότερο φιλικές προς τους υδάτινους πόρους, όλες χάθηκαν κάπου στον χρόνο, αλλά το ζήτημα της Εκτροπής, δυστυχώς, παρέμεινε παρόν κι άκαμπτο, κάτω από το ίδιο πρίσμα.

     Η εισήγηση συνεχίστηκε με την προτροπή να αντιμετωπιστεί η κατάσταση των υδατικών πόρων ολιστικά  και πολιτικά. Ολιστικά, βλέποντας το πρόβλημα των υδατικών πόρων της Θεσσαλίας όχι ως πρόβλημα μεταφοράς νερών από τον Αχελώο, αλλά ως συνολικό ζήτημα που αφορά τον Πηνειό και την οικολογική ενίσχυσή του, την ανασύσταση της Κάρλας και ενδεχομένως την αποξηραμένη λίμνη του Νεζερού, τα αναγκαία μικρά φράγματα στον θεσσαλικό κάμπο, το εγκαταλειμμένο φράγμα Αγιονερίου και τους ταμιευτήρες του. Βλέποντας, δηλαδή, τη Θεσσαλία ως ευρεία οικολογική ενότητα στην οποία η οποιαδήποτε επιμέρους ανθρώπινη επέμβαση έχει επιπτώσεις συνολικές στη φύση και στον άνθρωπο. Χωρίς, δήθεν αναγκαίες, ποσότητες αρδευτικού νερού σκανδαλωδώς υπερτιμημένες, αλλά με στροφή προς τις ενδεδειγμένες καλλιέργειες και με χρήση ουσιαστικών μεθόδων εξοικονόμησης υδάτινων Πόρων. Με κατάλληλες διαστασιολογήσεις, μελέτες, κριτήρια, παρέχοντας κίνητρα προς την σωστή κατεύθυνση. Διαχωρισμός στην αντιμετώπιση από την παράλογη προσπάθεια της νομιμοποίησης της Εκτροπής οφείλει να υπάρξει για τα υπάρχοντα ολοκληρωμένα, δυστυχώς χωρίς Περιβαλλοντική Ευαισθησία, έργα πάνω στον ρου του Αχελώου (όσα δηλαδή δεν συνιστούν εκτροπή) όπως αυτό της Μεσοχώρας, όπου έχουν κατασπαταληθεί χρήματα των Ελλήνων Πολιτών και που στέκουν χρόνια τώρα ανεκμετάλλευτα. Για αυτά οφείλει να ανοίξει επιτέλους ο «φάκελός» τους με Επικαιροποιημένες Μελέτες, με Μελέτες Αποκατάστασης του Τοπίου και με Μελέτες για την Μετατροπή τους σε Σταθμούς Παραγωγής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, Παραγωγή που την έχουμε απόλυτη ανάγκη στον αγώνα προς την Ενεργειακή μας Ανεξαρτητοποίηση. 

      Αντιμετωπίζοντας, έτσι, το θέμα Πολιτικά από την άλλη, είναι καιρός να αποφασιστεί, σε κεντρικό επίπεδο και με διαφανή τρόπο, το τι επιδιώξεις υπάρχουν για την Θεσσαλία. Γιατί όλο και πιο συχνά επισημαίνεται ότι η πολυπόθητη Ανάπτυξη πρέπει να βασιστεί στον Πρωτογενή Τομέα, αλλά χωρίς να προβλέπεται το πώς θα έχουμε τα βέλτιστα δυνατά αποτελέσματα, το τι ακριβώς οφείλουμε να καλλιεργήσουμε και επομένως τι ποσότητες υδάτων χρειαζόμαστε, ισορροπώντας ελπιδοφόρα σε εκείνη την λεπτή γραμμή ανάμεσα στην Προστασία του Περιβάλλοντος και την στροφή προς την Παραγωγή.

       Η εισήγηση ολοκληρώθηκε υπενθυμίζοντας πως οι πολιτικές δυνάμεις του Τόπου είναι αυτές που πρέπει να δώσουν απαντήσεις και να κατευθύνουν τους Πολίτες προς την σωστή κατεύθυνση, με ενημέρωση και εκπόνηση κατάλληλων Μελετών. Με έργα που θα συνοδεύονται από Επικαιροποιημένες Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων σε όλο τον Ελλαδικό Χώρο. Όσο για τον Αχελώο, το στοίχημα πια φαντάζει μοναδικό: είναι o σεβασμός και η ισορροπία μεταξύ Ανάπτυξης/ Αξιοποίησης του Υδάτινου Πλούτου της Περιοχής μας και της Προστασίας του Περιβάλλοντος και της ανεκτίμητης αξίας του, στο πολύ σημαντικό αυτό Οικοσύστημα. Με κυρίαρχο στόχο το να διαμορφωθεί ένα περιβαλλοντικό ισοζύγιο, έχοντας πάντα κατά νου πως όταν καταστρέφεται ένας βιότοπος οφείλουμε να αποκαθιστάμε όσο γίνεται τις βλάβες και να διαμορφώνουμε μια νέα δυναμική ισορροπία, διατηρώντας την φυσική κληρονομιά του κάθε Τόπου.

      Η Βουλευτής έκλεισε την ομιλία της εκφράζοντας την ελπίδα ότι  “η Ημερίδα αυτή συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός νέου πεδίου σκέψης για το Περιβάλλον και τον Αχελώο, δημιουργώντας μια άλλη σχέση του Ποταμού με τον Θεσσαλικό Κάμπο, σχέση που οφείλουμε να ερμηνεύσουμε, να αγαπήσουμε και να προστατεύσουμε βάζοντας μπροστά διαρκώς ένα ζητούμενο:  τις επόμενες γενιές και την Ευθύνη μας απέναντί τους.”