Αυγείου κόπρος

του Άρη Μπιτσώρη

Η κάλτσα αν πρωτοξηλωθεί κι αμέσως δε μπαλώσεις
τότε θα σκάσει η φτέρνα σου, άσε που θα μαργώσεις.

Σαν το τσουράπι κι ο Αστακός ξηλώνει αγάλι αγάλι
και γίνεται ρεντίκολο, κουρέλι και ρετάλι.

Σαν να μην τρέχει τίποτε μπήκαν οι πρώτες κλούβες
και έτσι διαδόθηκε ότι μασάμε βρούβες.

Γέμισε η θάλασσα κλουβιά κι ενώ ήταν πρώτα τζάμι
τροφές κι αντιβιοτικά μες στο βυθό κατράμι.

Είπαμε: στις Βελανιδιές αθώα τα τσεκούρια
τώρα τ’ αλυσοπρίονα δουλεύουνε με φούρια.

Όμως δεν έχουν τελειωμό όλες αυτές οι εκπτώσεις,
στην Τσαπουρνιά τα υλικά για τις αναγομώσεις.

Στο Πλατυγιάλι απόβλητα θέλουνε να σωριάσουν,
του ηλεκτρισμού οι λιθάνθρακες να μας δηλητηριάσουν.

Και φτάσαμε να φέρνουνε όπλα οι Αμερικάνοι
για να δολοφονούν παιδιά στη Γάζα άλλοι ρουφιάνοι.

Περιήλθε σε απαξίωση λοιπόν αυτό ο τόπος.
Χωρίς αντίδραση από μας θα γίνει Αυγείου κόπρος.

Τά ’παμε τα ματάπαμε και θα τα πούμε πάλι
το ψάρι ιδίως του κλουβιού βρομάει απ΄ το κεφάλι.

Θυμίζω το παλιό ρητό που φρέσκο παραμένει:
πως όσο σκύβουμε παιδιά τόσο βαθιά μας μπαίνει.