Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΚΑΤΜΑΡ και ΣΑΠΟΥΝΤΙΕΣ

Του Παναγιώτη Ηλ. Χολή.

Πρόεδρος της ΠΑΝ.ΣΥ.

Άρχιζε η σαρακοστή στο χωριό και η νηστεία για πολλούς είχε ήδη ξεκινήσει. Αυτό θα σήμαινε ότι στο σπίτι η διατροφή θα προσαρμόζονταν σε φαγητά νηστίσιμα που με  έμπνευση και απλότητα θα παρασκεύαζαν, οι γυναίκες τις ζωής μας. Η μάνα και η γιαγιά μας........

Δύσκολα χρόνια, φτωχικά, χωρίς ανέσεις και με την  έλλειψη βασικών αγαθών δεν είχαν και πολλές επιλογές στη διαμόρφωση του φαγητού. 

Εμείς ως παιδιά, από την άλλη, χωρίς να καταλαβαίνουμε και πολλά, να γινόμαστε τσιμπούρι στη μάνα ή στη γιαγιά μας να μας φτιάξει γλυκό. Το στομάχι βλέπεται, πως να χορτάσει  με νηστίσιμα φαγητά και απαιτούσαμε γλυκό, εδώ και τώρα. 

Εν μέσω νηστείας όμως τι γλυκό να μας φτιάξουν και με τι υλικά,  αφού η φτώχεια  δεν έδινε περιθώρια για περισσότερα από τα βασικά για να μη διαμαρτύρεται το στομάχι; 

Πώς όμως και με τι καρδιά η μανάδες μας  θα στεναχώραγαν  τα βλαστάρια τους; Έβαζαν το μυαλό τους να σκεφτεί και μέσα από αυτή τη διαδικασία  θυμόντουσαν   ένα νηστίσιμο γλυκό με το όνομα  ΚΑΤΜΑΡ . 

Εύκολο απλό και με λίγα υλικά.

Αλεύρι, νερό για δημιουργία ζύμης. Άπλωμα της ζύμης και κόψιμο σε πλατιές λωρίδες. Τριμμένο καρύδι, κανέλα, γαρύφαλο. Τα τυλίγανε  μέσα στις λωρίδες της ζύμης και το  τοποθετούσαν  περιμετρικά του ταψιού μέχρι να γεμίσει. Το έψηναν στα κάρβουνα , όπως τις πίτες μέχρι να  ροδοκοκκινίσει και  το κατέβαζαν από τη φωτιά. Έριχναν σιρόπι από νερό, βανίλια  και ζάχαρη. Το γλυκό ήταν έτοιμο . Η μάνα είχε κάνει το καθήκον της για τα παιδιά της και εμείς γεμίζαμε τις κοιλίτσες μας με ικανοποίηση και πολύ αγάπη και φιλιά για τη μάνα μας και πολλές αγκαλιές στη γιαγιά που βοήθησε. 

Στα παιδιά όμως μη τάξεις ποτέ ότι θα τους ξαναφτιάξεις γλυκό. Δεν το ξεχνούν και θα σε τρελάνουν να το φτιάξεις. 

Είπαμε φτώχια και περιορισμένα υλικά και έχουμε και νηστεία. Όμως κάτι θα σκεφτεί η καλόκαρδη  μάνα για τα βλαστάρια της. Και, Ναι θα φτιάξει ΣΑΠΟΥΝΤΙΕ. Ο λευκός χαλβάς. Λίγο νερό στη κατσαρόλα ,λίγο λάδι,ζάχαρη , το μείγμα άρχιζε να παίρνει τη βράση του και μετά έριχναν το αλεύρι( που να βρεθεί σιμιγδάλι εκείνη την εποχή) και μετά από πολύ ανακάτεμα το μείγμα έπαιρνε την συμπαγή μορφή του. Κατέβαζαν την κατσαρόλα από τη φωτιά και ο Σαπουντιες ήταν έτοιμος. Το τρώγαμε με κουτάλι ή με τα χέρια από τη λιγούρα που είχαμε. 

Αυτά ήταν κάποια από τα πρόχειρα νηστίσιμα  αλλά πολύ ωραία γλυκά που οι μανάδες μας έφτιαχναν στο πολύ μακρινό παρελθόν. Αυτά γέμιζαν το συνεχώς διαμαρτυρόμενο στομάχι  μας. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε και ήμασταν, για την εποχή, ευτυχισμένα. 

Σημ. 1.Οι φωτό για το Κατμαρ είναι από το xiromeronews.

2. Το Κατμαρ το αφιερώνω στο φίλο Πάνο από τον Δρυμό  για να θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια και στην αδερφή μου Αγγελική που μου το φτιάχνει όταν της το πω.

 Το ΣΑΠΟΥΝΤΙΕ στον 80αχρονο φίλο Νίκο  που μου το θύμισε για να γράψω.