ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ: Οδοιπορικό στα βήματα των Προγόνων μας στη περιοχή Κεφαλόβρυσο

ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ

Γράφει ο: Παναγιώτης Ηλ. Χολής 

         Η εδαφική περιφέρεια του χωριού μας, ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ, αρχίζει από τα παράλια του Ιουνίου περιοχή  ΒΕΛΑ και τελειώνει ανατολικά, μέχρι την περιοχή του Κεφαλόβρυσου, που βρίσκετε πολύ κοντά στα ΠΗΓΑΔΙΑ- ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΒΟΥΝΙ - ΠΑΛΑΙΟΜΑΝΙΝΑ.
    Με αφορμή την δήλωση περιουσιακών στοιχείων στο κτηματολόγιο ήταν επιβεβλημένη  η επίσκεψη μου στην περιοχή για λόγους εντοπισμού του χωραφιού των γονιών μου.

         Ξεκινήσαμε πρωί από το χωριό με τον πατέρα μου Ηλία Χολή και τον ακούραστο και πρόθυμο για το οδοιπορικό μας  κο Αντρέα Κυριάκο. Στην περιοχή, μας περίμενε ο "τελευταίος τσοπάνης" του Κεφαλόβρυσου Αντρέας (Αντρίκος) Τόμπας, ο οποίος θα μας βοηθούσε να εντοπίσουμε και μία άλλη ιδιοκτησία συγχωριανού μας....

    Ο Αντρέας μας περίμενε στις κτηνοτροφικές του εγκαταστάσεις και με το δικό του τζιπ ξεκινήσαμε για την διαδρομή έως την περιοχή του ενδιαφέροντος μας.

         Το τοπίο άγριο, ντυμένο με θαμνώδης και δενδρώδης βλάστηση από  ασφάκες, αγραπιδιές, Κουτσουπιές και αιωνόβιες βελανιδιές (quercus). Το έδαφος συχνά, πυκνά καλυπτόταν από πέτρες, πλάκες και βράχους.

        Αφήνοντας τους ηλικιωμένους στον δρόμο, με τον Αντρίκο περπατήσαμε αρκετά στο δυσπρόσιτο ανάγλυφο του τοπίου με την σκέψη στα χρόνια που τούτος ο τόπος υποδεχότανε από το καλοκαίρι έως το φθινόπωρο τους συγχωριανούς μου, για να μαζέψουμε βελανίδι και να σπείρουν σιτάρι στα σημεία που υπήρχε καθαρό έδαφος. 

      Από το 1945 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960 περίπου στο Κεφαλόβρυσο χτύπαγε  η καρδιά του χωριού μας  που με τις ανωτέρω καλλιέργειες συμπλήρωναν το οικογενειακό τους εισόδημα. 

        Περπατώντας μέσα στο πάλαι πότε δάσος από βελανιδιές έρχονται εικόνες που μας διηγούνταν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε που έστηναν τις καλύβες τους που έσπερναν και που αλώνιζαν το σιτάρι. Περπατώντας ανεβήκαμε έως την κορυφή του λόφου και από εκεί αγναντεύοντας προς τα κάτω βλέπαμε όλη την ιστορία του τόπου σαν να ήταν σήμερα.

        «Να εκείνο είναι των Παυλέων, εκείνο του Παπασπύρου, το άλλο από κει είναι του Κακαβά, τούτο δω  του Κυριάκου, το άλλο είναι κοινοτική έκταση ποιο πάνω επίσης είναι κοινοτική επέκταση… και πάει λέγοντας».

             Το μάτι ξεκουράζετε, τα πνευμόνια γεμίζουν οξυγόνο, η καρδιά χτυπάει δυνατά. Ακολουθώντας τα μονοπάτια βρεθήκαμε μπροστά σε ένα χώρο λιθόστρωτο. Ρωτήσαμε τον μπάρμπα Αντρέα και Ηλία τι ήταν εδώ και μας είπαν εδώ ήταν τα αλώνι, εδώ αλωνίζαμε τα σιτάρια όταν τα μαζεύαμε. Συνήθως είχαν άλογα ή βόδια. 

        Λίγο πιο εκεί εντοπίσαμε μια μικρή μάντρα από πέτρες, τι ήταν εδώ ρώτησα τον Αντρίκο. Εδώ  μάλλον από ότι φαίνεται είναι ότι απέμεινε από την καλύβα που κάποιος εκείνα τα χρόνια έφτιαχνε για να προστατεύεται και να κοιμάται.

            Η διαμονή των συγχωριανών μας στον χώρο διαρκούσε δυο και τρεις μήνες. Εκείνο τον καιρό και τις εποχές που ανέφερα το  χωριό μεταφέρονταν εδώ για τις αγροτικές του ασχολίες. Το εισόδημα από το βελανίδι ήταν το κύριο έσοδο  για μια οικογένεια και τα στάρια κάλυπταν τις εβδομαδιαίες ανάγκες για διατροφή στο χώρο. Η διαδρομή από το χωριό μας στο Κεφαλόβρυσο γίνονταν φυσικά με τα πόδια και τα ζώα, όσοι είχαν.

           Αφού εντοπίσαμε τα χωράφια που μας ενδιαφέρουν σμίξαμε ξανά με τους κκ Αντρέα και Ηλία στο χωμάτινο δρόμο που τους είχαμε αφήσει.

         Απ’ ότι μας εξήγησαν ο χώρος εκείνα τα χρόνια ήταν γεμάτος από αιωνόβιες βελανιδιές οι οποίες σήμερα δεν υπάρχουν. Η παράνομη και ανεξέλεγκτη κοπή των δέντρων στέρησε από την περιοχή τα σπάνια αυτά δέντρα. Αυτό που σεβάστηκε η φύση (το αλώνι, την πέτρινη μάντρα κλπ) δεν σεβάστηκε ο άνθρωπος και η περιοχή στερείτε τώρα πια την παρουσία της βελανιδιάς, στερείτε του ίσκιου της, της δροσιάς της και της ομορφιάς της που θα πρόσφερε στο γενικότερο τοπίο. Συχνά πυκνά συναντάς μεγάλους κορμούς βελανιδιάς πεσμένους στο έδαφος, απολιθώματα μία η περισσότερων γέρικων βελανιδιών. Αυτά τα άψυχα κορμιά οι παράνομοι ξυλοκόποι δεν μπόρεσαν να τα μετακινήσουν και τώρα κείτονται στο έδαφος αρνούμενα να εγκαταλείψουν τον τόπο τους.

        Τα άψυχα κορμιά βελανιδιάς είναι εκεί να μας θυμίσουν ότι τα γέρικα και υπερήφανα δέντρα που σε δύσκολες εποχές έδωσαν φιλί ζωής, άρωμα, τροφή στους προγόνους μας και που στον ίσκιο τους δροσίστηκαν και φιλήθηκαν οι γονεί μας, τώρα κάποιοι απόγονοι τα σκότωσαν, τα γκρέμισαν από τον θρόνο τους, τα εξαφάνισαν. 

     Την ιστορία μας  δεν την σεβαστήκαμε και δεν την σεβόμαστε (σημεία των καιρών!!!)

-Ευχαριστώ πολύ τον Αντρέα Κυριάκο, τον Ηλία χολή και τον Αντρίκο Τόμπα για την παρέα και το ωραίο πρωινό που περάσαμε, ψηλά στο κεφαλόβρυσο.

Παναγιώτης Ηλ. Χολής