ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Γράφει ο Ντίνος Στυλιανός
Αντιπρόεδρος Αμφικτιονίας
Μια επιστολή του, από την μητέρα μου Θείου, Στρατηγού Αθανασίου Ζέρβα1, στην εφημερίδα «Καθημερινή», δημοσιευμένη στις 20 Απριλίου 2000
Ήχοι και απόηχοι από το ηρωικό Μεσολόγγι
Έχουν περάσει πολλά χρόνια μα η ανάμνηση, έστω και ξέθωρη, πάντα μένει. Απρίλιος 1939.
Σπουδαστής τότε στην Ανωτάτη Εμπορική. Στο Παγκράτι στην οδό Υμηττού μένει η γερόντισσα θεία Βασιλική με τις δύο μεγαλοκοπέλες της, την Αργυρή και την Τασούλα. Θα έχει περάσει τα ενενήντα (σύζυγος του συν/ρχου Γ. Πεσλή επί Γεωργίου Α’) Σουλιώτισσα από πατέρα. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του σπιτιού. Με δέχεται στο σαλόνι με χαμόγελο, καθισμένη στην κουνιστή πολυθρόνα της. Μου άνοιξε η ψυχοπαίδα, τα κορίτσια δεν ήταν εκεί.................
Στον απέναντι τοίχο, με επιμελημένη ανάρτηση άρματα του 1821 και σε άλλη θέση οι ελαιογραφίες του πατέρα της Νικολάου Ζέρβα και του αδελφού του Διαμάντη (πατέρας τους ο Τζήμας Ζέρβας από την Κιάφα). Σήμερα όλα βρίσκονται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο δωρεά από την κόρη της Αργυρή το 1967. Και οι δυο τους αξιώθηκαν με τον βαθμό του στρατηγού στο μεγάλο αγώνα.
Με την κουβέντα, λέω σε κάποια στιγμή. -Θεια-Βασιλική μεθαύριο θα γιορτάσουμε και την έξοδο του Μεσολογγίου, με σκοπό δε να την πειράξω και λιγάκι της είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, κοιτάζοντας την ελαιογραφία του πατέρα της. Καταξιωμένος ο στρατηγός, αλλά στον καιρό του σήκωσε σημαία και έκανε κίνημα κατά των Βαυαρών και του Οθωνα.
Πείσμωσε. Τα γεροντικά μάτια της έπαιξαν και μου απάντησε κοφτά. -Ας μην ήταν αυτός και θα γιόρταζες Μεσολόγγι. Άλλο τίποτε. Όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να της πάρω άλλη της κουβέντα.
********************
1.-Αθανάσιος Ζέρβας: Στρατιωτικός. Απεβίωσε τον Ιούλιο του 2004. Απόγονος Σουλιώτικης φάρας του Τζίμα Ζέρβα. Καταγωγή από Βόνιτσα Αιτ/νιας.
***************
Πέρασαν από τότε τρία χρόνια περίπου και τον Σεπτέμβριο του 1942 βρέθηκα στον Ορεινό Βάλτο αντάρτης Ζέρβα. Πού και πού συναντούσα τον στρατηγό και κάποτε του είπα τα λόγια της γερόντισσας το 1939 για τον πατέρα της. Έμεινε έκπληκτος και με απορία μου είπε:
-Ζει ακόμη η θεια-Βασιλική;
Δεν μπόρεσε όμως ούτε και αυτός να εξηγήσει τι εννοούσε με τα λόγια της τότε όταν είπε: «Ας μην ήταν αυτός και θα γιόρταζες Μεσολόγγι». Αφού έμεινε για λίγο σκεπτικός μου είπε: -Γεροντικά παραληρήματα, Θανάση.
Το ανταρτικό τελείωσε και συνέχισα το νέο μου δρόμο τώρα ως αξιωματικός του στρατού. Τα ιστορικά βιβλία πάντοτε μου άρεσαν. Για το Μεσολόγγι έχω διαβάσει την ιστορία του. Το δράμα των πολιορκημένων, την πείνα, τις αρρώστιες, τους ανήμπορους, τις γυναίκες με τα μωρά τους, των ηρωισμό όλων, αλλά και τον ανθρώπινο της στιγμής δισταγμό για τη συνέχιση του αγώνα. Σε μερικά από τα βιβλία αυτά, ανάμεσα στις αράδες τους, διάβασα και εκείνο που ύστερα από χρόνια έλυσε την απορία του μου άφησε η θεια-Βασιλική κάποτε.
Ο Τ. Κορδάτος στο βιβλίο του «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» 1321 έως 1332 στον τόμο Χ., σελ. 512 αναφέρει ότι από τις 25 Δεκεμβρίου 1825 έφτασε έξω από το Μεσολόγγι και ο Ιμπραήμ σε βοήθεια του Κιουταχή και οι δύο στρατοί ξανάρχισαν τις επιθέσεις. Πιο κάτω συνεχίζει:
«Απ’ τις αρχές του 1826 η άμυνα των Μεσολογγιτών άρχισε να κλονίζεται… Οι μέρες περνούσαν και από την πείνα οι πολιορκημένοι τρώνε γάτες, σκύλους, ποντίκια, ρίζες και ότι έβρισκαν. Είχαν σκελετωθεί και τα παιδία και οι γέροι πέθαιναν. Στην κρίσιμη αυτή περίοδο μερικοί από τους στρατιωτικούς είτε γιατί λιποψύχησαν, είτε γιατί κρυφά συνεννοούνται με τον Κιουταχή, ήθελαν να συνθηκολογήσουν…».
Ο ιστορικός Φωτιάδης στο βιβλίο του «Μεσολόγγι» εκδ. 1953 στην επιθυμία του να αντιπαρέλθει τούτο, αποφεύγει να το αναφέρει, πλην όμως στη σελίδα 167, θέτοντας ερωτηματικό, αφήνει με τον τρόπο του στον αναγνώστη να κρίνει και να υπονοήσει. Γράφει:
«Ποιος μέσα σε τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσε να τους κατηγορήσει αν παραδίνονταν για να γλυτώσουν οι ίδιοι και να σώσουν τόσα γυναικόπαιδα;».
Ο Νικόλαος Σπηλιάδης, γραμματεύς της Επικρατείας επί Καποδίστρια, δεν διστάζει να το καταγράψει σαφέστερα. Εις τα «Απομνημονεύματα» 1821-1843 στον Δεύτερο Τόμο, Κεφαλ. Β υπό τον τίτλο «Απειλή προδοσίας» γράφει στο βιβλίο Δ (σελ.446):
«…αλλά μετ’ ολίγον θα έλθει εις βοήθειάν του ο Ιμπραήμ, και θα ματαιώσει τα κινήματα του Καραϊσκάκη. Μετά την γενομένην νυκτομαχίαν το Μισολλόγι εκινδύνευσεν, και διότι τινές των οπλαρχιγών ήθελον να το πασραδώσωσιν εις τον εχθρόν. Ο δε αντιστράτηγος Νικόλαος Ζέρβας με τους αξιωματικούς και στρατιώτας του αντετάχθησαν και ανέτρεψαν τα σχέδια των, η δε επιτροπή έγραψεν εις την κυβερνήσιν να τους ανταμείψει και να τους προβιβάσει».
Τα χρόνια κύλησαν και όταν κάποτε βρέθηκα με άδεια στην Αθήνα, λοχαγός νομίζω τότε, βρήκα την ευκαιρία να επισκεφθώ τον στρατηγό (σημείωση δική μας: εννοεί τον Ναπολέοντα Ζέρβα) στο σπίτι του. Του έκανε ευχαρίστηση που με είδε. Στα τόσα που είπαμε του θύμισα και τη θεία-Βασιλική, καθώς και όσα βιβλία διάβασα με τον καιρό. Φημίζονταν για τη μνήμη του. Και πράγματι. Μου επανέλαβε τα τότε λόγια του στο αντάρτικο.
-«Δεν ήταν λοιπόν, Θανάση, γεροντικά παραληρήματα όσα σου είπε. Πράγματι δεν θα γιορτάζαμε ποτέ για το αθάνατο με την έξοδο του Μεσολόγγι.»
Μου είπε και άλλα για τους παλιούς από την Κιάφα και τι προσέφεραν κατά καιρούς για την πατρίδα. Η ώρα είχε πλέον περάσει. Τον αποχαιρέτησα, με φίλησε και έφυγα. Η συνάντηση αυτή θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη. Ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα.---
Για την Αμφικτιονία Ακαρνάνων, σύλλογος έρευνας Ιστορίας
Ο Πρόεδρος Ο Αντιπρόεδρος
Φίλιππος Ντόβας Στυλιανός Ντίνος
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο