του Κώστα Γιαννακίδη
Από το μπαλκόνι μου τα βράδια βλέπω το νέφος της αιθαλομίχλης να
πνίγει το φως του φεγγαριού. Μετά βγαίνω για ποδήλατο, να πάρω τον αέρα
μου. Ομως παίρνω και λίγη ελιά, αρκετή οξιά και πεύκο που κάνει και καλή
φλόγα. Πιθανότατα εισπνέω και το προϊόν καύσης άλλων πραγμάτων που δεν
θέλω να ξέρω. Σκέφτομαι συχνά ότι εκείνο το Overlay της παλιάς
διαφήμισης, δεν το έχω μόνο στη μνήμη, το έχω και στα πνευμόνια μου. Η
αρμόδια υπηρεσία εκδίδει, βέβαια, προειδοποιητικές ανακοινώσεις,
απευθύνει εκκλήσεις ώστε τα τζάκια να μείνουν σβηστά. Κανένας δεν δίνει
σημασία. Αν εσείς γνωρίζετε άνθρωπο που έσβησε το τζάκι του για να μην
επιβαρύνει την ατμόσφαιρα, σημειώστε το στα σχόλια, μπορεί να τον
τιμήσει η Ακαδημία Αθηνών.
Το συλλογικό άλλοθι λέει ότι η οικονομική καχεξία που έφερε η κρίση,
μας υποχρεώνει να μαζευόμαστε γύρω από το τζάκι, να ακούμε τα παραμύθια.............