Ρυάκια είμαστε… οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι νέοι, οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι, άλλα διστακτικά, άλλα φοβισμένα, άλλα αδύναμα, άλλα βιαστικά, περιχαρακωμένα, παρορμητικά, απεγνωσμένα που μια μικρή πετρούλα ή ένα κλαδάκι μπορεί να μας εκτρέψει απ’ τον ρου μας, που το ανεπαίσθητο άγγιγμα ενός φύλλου μπορεί να μας τρομοκρατήσει, να μας κάνει να ριγήσουμε, που τρέμουμε στην ιδέα πως κάποια στιγμή μπορεί να μας ρουφήξει η γη στα έγκατά της, στο βαθύ της αιώνιο σκοτάδι πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας προς την πιο όμορφη θάλασσα...