Ξημέρωμα… Παρασκευή 28 Ιουνίου 2024 και ο ήλιος κλέφτης μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο και το δωμάτιο γέμισε φως. Σηκώθηκα… σε λίγο ήμουν έτοιμος να πάω στον προορισμό μου.......
Πήρα το λεωφορείο της γραμμής, ήταν γεμάτο επιβάτες. Προχώρησα με δυσκολία και κρατήθηκα από χειρολαβή. Δίπλα μου όρθια μια νεαρή μητέρα κρατούσε με δυσκολία στην αγκαλιά της ένα μικρό ξανθό αγγελούδι. Στο δεξί χεράκι του κρατούσε μια μικρή χάρτινη σημαία, που την κουνούσε ανήσυχο, κοντά στο πρόσωπο μιας νέας γυναίκας, που καθόταν και έπαιζε με το κινητό της. Η νεαρή συνέχιζε α-διάφορη το παιχνίδι της και ο μικρούλης σε αντίδραση έδωσε ζωντάνια στη σημαία του, τόση, που ενοχλούσε την κοπέλα.
Ηρέμησε ψυχή μου, ηρέμησε Μάριε, είπε η μητέρα και έριξε μια ματιά απορίας στη νεαρή γυναίκα που συνέχιζε να παίζει αδιάφορη με το κινητό της. Στη στιγμή, η κακιά εντύπωση, έφερε απρόσμενο θυμό που ανέβηκε σαν πυρετός. Με φούντωσε το άδικο και είπα τονισμένα και καθαρά: Παρακαλώ μια θέση στην κυρία με το παιδάκι… καμία κίνηση, καμία απάντηση. Σας παρακαλώ δεσποινίς να καθίσει η κυρία με το παιδάκι; Η δεσποινίς σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε υπεροπτικά και μου είπε με αυστηρό τόνο: Και ποιος είσαι εσύ που υποδεικνύεις τι να κάνω; Ένας άνθρωπος που αγαπά και σέβεται τον συνάνθρωπο, αυτός είμαι… Αφήστε την δεσποινίδα να χαίρεται το παιχνίδι της και την υπεροψία, ακούσθηκε η φωνή της μητέρας που έκρυβε παράπονο.
Οι επιβάτες αντέδρασαν, και μερικοί μάλιστα, σηκώθηκαν και παραχώρησαν τη θέση τους. Η κοπέλα τάχασε… σηκώθηκε νευριασμένη, με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα που έσταζε φαρμάκι, τόσο φαρμάκι, που η ντροπή την έπιασε από το χέρι και την κατέβασε στην επόμενη στάση. Η νεαρή μητέρα έβγαλε ένα αυθόρμητο ΟΥΦ ανακούφισης και έβαλε το μικρό Μάριο στο κάθισμα. Ο Μάριος χαμογέλασε και κούνησε τη σημαία του πανηγυρικά. Η προσμονή να καθίσει, έγινε ζωντανή αλήθεια και η μικρή σημαία του πόθος της καρδιάς. Και το θαύμα έγινε…
Ο Μάριος άπλωσε το χεράκι του και μου πρόσφερε την μικρή χάρτινη σημαία μένα βλέμμα που έκρυβε ασφάλεια και έσταζε αγάπη. Ανατρίχιασα.. η καρδιά μου άρχισε να κτυπάει δυνατά και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Άπλωσα το χέρι να πάρω το θεϊκό δώρο της καρδιάς… Ο Μάριος τεντώθηκε, το έφερε στο στοματάκι του και το φίλησε σαν φυλαχτό… Έφερα τα χέρια στο πρόσωπό μου για να κρύψω την γύμνια των καιρών, την γύμνια της κοινωνίας… Ένιωσα μικρός Θεός. Ο μικρός ξανθός Άγγελος, φώλιασε μέσα μου, γιατί κατέβηκε από τον ουρανό, και η νεαρή μητέρα, με χαράκωσε μέσα μου, άφησε σημάδι, γιατί μεγάλωνε το αγγελούδι της με στοργή και αγάπη, όση χωρούσε η καρδιά και οι επιβάτες που ξέσπασαν σε χειροκρότημα, γιατί γνώρισαν το νόημα της ζωής, την αλήθεια της φύσης τους.
Αν δε μπορούμε να δούμε τη φλόγα της ζωής στα μάτια ενός μικρού παιδιού, τότε είμαστε ήδη πολύ μακριά από την ίδια τη ζωή. Ο κόπος του να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί και να του δώσεις αξίες και εφόδια να σταθεί στα πόδια του ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Κι αυτή η κοπέλα με κάποιους γονείς μεγάλωσε, και έκαναν ίσα καλά μπορούσα, είμαι σίγουρη κάπου όμως τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί αυτή η προσφορά. Έχουμε αλλοιωθεί τόσος κοινωνία που η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της πυραμίδας. Οδηγοί σταματούν σε διάβαση πεζών για να δώσουν προτεραιότητα σε κάποιον που έβγαλε βόλτα το σκύλο του, όταν οι ίδιοι οδηγοί δε δίνουν καμία προτεραιότητα σε διάβαση πεζών στη μητέρα με το καροτσάκι ή τον ηλικιωμένο με το μπαστούνι του. Ειλικρινά ντρέπομαι... Κάνουμε περισσότερα touch στην οθόνη ενός κινητού παρά στον συνάνθρωπο μας. Ας αναλογιστουμε έστω λίγο πού φτάσαμε και τα. Μικρά που μπορούμε να αλλάξουμε. Έχουμε αλλοιωθεί ως άνθρωποι, ως ύπαρξη.
ΑπάντησηΔιαγραφή