Μεγάλη Παρασκευή
(Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής ένα κοριτσάκι με καστανές πλεξούδες και κόκκινο βελούδινο φόρεμα μαζεύει αγριολούλουδα στον κήπο μουρμουρίζοντας το μοιρολόι της Παναγίας, όπως το ’χε μάθει απ’ τη μάνα της. Η ατμόσφαιρα βαραίνει μουντή κι η καμπάνα χτυπάει πένθιμα κάθε μια ώρα επιτείνοντας τη διάχυτη θλίψη)......
Μια παπαρούνα σε βελούδινο φουστάνι
απ’ την αυγή τους κήπους σεργιανίζει
τις στάλες της δροσιάς μόλις που αγγίζει
και πλέκει με τα λούλουδα γιορντάνι.
Το γέλιο κρύφτηκε στο άσπρο γιακαδάκι
και της καθάριας όψης χάθηκε η λιακάδα
για να ταιριάξει λες στης φύσης τη μουντάδα
ξέχασε σήμερα πως είναι κοριτσάκι.
Χλωμά τα μάγουλα, τα μάτια πικραμένα
οι δυο πλεξούδες της ξεχτένιστες θροΐζουν
κι αργά τα χείλη μοιρολόι μουρμουρίζουν
«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα...».
Βαριά πενθεί η μεσιανή καμπάνα
της εκκλησιάς που η θλίψη μαβιά ντύνει
κι όλο πνιχτούς λυγμούς αφήνει
σάμπως το γιο της να θρηνεί μια μάνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο