ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ: Γλυκό του κουταλιού!

Γλυκά να τρώτε, γλυκά να μιλάτε…

 «Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις

Με αρμπαρόριζα δεμένο

Και μια ιδέα λεμόνι

Γλυκό του κουταλιού…»

Γράφει η: Μαρία Ν. Αγγέλη

      Προχθές είχα τη διάθεση να φτιάξω γλυκό του κουταλιού. Αγόρασα εξαιρετικά σταφύλια κι άρχισα την ετοιμασία.

   Ξερογιάζοντάς τα θυμήθηκα τις νοικοκυρές στο χωριό που φρόντιζαν πάντα να έχουν γλυκό  στη γυάλα για τον επισκέπτη. Έφτιαχναν διάφορα, ανάλογα με την εποχή και τα φρούτα της: σταφύλι, κυδώνι, μελιντζανάκι, νεράντζι, καρύδι, σύκο κλπ.

     Κάποια από τα γλυκά αυτά, όπως για παράδειγμα το νεράντζι ή το καρύδι είναι “μπελαλίδικα”. Απαιτείται μια χρονοβόρα διαδικασία για να παρασκευαστούν. Ωστόσο οι γυναίκες εκείνες με υπομονή τα ετοίμαζαν όλα. Δεν είχαν βέβαια και τη δυνατότητα να αγοράζουν έτοιμα από το ζαχαροπλαστείο, αφού δεν υπήρχε στο χωριό μας.

      Εμείς οι νεώτερες νοικοκυρές στραφήκαμε προς τα “αγοραστά” για να αποφύγουμε τη διαδικασία…...

   Ο ξένος, άνδρας ή γυναίκα, που έμπαινε στο σπίτι, όπως  είπαμε, έπρεπε να σερβιριστεί. Απαραίτητο κέρασμα ήταν το γλυκό του κουταλιού, συνοδευόμενο με ένα ποτήρι νερό. Στις επίσημες επισκέψεις συνοδευόταν με ποτό μέντα ή τριαντάφυλλο για τις γυναίκες και ούζο για τους άνδρες.

     Το γλυκό του κουταλιού μπορούσε να συνοδευτεί και με καφεδάκι.

     Ήταν αγένεια προς τον ξένο να μην τον σερβίρεις γλυκό.      Εκτός από τις περιπτώσεις που η οικογένεια πενθούσε, οπότε δεν έφτιαχνε η νοικοκυρά γλυκά και δεν κερνούσε παρά μόνο καφέ. Σε άλλες περιπτώσεις θα σχολιαζόταν αρνητικά.

       Θυμάμαι  όταν ερχόταν κάποιος επισκέπτης,  η μάνα μου έκανε νόημα να τον τρατάρω γλυκό στο δίσκο με το χειροποίητο δισκόπανο.

       Έπρεπε ως κορίτσι εγώ να μαθαίνω καλή συμπεριφορά… Αυτό το σερβίρισμα το θεωρούσα εύκολο. Το δύσκολο ήταν να πετύχω το καϊμάκι στον καφέ, που συνήθως ακολουθούσε…

       Η μάνα μου έκανε γλυκό  κυδώνι και σταφύλι. Σταφύλια είχαμε άφθονα από την κληματαριά μας. Γέμιζε τις γυάλες και τις τακτοποιούσε στο ντουλάπι. Έκανε πολύ.  Για μας και για τους επισκέπτες. Θυμάμαι κάποιες φορές που μας έβαζε και πάνω στο ψωμί μας αντί για ζάχαρη!

Προχθές λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω γλυκό σταφύλι κι εγώ, όπως η μάνα μου.

       Ξερόγιασα το σταφύλι, το έπλυνα στο σουρωτήρι και το έβαλα στην κατσαρόλα να βράσει με τη ζάχαρη κι ένα φλυτζάνι νερό.

      Η αναλογία του σταφυλιού και της ζάχαρης «πάει ίσα κι ίσα», όπως έλεγε η μάνα. Δηλαδή ίση ποσότητα σταφυλιού, ίση ποσότητα ζάχαρης. Εγώ κράτησα λίγο τη ζάχαρη.[π.χ. ένα κιλό σταφύλι και 800 γραμμάρια ζάχαρη].

      Τα άφησα να βράσουν και όταν έδεσε το σιρόπι, τα έβγαλα από τη φωτιά. Πρόσθεσα τότε τα καβουρδισμένα αμύγδαλα και το χυμό του λεμονιού. Το λεμόνι χρησιμοποιείται να μην ζαχαρώνει το γλυκό, αλλά και ως συντηρητικό.

       Όταν μετά από αρκετές ώρες κρύωσε το γλυκό  το έβαλα μέσα στα γυάλινα βάζα. Έτοιμο για σερβίρισμα.

      Μου αρέσει να σερβίρω γλυκό του κουταλιού, όπως οι γυναίκες του χωριού μου. Το ’χω συνδέσει με τη φιλοξενία   και με τα παιδικά μου χρόνια…

       Είναι αλήθεια ότι δεν διαθέτω χρόνο για γλυκά που απαιτούν χρονοβόρα διαδικασία. Για τούτο επέλεξα το γλυκό σταφύλι. Είναι απλό και ωραίο γλυκό.

      Κλείνοντας τα βάζα, σκέφτηκα ότι μια γλυκιά χειρονομία θα ήταν να χαρίσω και στις φίλες μου γλυκό του κουταλιού.

       Αφού ήμουνα σε καλή διάθεση, τύλιξα με κορδελίτσες τα βάζα, κόλλησα και  ετικέτες  γράφοντας πάνω μια ευχή για την καθεμιά… Ελπίζω να τους αρέσει…

«Γλυκά να τρώτε, γλυκά να μιλάτε!», φίλες και φίλοι μου.....