Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω άστρα…

Γράφει η: Νίκη Φούντα 

Υποψήφια Βουλευτής με την Δημοκρατική Αριστερά στην Αιτωλοακαρνανία   

   Εγώ και τα κόμματα, τα κόμματα κι εγώ… Ευκολία, πρόβλημα, εγκλωβισμός, λύση…

   Και εγώ άνθρωπος είμαι. Μου αρέσουν τα εύκολα. Θα ήθελα να είναι για όλους μας έτσι, εύκολα κι αβίαστα. Βέβαια, μέσα από τις αντιθέσεις και τα δύσκολα της ζωής εκτιμούμε. Αλλά ίσως στα γενικότερα δύσκολα του σήμερα δεν υπάρχει χώρος για πολλή φιλοσοφία. Υπάρχει χώρος για τιμωρία, υπάρχει χώρος για αγανάκτηση, ακόμα και για αυτοδικία, αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για την ουσία. Και η ουσία είναι το μέλλον, το «παραπέρα». Μήπως όντως ξεχνάμε άραγε έννοιες όπως η ουσιαστική αλλαγή, το όραμα? Αλλαγή που θα βλέπει στο μέλλον χωρίς κορώνες λαϊκισμού! Ξεχνάμε πως βάζοντας την σκόνη κάτω από το χαλί δεν λύνουμε το πρόβλημα!.....

       Λέγοντας πρόβλημα και ορίζοντάς το… πρόβλημα πρώτο: όχι άλλη μνήμη χρυσόψαρου. Η Νέα Δημοκρατία του Μνημονιακού Μονόδρομου και των «αναπόφευκτων μέτρων» του πολύ πρόσφατου παρελθόντος, εμφανίστηκε ξάφνου, προχωρώντας χωρίς ονοματεπώνυμο μετά το σίκουελ της ταινίας «Ζάππειο 1 έως 4», με το νέο της πρόγραμμα ενόψει εκλογών. Παροχές, διαφορετική αντιμετώπιση και φοροαπαλλαγές στα χαμηλά οικονομικά στρώματα, με πολιτική ενάντια προς τις οριζόντιες περικοπές και με διάφορες άλλες «καινοτομίες» κοινωνικής πολιτικής. Πείθει κάποιον! Κανέναν. Την ψηφίζει κανείς! Πολλοί και μάλιστα την ψηφίζει κόσμος που δεν εμπιστεύεται καν τον Πρόεδρο της,τον Αντώνη Σαμαρά. Γιατί! Στο όνομα της ανασφάλειας, της ανευθυνότητας, του φόβου της Αριστεράς, της Αριστεράς ως επικίνδυνης λέξης. Διάγνωση πρώτη: εγκλωβισμός στο χρώμα του κόμματος και στον νόμο της αδράνειας, ακόμα και σε τέτοιες ιστορικές στιγμές. 

     Πρόβλημα δεύτερο: η Αριστερά της «δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα» επανάστασης. Επανα-κρατικοποιήσεις φορέων που επιβάρυναν τον Έλληνα φορολογούμενο με χρέη και αναποτελεσματικότητα για πολλά χρόνια, προσλήψεις στο δημόσιο και νέου τύπου πελατειακές σχέσεις, υποσχέσεις για μισθούς προ κρίσης, ύφος πολιτικής «δεν τρέχει τίποτα» και «όλα καλά ήταν πριν το Μνημόνιο». Ο ΣΥΡΙΖΑ πείθει κάποιον! Πολλούς όπως φαίνεται. Πείθει όλους αυτούς που, όπως δηλώνουν, δεν έχουν τίποτα να χάσουν (λες και χειρότερα δεν υπάρχουν ή δεν έχει ζήσει ο Έλληνας λίγες δεκαετίες μόλις πριν), όλους όσους θέλουν να ακούσουν πως υπάρχουν «μαγικά ραβδιά», όλους όσους δεν ενδιαφέρονται ίσως για την ρεαλιστικότητα των προτάσεων, όλους όσους είναι εραστές της υποσχεσιολογίας. Μας αρέσει να ακούμε ψέμματα λοιπόν! Να μας «χαιδεύουν» τα αυτιά! Ακόμη και στα «δύσκολα»! Έτσι φαίνεται. Ακόμη και εάν στα τόσο δύσκολα τα ψέματα γίνονται άκρως επικίνδυνα. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Πιο πρόσφατο το «λεφτά υπάρχουν» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Αναπόφευκτοι και οι συσχετισμοί. Διάγνωση δεύτερη: εγκλωβισμός σε έναν κατ’ επίφαση αριστερό, σε έναν «επαναστατικό» συντηρητισμό, όντας λάτρεις του παλιού, ντελάληδες του υποτιθέμενου καινούργιου.

      Είπα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και θυμήθηκα! Πρόβλημα τρίτο: η αυτοκριτική που μένει αυτοκριτική, το συγγνώμη που ψελλίζεται αλλά δεν λέγεται. Η ερώτηση αν πείθεις κάποιον σε αυτή την περίπτωση είναι καθαρά ρητορική. Έχεις πείσει άλλωστε τον ίδιο σου τον εαυτό πως δεν δικαιούσαι να μιλάς. Και αυτό που μένει! Η σιωπή της ενοχής ώστε να περισωθεί τι! Παρ' όλα αυτά διψήφια ακόμη ποσοστά το κόμμα. Διάγνωση τρίτη: εγκλωβισμός στο όνομα ενός συναισθηματισμού προς τον τάχα κεντρώο χώρο, μέσα σε μια «πολιτική εντατική», εκεί όπου προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το ΠΑΣΟΚ με φιάλη οξυγόνου, σφυρίζοντας λες αδιάφορα μπρος στην καταστροφή. 

     Και η άρνηση, ως τελευταίο πρόβλημα. Άρνηση καθολική. Άρνηση για συνεργασία, για το πολυπόθητο «ωφελιμότερο» επιτέλους σε αυτόν τον Τόπο, άρνηση για συμμετοχή. Όχι σε όλα. Ροπή προς τον λαϊκισμό. Φωνές απόγνωσης. Ανυποχώρητη στάση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ΚΚΕ να δουν την πραγματικότητα: το ότι εκτός Ευρώπης απλά δεν μπορούμε, πως ρευστότητα δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να την εφεύρουμε μόνοι μας, μονομερείς καταγγελίες και απομόνωση από τους πάντες δεν χωρούν ως επιλογές στην παρούσα φάση (βλέπε και ΣΥΡΙΖΑ). Δεν έχει πολλά περισσότερα να επισημάνει κανείς εδώ. Διάγνωση τέταρτη: εγκλωβισμός σε μια στείρα αντιπολίτευση, αντιπολίτευση του πρώτου απέναντι στην ΝΔ (στο κόμμα που έως εχτές υποστήριζε σθεναρά ακόμη και ως μέλος κυβερνήσεων ο πρόεδρός του) και του δεύτερου απέναντι στους πάντες.

     Και εμείς ως Δημοκρατική Αριστερά είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια εικόνα που θέλουμε να αποτινάξουμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην εικόνα του κόμματος που έχει γεννηθεί μέσα στα πλαίσια της ουσιαστικής συνεργασίας για το καλό του Τόπου, στο προφίλ του «συνετού» κόμματος, αυτού που οι περισσότεροι ψηφοφόροι αναγνωρίζουν την συνέπεια και την σοβαρότητα των προτάσεων και του Προέδρου του, αλλά που τα ποσοστά του δεν είναι ανάλογα. Δεν μας αρκεί πια αυτό, δεν μας αρκεί ήδη. Δεν μας αρκεί η συμπάθεια, ούτε το να λέμε με ποιον θα συνεργαστούμε ή όχι. Φτάνει να δει κανείς τις προτάσεις μας, το πρόγραμμά μας, το όραμά μας για τον Τόπο. Για όλα αυτά όμως θέλουμε δύναμη. Στις προηγούμενες εκλογές κατηγορηθήκαμε και συκοφαντηθήκαμε με χαρακτηρισμούς όπως «δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ» ή «Αριστερός Καρατζαφέρης». Δικαιώσαμε όσους μας ψήφισαν με την στάση μας και την συνέπειά μας ενάντια σε όλη αυτή την λάσπη και κυρίως απέναντι στο πρόγραμμά μας.. Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ηθικά και πολιτικά. Δεν είμαστε -η μόνο αυτοαποκαλούμενη- κεντροαριστερά που έχει χάσει την ιδεολογία της και τον κοινωνικό προσανατολισμό της, ούτε η Αριστερά που δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει, που δεν μπορεί να κυβερνήσει, που δεν θέλει τις ουσιαστικές, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Είμαστε κάτι άλλο: η Αριστερά που επιζητά την ευθύνη, την αποτελεσματικότητα, τον Αριστερό τρόπο σκέψης μέσα από μια νέα διαμορφωμένη σχέση κράτους-πολίτη, η Αριστερά των λύσεων. Λύσεων στα παραπάνω προβλήματα που αναφέρθηκαν. Ένα κόμμα που θεωρεί δεδομένο τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, μιας χώρας που θα έχει αξιοπρέπεια και την Κοινωνία της όρθια. Στηρίζοντας τα πραγματικά όπλα μας, την παραμονή στο Ευρώ και την Ευρωζώνη, την σκληρή διεκδίκηση απέναντι στα άδικα για την κοινωνία μέτρα και το ήθος μας. Με προοπτική. Και έντονη την ανάγκη για αλλαγή μέσα από τις πολλές μας δυνατότητες ως χώρα. Μακριά από εγκλωβισμούς.

      Γιατί «Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω άστρα» …