Παλιά λιοπύρια…

 

πηγή:  xiromeritissa.wordpress.com

       Αφόρητη κι ανυποχώρητη η ζέστη τούτου του Ιούλη, θυμίζουν  τις πιο ξέγνοιαστες σελίδες της ζωής μου!

Τόση ζέστη που όμως την προσπερνούσαμε γιατί είχαμε δουλειά να κάνουμε.

Δεν υπήρχε χρόνος, ούτε να σκεφτούμε, ούτε ν’ αναλύσουμε τα καμώματα του καιρού.

Κάτω από μια «φρατζιάτα» (στέγαστρο φτιαγμένο από  καλάμια, φτέρες, ή κλαδιά πλάτανου), καθηλωμένος ώρες σε μια θέση, με το κορμί σε ορθή γωνία, όλη μέρα σχεδόν, να περνάς τα φύλλα του καπνού ένα - ένα προσεχτικά  μη σπάσουν στην ατσάλινη βελόνα.

Βελόνα που  δεν συγχωρούσε την απροσεξία  με τα χέρια σου ακόμα  και σήμερα να μαρτυρούν τα σημάδια  της. Κι ύστερα το πέρασμα στην κλωστή από λινάρι δεμένη στη σιδερένια (α)γκλίτσα.

Τα φαγητά απλά,ελαφριά και γρήγορα λόγω έλλειψης χρόνου.

Τι να σου πρωτοκάνει η μάνα – η ηρωίδα του καπνού – να μαγειρέψει,να πλύνει, να μπελονιάσει, να ξεκολλήσει, να μαζέψει;

Κι ομως έπρεπε να τα κάνει όλα τότε !

Δεν υπήρχαν περιθώρια για υπαρξιακά η ψυχολογικά προβλήματα,δεν υπήρχε το "εγώ" κυριαρχούσε το "εμείς"!

Όλοι μαζί στον αγώνα για την βιοπάλη, ανδρες, γυναίκες, παιδιά.

Και το κάμα αντίπαλος δυνατός, ανελέητα έλιωνε το κουρασμένο σου κορμί αλλά το  περιφρονούσες τόσο, που έδειχνε να υποχωρεί λες και ντρεπόταν τον τίμιο κόπο σου!

Μετά το μπελόνιασμα σηκωνόσουν μουδιασμένος να κουβαλήσεις και ν’ απλώσεις τις αρμάθες, στη λιάστρα ντάλα μεσημέρι !

Κι έρχεται και μια εποχή που για χάρη της τεχνολογίας  κίναγες για το χωράφι, να ‘ναι ο ήλιος στη μέση τ’ ουρανού, να καίει και να σου λέει ότι είν’ ακατόρθωτο να μαζέψεις χωρίς να τρέξει ο ιδρώτας ποτάμι μεσ τα μάτια σου , να θολώνουν και να πονάνε!

Κι όμως συνέχιζες, το προσπερνούσες και έβαζες "βιά" για να τελειώνετε μια ώρα γρηγορότερα. Με πόση λαιμαργία μάζευες τα χοντρά, χολάτα φύλλα του  φρεκοποτισμένου καπνού το μεσσινόφυλλο που μόλις τ’ ακούμπαγες ήταν λες κι  ερχόταν  μόνα τους στο χέρι σου !

Κι η κόλλα να σου γίνεται γάντι .

Κι έρχεται το βράδυ, η ώρα που γύριζες σπίτι,πλενόσουν κι επιτέλους θα ξεκουραζόσουν. Να ξαπλώσεις το κορμί σου να ισιώσει  για να συνεχίσει πιο δυνατό την επόμενη !Δύσπνοια σ’ έπιανε, κολύμπαγες στα μουσκεμένα σεντόνια κι όχι στα ονειρεμένα νερά του Ιονίου!

Πώς να ξαποστάσεις με τέτοια ζέστη;

Για  να ξορκίσεις τούτο το κακό, πλενόσουν, στολιζόσουν και πήγαινες στο πανηγύρι ή βόλτα στην πλατεία ξεχνώντας και τον καύσωνα και την κούραση, ή  τις διαφορές με τον διπλανό σου γυρίζοντας σπίτι  κάποιες φορές με φόντο τα χρώματα της ανατολής !

Κι οι υπόλοιποι της  οικογενειακής επιχείρησης να  περιμένουν σα μανιωμένη σφηκοφωλιά  να ξεκινήσετε για δουλειά!

Τόσα καλοκαίρια, σκέτα λιοπύρια κι όμως …αντέξαμε!