Επιστροφή του Επαγγελματία ψαρά Φάνη από μία κοπιαστική μέρα, αλλά με γεμάτο το κατάστρωμα από παλαμίδια.

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΑΣΤΑΚΟ

 Γράφει ο Χρήστος Μπόνης

     H παλαμίδα είναι ένα ψάρι παρεξηγημένο  είτε γιατί θεωρείται συνώνυμο της λακέρδας είτε γιατί θεωρείται κατώτερης γευστικής αξίας. Στις ελληνικές θάλασσες βρίσκουμε ακόμα σε αφθονία δύο είδη, ενώ τα τελευταία χρόνια -πιθανον και  λόγω των κλιματικών αλλαγών- μπορεί να συναντήσουμε κι ένα τρίτο είδος. 

Τα δύο πρώτα είδη είναι η κατσουβόνεια παλαμίδα (αυτή που αναγνωρίζουμε κοινώς ως παλαμίδα) και το τορίκι ή παλαμίδα σάρδα, ή ρίκι (όπως είναι ευρέως γνωστό). Tο τελευταίο είδος είναι η άσπρη παλαμίδα ή ορκύνι, με ελάχιστες εμφαν΄σησεις (πριν από 2 – 3 χρόνια-) στο Ιόνιο.

 

Όλα τα είδη της παλαμίδας έχουν ένα μυστικό. Επειδή είναι ψάρια με πολύ αίμα, πράγμα που δίνει στο κρέας τους μια βαριά μυρωδιά, πρέπει όταν είναι σχεδόν ζωντανή ακόμα, να κόψουμε το κεφάλι και να την κρεμάσουμε από την ουρά για να φύγει το αίμα. 

Αυτό βέβαια στο «κλεινόν άστυ» δεν μπορεί να γίνει, γιατί η παλαμίδα δεν φτάνει ποτέ ζωντανή. Έτσι κάνουμε διάφορα μαριναρίσματα. 

Επίσης, περίεργη μυρωδιά αναδίδει και ο νωτιαίος μυελός του ψαριού που καλό είναι να τον αφαιρούμε.