Τις τελευταίες δεκαετίες στον ελληνικό χώρο η τουριστική ανάπτυξη εντάθηκε στη βαριά βιομηχανία, με το τουριστικό προϊόν να παρέχει την εύκολη και γρήγορη πηγή χρήματος για την Ελληνική οικονομία και τους πολίτες. Η τουριστική ανάπτυξη πρωτοεμφανίζεται τις δεκαετίες του 70 και 80, με την άναρχη και χωρίς σχεδιασμό δόμηση τουριστικών καταλυμάτων και επιχειρήσεων, συνήθως κοντά στις ακτές και πάντα σε μικρή απόσταση από το κύμα της παραλίας... άλλωστε αυτή είναι και η διαφήμιση του τουριστικού προϊόντος.
Το αποτέλεσμα οι αγροτικές, κτηνοτροφικές, αλιευτικές περιοχές χωρίς την έμπρακτη και ουσιαστική ενίσχυση, με την πάροδο των ετών και όπου υπήρχε η δυνατότητα μετεξελίχθηκαν σε τουριστικές.
Ο τουρισμός για πολλές περιοχές οι οποίες επένδυσαν, έγινε η μόνη πηγή για γρήγορα χρήματα, ένα εισόδημα που δεν θα υπήρχε χωρίς των τουρισμό. Όπως όμως μας λέει η γνωστή ρήση «ουδέν καλόν αμιγές κακού» ναι μεν έδωσε εύκολο εισόδημα αλλά δημιούργησε και προβλήματα. Τα οποία άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα αισθητά όταν οι αφίξεις των τουριστών αυξήθηκαν, αλλά και ο εσωτερικός τουρισμός αναζήτησε τη μερίδα του στο τουριστικό προϊόν.
Οι ομπρέλες στις παραλίες είναι και αυτές στα πλαίσια του «τουριστικού προϊόντος» με διαμαρτυρίες από πολλούς να πάψουν οι παραλίες της χώρας να είναι μια ατελείωτη σειρά από ομπρέλες... Μάλιστα ζητάν να πάρουν πίσω τις παραλίες.
Ξεχνώντας την υποβάθμιση του περιβάλλοντος... απλά θέλουν να πάρουν πίσω τις παραλίες για να βάλουν τη δικιά τους ομπρέλα και να κερδίσουν μία θέση στον ήλιο.
Το αποτέλεσμα οι αγροτικές, κτηνοτροφικές, αλιευτικές περιοχές χωρίς την έμπρακτη και ουσιαστική ενίσχυση, με την πάροδο των ετών και όπου υπήρχε η δυνατότητα μετεξελίχθηκαν σε τουριστικές.
Ο τουρισμός για πολλές περιοχές οι οποίες επένδυσαν, έγινε η μόνη πηγή για γρήγορα χρήματα, ένα εισόδημα που δεν θα υπήρχε χωρίς των τουρισμό. Όπως όμως μας λέει η γνωστή ρήση «ουδέν καλόν αμιγές κακού» ναι μεν έδωσε εύκολο εισόδημα αλλά δημιούργησε και προβλήματα. Τα οποία άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα αισθητά όταν οι αφίξεις των τουριστών αυξήθηκαν, αλλά και ο εσωτερικός τουρισμός αναζήτησε τη μερίδα του στο τουριστικό προϊόν.
Οι ομπρέλες στις παραλίες είναι και αυτές στα πλαίσια του «τουριστικού προϊόντος» με διαμαρτυρίες από πολλούς να πάψουν οι παραλίες της χώρας να είναι μια ατελείωτη σειρά από ομπρέλες... Μάλιστα ζητάν να πάρουν πίσω τις παραλίες.
Ξεχνώντας την υποβάθμιση του περιβάλλοντος... απλά θέλουν να πάρουν πίσω τις παραλίες για να βάλουν τη δικιά τους ομπρέλα και να κερδίσουν μία θέση στον ήλιο.
Τώρα βέβαια τι γίνετε με όσους μιλάνε για μία θέση στον ήλιο, με δωρεάν αμμουδιές και βέβαια ιδιωτική θάλασσα. Μάλλον δεν ξέρουν την «τουριστική ανάπτυξη» που επιβάλλει την καλύτερη «αξιοποίηση» του χώρου της παραλίας, πρώτη θέση... εκεί που σκάει το κύμα, είναι και το πιο κερδοφόρο, και βέβαια και οι κάτοικοι των παραθαλάσσιων περιοχών κατοχυρώνουν τη δροσιά της θάλασσας, την ξεγνοιασιά της αμμουδιάς με ομπρέλες και ξαπλώστρες που μόνιμα είναι εκεί και τους περιμένουν.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά για την μονόπλευρη και πολυδιαφημισμένη «τουριστική ανάπτυξη», αλλά θα μείνω μέχρι εδώ με μία τελευταία προτροπή, υπομονή έως το τέλος Σεπτέμβρη, τότε που οι παραλίες και η θάλασσα θα είναι ελεύθερες, και πάλι δικές σας, με τις ορδές των τουριστών και εσωτερικών παραθεριστών να έχουν φύγει όπως και τα χελιδόνια.
Τότε δεν θα υπάρχει το θαύμα της «τουριστικής ανάπτυξης».
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά για την μονόπλευρη και πολυδιαφημισμένη «τουριστική ανάπτυξη», αλλά θα μείνω μέχρι εδώ με μία τελευταία προτροπή, υπομονή έως το τέλος Σεπτέμβρη, τότε που οι παραλίες και η θάλασσα θα είναι ελεύθερες, και πάλι δικές σας, με τις ορδές των τουριστών και εσωτερικών παραθεριστών να έχουν φύγει όπως και τα χελιδόνια.
Τότε δεν θα υπάρχει το θαύμα της «τουριστικής ανάπτυξης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο