Κατάθεση ψυχής στην εκλιπούσα συγχωριανή μου, μαθήτριά μου και φίλη μου Ελενίτσα
Διακρίνονται από αριστερά: Μπάμπης Κέκος, Μαρία Κέκου, Δημήτρης Στεργίου, Ελένη Κουτσομπίνα (κοιτάζει εμένα), Βασιλική Κέκου, Αλεξάνδρα Κουτσομπίνα (αδερφή της Ελένης), Κώστας Κουτσουμπίνας, ο ποιητής Βασίλης Νάκας και ο Αριστοτέλης Στεργίου (αδερφός μου)
Γράφει ο: Δημήτρης Στεργίου*
Με συντάραξε ο αδόκητος θάνατος της Ελένης (Ελενίτσας για τους συγχωριανούς και τους φίλους της) Κουτσομπίνα. Διότι η Ελένη δεν ήταν μόνο μια πανέμορφη συγχωριανή μου, διότι δεν ήταν μόνο θυγατέρα του άρχοντα της Παλαιομάνινας Φώτη Κουτσομπίνα, γόνου του γενάρχη και ιδρυτή της Παλαιομάνινας, διότι δεν ήταν μόνο εγγονή της συνονόματής της αρχόντισσας Ελένης Κουτσομπίνα, συζύγου του γενάρχη και αρχιτσέλιγκα της Παλαιομάνινας Νίκου Κουτσομπίνα. Η Ελενίτσα έμελλε να είναι πολλά για μένα. Ήταν επιπλέον αριστοκράτισσα, με τη θουκυδίδεια έννοια, ήταν μαθήτριά μου, ήταν οικογενειακή φίλη μου, ήταν φίλη μου, ήταν μεγάλη αδερφή ψυχή.
Συνήθως, έβλεπα, ως μαθητής του εξαταξίου τότε Γυμνασίου την Ελενίτσα (εκείνη ήταν τότε μαθήτρια σε επίλεκτο σχολείο στην Πάτρα) από την αυλή του πατρικού σπιτιού μου να ανεβοκατεβαίνει με χάρη τα σκαλιά του αρχοντικού του Κουτσομπίνα, να κάθεται μαζί με την πανέμορφη πάλι αδερφή της, την Αλεξάνδρα, στην επιβλητική βεράντα με ένα βιβλίο στο χέρι της και να κοιτάζει το χωριό πού ίδρυσε ο παππούς της.........
Η πρώτη, με βαθιά αλληλοεκτίμηση και φιλία συνάντηση με την Ελενίτσα και την Αλεξάνδρα Κουτσομπίνα έγινε το 1962 στο χωριό μου, όπου ο γράφων, ως φοιτητής του Πανεπιστημίου, είχα κατέβει στην Παλαιομάνινα για τις γιορτές του Πάσχα.
Τότε, την Κυριακή του Πάσχα, το πρωί, κι ενώ ψήνονταν τα αρνιά στις αυλές των σπιτιών, είχα «σκηνοθετήσει» μια «γιορτή» προς τιμή των προγόνων μας και με «πρωταγωνιστές φίλους συγχωριανούς μου, όπως ο Κώστας Κουτσομπίνας, ο Μπάμπης Κέκος, ο ποιητής Βασίλης Νάκας, ο Χρήστος Νάνος και άλλοι. «Ανεβάσαμε» στο κέντρο του χωριού και ακριβώς απέναντι από το αρχοντικό του Κουτσομπίνα, ένα παραδοσιακό «θεατρικό έργο»!
Σε αυτήν την εκδήλωση συμμετείχε και η Ελενίτσα με τις φίλες της και τις γειτόνισσές της. Μετά πέρας της εκδήλωσης, ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές, ο γράφων, ο Μπάμπης Κέκος και ο Κώστας Κουτσουμπίνας, πήγαμε μαζί με την Ελενίτσα και την Αλεξάνδρα Κουτσομπίνα και άλλους φίλους και φίλες στην αυλή του σπιτιού μου, όπου ο αείμνηστος πατέρας μου έψηνε στη φωτιά και στη σούβλα το πασχαλιάτικο αρνί.
Στη συνέχεια, επισκεφθήκαμε, όλοι παρέα, λίγα μέτρα πιο μακριά, το σπίτι του Κώστα Κουτσουμπίνα, όπου ο αδερφός του, ο αείμνηστος Χρήστος, έψηνε στην αυλή το δικό τους αρνί. Η επίσκεψη αυτή απαθανατίσθηκε και με την παρατιθέμενη φωτογραφία.
Ο πατέρας της Ελενίτσας και της Αλεξάνδρας, ο αείμνηστος Φώτιος Κουτσομπίνας, γιος του αρχιτσέλιγκα Νίκου Κουτσομπίνα, νομικός, εργαζόταν, ως στέλεχος στο υπουργείο Υγείας. Με εκτιμούσε ιδιαίτερα για τις επιδόσεις μου τόσο στο εξατάξιο Γυμνάσιο της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου (άριστος), όσο και στο Πανεπιστήμιο (υπότροφος) σε τέτοιο σημείο που με κάθε τρόπο ήθελε, επιθυμούσε, επεδίωκε να είμαι καθημερινά τακτικό μέλος της οικογενείας του και να είμαι πάντοτε μαζί με τις θυγατέρες του, την Ελενίτσα και την Αλεξάνδρα.
Έτσι, ένα από τα πολλά απογεύματα που προγραμματίζαμε να είμαστε στην Εθνική Βιβλιοθήκη για να εντοπίσουμε πηγές και βιβλιογραφία για την αρχαία Παλαιομάνινα, μού πρότεινε να αναλάβω την ενισχυτική διδασκαλία (φροντιστήριο) κατ’ οίκον της Ελενίτσας σε μαθήματα του Γυμνασίου. Προθύμως, ανταποκρίθηκα στην πρόταση - παράκληση αυτή του Φώτη Κουτσομπίνα και κάθε σχεδόν απόγευμα (κι όσο μού επέτρεπαν οι πανεπιστημιακοί μου περιορισμοί) βρισκόμουνα επί δύο ώρες περίπου στο σπίτι του στο Παγκράτι για τα φροντιστηριακά μαθήματα (κυρίως αρχαία και νέα Ελληνικά) κυρίως της Ελενίτσας.
Πάντως, ο Φώτιος Κουτσομπίνας, πέρα από το διαλεχτό και νόστιμο, όπως πάντα βραδινό φαγητό, φρόντιζε και για την αναψυχή μας, αφού πολλές φορές πρότεινε και κάλυπτε τις δαπάνες για να πηγαίνουμε στους κινηματογράφους ή στα «μπουάτ» της εποχής, μαζί μάλιστα με τον συμμαθητή μου στο εξατάξιο Γυμνάσιο και συγγενή τους, πολιτικό μηχανικό, αείμνηστο Γιώργο Αντώνο.
Σε όλο αυτό το διάστημα είχε αναπτυχθεί μια δυνατή φιλία με εκπληκτικό αλληλοσεβασμό και αλληλεκτίμηση, που πολλές φορές, και από τις δύο μεριές, ξεπερνούσε τα δυσδιάκριτα αυτά όρια και πολλές φορές προβληματιζόμασταν… Στη συνέχεια, μετά το πέρας των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο και τη λήψη του πτυχίου μου, τη διετή εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας, τη συνέχιση των σπουδών μου στη Φιλοσοφική Σχολή και την εναγώνια προσπάθειά μου για επαγγελματική αποκατάσταση, η Ελενίτσα προσπαθούσε να με … εντοπίσει!
Και μια μέρα, χαρούμενη και γελαστή εμφανίσθηκε στο γραφείο μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και την εφημερίδα «Τα Νέα», όταν ήδη είχα κάνει δική μου οικογένεια, και είπαμε πολλά… Τότε μού είπε ότι εργαζόταν στην Εθνική Ασφαλιστική, όπου την επισκεπτόμουνα. Αλλά, δυστυχώς, για άγνωστους λόγους στη συνέχεια χάθηκαν τα ίχνη μας…
Η τελευταία φορά που επικοινώνησα με την Ελενίτσα ήταν το 1996 όταν θέλησα να την ενημερώσω ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Παλαιομάνινα, από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα», όπου αναφέρομαι στην ιστορία του χωριού μας, τον παππού της Νίκο και τη γιαγιά της Ελένη Κουτσομπίνα. Αλλά, από τον τόνο της φωνής της κατάλαβα ότι δεν ενδιαφερόταν καθόλου για … τίποτε!!!
Λεζάντα φωτογραφίας
Διακρίνονται από αριστερά: Μπάμπης Κέκος, Μαρία Κέκου, Δημήτρης Στεργίου, Ελένη Κουτσομπίνα (κοιτάζει εμένα), Βασιλική Κέκου, Αλεξάνδρα Κουτσομπίνα (αδερφή της Ελένης), Κώστας Κουτσουμπίνας, ο ποιητής Βασίλης Νάκας και ο Αριστοτέλης Στεργίου (αδερφός μου)
.................................
(*Δημήτρης Στεργίου: Δημοσιογράφος από την Παλαιομάνινα. Διετέλεσε διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», διευθυντής Σύνταξης της «Απογευματινής» και του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και στέλεχος – αρθρογράφος επί 30 χρόνια στις εφημερίδες «Νέα» και «Βήμα»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο