Το θέατρο του παραλόγου

Γράφει ο: Νίκος Ναούμης*

Την προηγούμενη βδομάδα βγήκε

η Δαμανάκη απ’ τα ξένα και είπε τα τρελά της. Είπε λοιπόν ότι έχει ανοίξει στην Ευρώπη μια συζήτηση, για το πώς θα υπάρξει εκ νέου ανάπτυξη στις ευρωπαϊκές χώρες και περισσότερες επενδύσεις. Εντάξει αυτό, δε με τρόμαξε… Όταν όμως άρχισε να ψελλίζει κάτι για μισθούς ελέους, νόμιζα ότι έκανε πλάκα και δεν της έδωσα σημασία, ίσως διότι δεν μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής και δεν το κρύβω η αγωνίστρια Μαρία......

    Την προηγούμενη βδομάδα πάλι, συναντήθηκαν λέει, οι εκπρόσωποι έντεκα μεγάλων πολυεθνικών με την ηγεσία του υπουργείου ανάπτυξης και τον υπουργό κ. Χατζηδάκη. Σκοπός της συνάντησης, ποιος άλλος, η περιβόητη ανάπτυξη και οι πολυθρύλιτες επενδύσεις που θα την φέρουν. Πολύ καλά μέχρι εδώ, κανένα πρόβλημα.

    Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, είδαν το φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ, που σύμφωνα με τα οποία, το θέμα που συζητήθηκε στη συνάντηση αυτή, ήταν οι απαιτήσεις των πολυεθνικών αυτών ως προϋπόθεση για να επενδύσουν. Σύμφωνα επίσης με τα δημοσιεύματα αυτά, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών ζήτησαν από τον υπουργό Ανάπτυξης την μείωση των ημερομισθίων στην Ελλάδα και ιδίως των νέων άνεργων, ολιγόωρη απασχόληση για τρεις ή μάξιμουμ τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και, μείωση στον χρόνο προειδοποίησης απόλυσης ώστε να καταβάλλουν μικρότερη αποζημίωση.

     Όλη αυτή τη βδομάδα, δεν υπήρξε στέλεχος της κυβέρνησης που να μην έψαχνε ευκαιρία να δηλώσει δημόσια, ότι οι μισθοί δεν θα πέσουν άλλο και ότι όλα όσα ακούγονται είναι ψέματα.

        Αυτό που ξέρω όμως εγώ είναι ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά ή, για να το θέσω πιο λαϊκά, κάτι πρέπει να τρέχει στα γύφτικα…!

       Τελικώς, καταφέραμε το αδιανόητο! Δεν γίναμε απλώς Βουλγαρία. Γίναμε χώρα Τρίτου Κόσμου (ή μήπως… Τέταρτου; Έχω χάσει και το μέτρημα!).

       Με μισθούς 250 ευρώ μας ονειρεύονται η Τρόικα και οι Πολυεθνικές. Σε λίγο καιρό, η εποχή του Μεσοπολέμου, και τα πρώτα Μεταπολεμικά χρόνια, θα φαντάζει ονειρική!

      Προσπαθώντας να διακωμωδήσω την υπόθεση, αισθάνομαι τελικά ότι δεν τα καταφέρνω. Διότι, βλέπετε, προσπαθώντας να διατηρήσω μια λογική στη σκέψη μου, προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμος στα όσα συμβαίνουν, διαπιστώνω πως γύρω μου παίζεται το θέατρο του παραλόγου.

     Οποιοσδήποτε σώφρων πολίτης μπορεί βέβαια να αντιληφθεί τη χρησιμότητα των μεταρρυθμίσεων που προτείνονται. Δεν μπορεί όμως να αντιληφθεί ούτε καν ο πιο αφελής τη λογική του να εξαθλιώνεις (ή, τουλάχιστον, να προσπαθείς) έναν ολόκληρο λαό για να τον καταστήσεις πάροικο στην ίδια του τη χώρα, να του αφαιρείς κάθε ίχνος αξιοπρέπειας πετώντας τον στο δρόμο, κι από πάνω να υποβαθμίζεις κάθε σοβαρή προσπάθεια των πολιτικών ανδρών να αλλάξουν μια από χρόνια νοσηρή κατάσταση. Προσωπικά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι και σοβαροί πολιτικοί υπάρχουν ακόμα σ’ αυτόν τον τόπο και σοβαρές προσπάθειες υφίστανται να διορθωθεί το χάλι. Αλλά, όταν διαδίδεις τέτοιου τύπου ειδήσεις για να «τσεκάρεις» αντιδράσεις, σημαίνει πως απώτεροι στόχοι υφίστανται. Στόχοι, που καμία σχέση δεν έχουν με την προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας. Στόχοι που εξυπηρετούν κάποια μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που ονειρεύονται μια Ελλάδα τριτοκοσμική, για να εκμεταλλευτούν όποιο φυσικό πόρο της χώρας μπορούν (και μη ξαναγυρνάμε στο παραμύθι «δεν υπάρχει τίποτε στην Ελλάδα, όλα είναι μύθος», διότι ακόμα και η Καθημερινή παραδέχτηκε την ύπαρξη πετρελαίου και υδρογονανθράκων στο θαλάσσιο χώρο μας).

      Αν η κυβερνητική συμμαχία επιθυμεί στ’ αλήθεια να συνδράμει στο να ορθοποδήσει η χώρα, οφείλει, αν μη τι άλλο, να ορθώσει όχι απλώς… γραμμές, αλλά οχυρά! Όχι πολεμικά, αλλά πολιτικά! Διαφορετικά, ό, τι καλό κι αν επετεύχθη μέχρι τώρα, θα γκρεμιστεί και μάλιστα με πάταγο!

(* Νίκος Ναούμης πολιτικός επιστήμονας)