Εμφύλιος Σπαραγμός!!!

Γράφει ο: Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)

         Η παντόφλα σφύριξε σαν πύραυλος πάνω από το κεφάλι μου κι ίσα που πρόλαβα κι έσκυψα να οχυρωθώ πίσω απ’ τη πλάτη του καναπέ προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εξαγριωμένο εχθρό. Ο πόλεμος είχε ανάψει για τα καλά. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός πρόλαβα να ψελλίσω.

-Δεν σου είπα να μην ξαναβάλεις ειδήσεις!

-Να ενημερωθούμε ρε Δώρα, να ξέρουμε τι μας γίνεται.....

  

-Και να μου μαυρίσει εμένα πάλι η καρδιά μου. Να μπεις στο Ιντερνέτ σου να ενημερωθείς, αλλά εκεί άλλα κοιτάς... 

-Δε μπορώ. Εκεί όλο αυτοκτονίες βλέπω και μου ανεβαίνει η πίεση. 

-Να πας δίπλα στο δωμάτιο των παιδιών...

-Να πάθω τίποτα να πάω σα το σκυλί στ’ αμπέλι. Ξέρω αυτό θέλεις. Πέρασα στην αντεπίθεση.

-Και είπες να ξεκάνεις εμένα ύπουλο φίδι... 

-Να ξέρουμε τι έρχεται ρε άνθρωπε!! 

-Τόσο καιρό δεν βλέπεις τι έρχεται; Μα που να ιδείς, σ’ αφήνει το ούζο;

-Τα πράγματα γυναίκα αλλάζουν κάθε μέρα! 

-Προς το χειρότερο βλάκα ε! βλάκα. Θεέ μου παντρεύτηκα ένα πανηλίθιο. Χαράμισα τα νιάτα μου δίπλα σ έναν χαζό. Το έλεγε η μάννα μου να μη σε πάρω...

-Αϊ στο διάολο κι εσύ και η μάνα σου η Πασοκτσού!!

      Στα πολεμοφόδια τώρα προστέθηκαν και μπρίκια, κατσαρόλια και έτερα κουζινικά. Προ του επερχόμενου κινδύνου τράπηκα σε άτακτη φυγή στο καφενείο του Τάκη του συγχωριανού. Δε θα τις χάσω είπα με τίποτα του Τσίπρα τις εξαγγελίες. Όμως κι εκεί η τηλεόραση ήταν κλειστή.  

-Ανοίξτε ρε παιδιά τη τηλεόραση, Εδώ αλλάζει η Ελλάδα! 

-Παράτα μας ρε Καστρινέ μη μας μαυρίζεις την καρδιά..

-Να μην γνωρίζουμε το αύριο ρε αδέρφια;

-Να σου το πούμε εμείς το αύριο:

-Ν’ ακούσω....

-Τα ίδια με σήμερα. Έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν και χρησιμοποιούνε τα δελτία ειδήσεων!

-Τι λέτε ρε παιδιά; Κι εσείς τα ίδια...

-Προχθές που βλέπαμε ειδήσεις δύο συνταξιούχους ήρθε και πήρε το ΕΚΑΒ.  

–Και να μη μάθουμε τι είπε ο Τσίπρας και τι αντέτεινε ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, κι ο Καψής;  

-Ά εσύ είσαι άρρωστος... 

-Να ξέρω θέλω ρε παιδιά αν θα χαθεί η χώρα;

-Που ήσουνα εσύ αγόρι μου; Ποια χώρα η χαμένη; «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι » ήταν αυτό που ήθελα να πω. Δεν πρόλαβα όμως ξεκίνησε ο «εμφύλιος σπαραγμός» και δέχτηκα ομοβροντία νερό απ’ τα ποτήρια.

Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)