Είπατε κάτι…;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες πάνω – κάτω, βλέπουν το φως της δημοσιότητας κείμενα που κατακλύζουν τις ηλεκτρονικές αλλά και τις συμβατικές… σελίδες, προφανώς για να γεμίσουν χώρο, διότι η επικαιρότητα λίγο ως πολύ, δεν προσφέρει την δυνατότητα τροφοδοσίας με γεγονότα άξια σχολιασμού. Ως επί το πλείστον, αυτά λοιπόν τα κείμενα, καταπιάνονται, με την ανάλυση και κυρίως, την υπενθύμιση στο αναγνωστικό κοινό, γεγονότων που συνέβησαν κατά την διάρκεια της χρονιάς που εξέπνευσε....

Γράφει ο: Νίκος Ναούμης*

Λέω κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο! Εντάξει… Το θέμα που με απασχολεί σ’ αυτές τις γραμμές, έχει ένα μεγαλύτερο βάθος χρονικά. Θέλω λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία, αληθινή ιστορία, που συνέβη στο χωριό μου πριν αρκετά χρόνια και πιστεύω ότι περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια, τον τρόπο με τον οποίο οι περισπούδαστοι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνο, διαχειρίστηκαν και εξακολουθούν να διαχειρίζονται την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει τόσο εντός της ευρωζώνης, κάτι που μας αφορά άμεσα, όσο κι εκτός αυτής.

 Ένα ζευγάρι συγχωριανών μου που λέτε, είχε κοτέτσι, το οποίο, ως είθισται, είχαν περιφράξει, για τον φόβο των αλεπούδων που έκαναν θραύση στην περιοχή. Κάποια στιγμή, ένα μέρος του φράχτη, από το χρόνο και λόγω αβλεψίας, είχε υποστεί ρήξη. Το ζευγάρι, από τεμπελιά κι ανεμελιά, δεν έσπευσε άμεσα να επιδιορθώσει τη ζημιά. Πέρασε πολύς καιρός και το κοτέτσι εξακολουθούσε να ζει τις παλιές καλές μέρες, ωσάν να ήταν ακόμη περιφραγμένο και ασφαλές. Κάποτε, όμως μια αλεπού τρυπώνει στο κοτέτσι και καταστρέφει σχεδόν το μισό κοπάδι κότες. Το... άμοιρο ζευγάρι χωρικών εν πρώτοις κατηγόρησε τον αγροφύλακα της περιοχής που δεν τους είχε ειδοποιήσει ότι... συχνάζουν αλεπούδες! Όταν κουρέλιασαν την αξιοπρέπεια του συμπαθούς εκείνου οργάνου της αγροτικής τάξης, τα έβαλαν με τους γειτόνους, που δεν τους προειδοποίησαν εγκαίρως ότι άκουσαν την αλεπού να μπαίνει στο κοτέτσι τους. Αφού τελείωσαν με το... ψαλτήρι των συγχωριανών τους, άρχισαν να βρίζουν τα κοκόρια τους που δεν ήταν τόσο δυνατά, ώστε να τσιμπήσουν την αλεπού και να το βάλει στα πόδια. Τα έβαλαν και με το σκύλο τους, χαρίζοντάς του γερές κλωτσιές, για να πάρει το μάθημά του που επέτρεπε στις αλεπούδες να σεργιανίζουν στα μέρη τους. Στο τέλος, αφού δεν είχαν κανέναν άλλο να βρίζουν ή να... κλωτσοπατούν, άρχιζαν να αλληλοβρίζονται για το ποιος έφταιγε που δεν είχαν ακόμη επιδιορθώσει το φράχτη που προφύλασσε το κοτέτσι! Εντωμεταξύ, όσες μέρες εκείνοι επέρριπταν ευθύνες στους άλλους και εξαπέλυαν αλληλοκατηγορίες, οι αλεπούδες ξαναμπήκαν στο κοτέτσι, ολοκληρώνοντας την καταστροφή!

Είπατε κάτι…;

Το μόνο που εύχομαι είναι, να μην έχει και η δική μας πατρίδα την ίδια τύχη με το κοτέτσι των συγχωριανών μου, καλή τους ώρα εκεί που βρίσκονται…

(* Νίκος Ναούμης πολιτικός επιστήμονας)