ΠΟΙΗΣΗ: «Η Βαλανιδιά» του Χρήστου Σπ. Ζώγα

Για την Βελανιδιά το νέο ποίημα του Χρήστου Σπ. Ζώγα. Ο ποιητής από την Παλαιομάνινα έζησε μέσα στο Βελανιδοδάσος, απόλαυσε τις υπέροχες ομορφιές της φύσης και τη μοναδική γοητεία του ευλογημένου αυτού τόπου…

ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟ..

.
.
.

“Η ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ”

του Χρήστου Σπ. Ζώγα

Σε δάσος βαλανιδιάς περπάτησα,

από μικρό παιδί,στον τόπο που γεννήθηκα,

πολλές εικόνες στο μυαλό μου κράτησα

κάποιες φορές αναρριχήθηκα.

Το μαγικό των φύλλων της το θρόισμα

άκουσα στον απέραντο δρυμώνα,

στρογγυλόκορφα δέντρα είδα ώριμα

ηλικίας που περνούν πολύ και τον αιώνα.

Κλαδιά γερά πλατιά μακριά’πλωμένα,

που πάνω τους ξαποστάζουν, διάφορα πουλιά,

μ’αντίσταση γιγάντια γρανιτένια,

στις θύελλες τους ανέμους τη φωτιά.

Βαλανιδιά συχνά στη γη πεσμένη,

θύμα κάποιου υλοτόμου φονιά,

των καρπών η αξία μειωμένη

τόσο δεν σε υπολογίζουν τώρα πια.

Στου ανθρώπου κόντρα την αναλγησία,

η κίσσα παραμένει πιστή σου αρωγός,

τ’όφελος για κείνη για σένα ευεργεσία,

τους σπόρους σου στο ξέφωτο,μεταφέρει συνεχώς.

Γιατ’είσαι δέντρο κατεξοχήν φωτόφιλο,

για την ανάπτυξη,του ήλιου χρειάζεσαι το φως,

στον ίσκιο οι σπόροι σου αν πέσουνε ανώφελο,

μαραίνονται δεν ευδοκιμούνε δυστυχώς.

Βαλανιδιά μας, όπως και να γίνει,

πάντα να ξέρεις στο προσκήνιο θα μείνεις,

εύκολη στη φύτευση, ο σπόρος σου δεν κοστίζει,

για την αναδάσωση, το δέντρο το σωτήριο θα γίνεις.

Αθήνα 11 Μαρτίου 2011

Χρήστος Σπ. Ζώγας