-Κυρ΄δημοσιογράφε, μι πήρε τηλέφωνο. Μι πήρε, μι πήρε, μι πήρε...
-Ακ να δής. Καθόμνα και αγνάνευα τη τηλεόραση. Ντρούν το τηλέφωνο. Στραβοκατίνησα. Μωρέ λέω ποιος τέτοια ώρα......
-Γιας΄ γιαγιά μ’ λέει. Τον μάντεψα αμέσως.
-Παιδί μ’, τ’ λέω, τι κάνεις, πως μι θμίθκες;
-Μούπε τα δκά τ’, τούπα τα δκαμ’, και ξαλαφρώσαμε.
-Κυρ’ δημοσιογράφε σκάς να μάθ’ς ποιος ήτανε;
-Ητανε εκιό το παλικάρ’ πούπαιζε το βιολί κάτ’ στο δημαρχείο. Τότε το καλοκαίρ΄, πούχε καλιτεχνική βραδιά.
Πήγα και έκατσα στη πρώτ’ σειρά. Πιο πέρα ήταν ένας πούπαιζε με τη μασέλα τ΄. Πίσω ήταν δύο τ΄Δήμου πούπαιζαν με τα κινητά τσ .
Τι να’ σπώ... Επαιζε η ορχήστρα για μένα. Εκιό το μπαιδί με το βιολί, έπαιζε με κύταε.... Εγώ δεν τ’ άφηνα ούτε στιγμή. Τι παιδί πούτανε......