Δεν είναι λίγες οι φορές που απλά γεγονότα, απλές κουβέντες, ντύνονται τέτοια συναισθηματική φόρτιση που ταράζουν την ψυχή και την ωθούν σε περιπλανήσεις της σκέψης, σε μονοπάτια γνώριμα, αλλά ξεχασμένα, με γεύση χαράς και πόνου, αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, νοσταλγίας γι΄αυτό που έφυγε, ανάγκης για απόδραση απ’αυτό που υπάρχει.
–Κυρία! Μια φωνή ακούγεται απο το απέναντι πεζοδρόμιο, ενώ περπατούσα αμέριμνα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Σταμάτησα. Ένας άντρας ώριμος,γύρω στα 50-55, με πλησίασε. Με χαιρέτησε και τον χαιρέτησα εγκάρδια. Κοιταχτήκαμε στα μάτια.
–Δε με γνωρίζετε Κυρία; Περάσανε τα χρόνια! Είμαι ο Γιάννης ο…
Από τέτοιες όμορφες συναντήσεις που δίνουν ανείπωτη χαρά και ευτυχία, είναι γεμάτη η ζωή μιας δασκάλας. Όμως εκείνη την ώρα αυτή η αναπάντεχη συνάντηση μετά από τριανταπέντε χρόνια, "35 χρόνια", ήταν κάτι το ιδιαίτερο, το συνταρακτικό για μένα........