Είν'τ'άστρα απονύχτερα, αποφεγγιά θλιμμένη
μα της ψυχής του ο ουρανός, φέγγει από χαρά,
έβλεπε τη ζωούλα του που 'σβηνε σαν τραγούδι
μέσα βαθιά στα σπλάχνα του, το αίμα είχε μιλιά.
Ο πόνος τον κρυφότρωγε στο σκιόφωτο σπιτάκι
κει που τρεμοστέναζε ξαρμάτωτο στοιχειό,
σε μοσχομύριστες αυλές έπαιζε με τ' αγέρι
και μίλαγε με το βοριά και με τον χρυσαητό.
Μύριζε από δαφνόφυλλο το χνώτο της πνοής του
σαν τον ξυπνούσε απ' τ' όνειρο της μάχης σαλαγή,
σ' ένα ταμπούρι άπαρτο, με τη λιθοσωριά του
χρυσαφικό του ατίμητο τ' αμίλητο σπαθί.
Θυμάται τ' ανεμόδαρτο κι αχάλαστο λημέρι
κλέφτης όπου κοιμότανε σ' απρόσιτη σπηλιά,
σαν δέντρο αξερίζωτο, πέρα στη δασοκρήνη
ηλιόξανθος αμάραντος στ' απάτητα βουνά.
Η λάμψη του ολόχυτη σε σώμα μαραμένο
το θάμπωμα της αστραπής, μ' απόκριση γοργή,
άκραχτη νύχτα, άπιστη χωρίς τη συντροφιά του
μια ηλιοφίλητη κορφή, κοιτούσε καθ' αυγή.
Απάνω στο παλιόστρωμα, στη σκοτεινή σιωπή του
για περασμένες θύμησε, το δάκρυ του βουβό,
τα ντέρτια, τα παράπονα, καθ' άγια πεθυμιά του
χόρευε σαν τον τσάμικο, θανάσιμο χορό!
Μάρτιος, 2021
- Για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821
και
- Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο