Ο ΧΡΗΣΜΟΣ
Εδώ στους βράχους των Δελφών, στέκομαι
ολόρθη.
Κοιτώ δεξιά κοιτώ ζερβά, κυκλώνουν τα
μάτια οι πέτρες.
Δεσπόζουν υπεράνω όλων!
Προσκυνώ το μεγαλείο αυτό, ακουμπώ το
ιερό το χώμα
και επικαλούμαι ένα χρησμό.
Θαρρώ πως η Μητέρα Γη σείεται,
σα ν’ αντιδρά στον πόνο που κουβαλώ.
Ακτινογραφεί τα ανθρώπινα λάθη του
παρελθόντος,
διαγράφει τα λάθρα βήματα·
το πυρωμένο μαργαριτάρι, τον αγκυλωτό
σταυρό,
τον ξεριζωμό, τα βγαλμένα μάτια της
Παναγιάς
μες στην Αγιά Σοφιά από μαχαίρι
Αγαρηνού.
Μια συγνώμη για τούτα δεν αρκεί.
Πνεύμα Αθάνατο σε σκοτώσαμε κι εσένα!
Μια κραυγή εκκωφαντική σκίζει τις
πέτρες,
σα μια κίβδηλη ωδή.
Κλείνω τα μάτια από φόβο ή και ντροπή......
Στον Άγνωστο, στον Άφθαρτο, τον Άυλο
μιλώ.
Λέξεις ωμές, λέξεις συνείδησης ηχούν
στ’ αυτιά μου.
Λέξεις που καταδικάζουν το παρελθόν και
ονομάζουν το μέλλον.
Η ζυγαριά γέρνει όλο και πιο πολύ.
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα
ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω,
χαίρε Ελευθεριά!»
Ο νους γυρίζει. Ο τόπος γεμάτος πέτρες.
Παίρνω μια και την πετώ..
Όπως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα.
Τελικά υπάρχει ελπίδα να
ξαναγεννηθούμε!
«ΦΗΜΟΝΟΗ»
Το ποίημα "Ο ΧΡΗΣΜΟΣ" της
ΔΩΡΑΣ ΜΟΣΧΟΝΑ κέρδισε Διάκριση στους ΚΙ' Ποιητικούς Αγώνες Δελφών 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο