Παναγιώτης Στάϊκος: Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στη Μαρία Μπαμπάνη για το βιβλίο της «Στον ίσκιο της Βελανιδιάς»

            Bρέθηκα κι’ εγώ σε εκείνη την όμορφη βραδιά στο Αστακό στην παρουσίαση του βιβλίου της εξαίρετης δικαστού, συζύγου και μάνας κυρίας Μαρίας Μπαμπάνη. 

      Το  βιβλίο το είχα διαβάσει πριν πάω στην εκδήλωση. Πραγματικά με μάγεψε. Δεν ήταν ένα βιβλίο απλά λαογραφικού περιεχομένου, με τρυφερές παιδικές αναμνήσεις.  Είναι  ένα ποίημα, ένας ύμνος  στο  δένδρο  σύμβολο  της ανθεκτικότητας και του πείσματος, όπως την χαρακτηρίζει. 

    Είναι ένας ύμνος στο δένδρο που για πολλούς από εμάς χαρακτηρίζεται ως ιερό δένδρο, και ταυτόχρονα  ένας ύμνος στους απλούς ανθρώπους πού έζησαν κάτω, γύρω και από την βελανιδιά................

      Εκεί λοιπόν που όλη  η οικογένεια μάζευε το βελανίδι για συμπληρώσει το μικρό οικογενειακά εισόδημα. 

     Εκεί λοιπόν που οι άνθρωποι αυτοί που δούλευαν τα καλοκαίρια ήλιο με ήλιο, ξάπλωναν το μεσημέρι να ξεκουραστούν και να πάρουν έναν υπνάκο, αφού προηγουμένως είχαν φάει το ψωμοτύρι τους με καμιά ντομάτα αν υπήρχε. 

    Εκεί που στάλιζαν τα κοπάδια τους και όταν ερχόταν η ώρα του κουρέματος στον ίσκιο της βελανιδιάς γινόταν πραγματικό πανηγύρι με την συμμετοχή σχεδόν όλου του χωριού, με πειράγματα τραγούδια και γλέντια.

   Εκεί λοιπόν που στην βελανιδιά της  Διαμαντούλας, η ο οποία βρισκόταν στο σύνορο δύο χωριανών, που ο ένας ήθελε  να την κόψει για  να κερδίσει λίγα  μέτρα καλλιεργήσιμης γης  και ο άλλος δεν ήθελε, ήρθε  στον ίσκιο της βελανιδιάς ο έρωτας  με το πρώτο φιλί, που έγινε στην συνέχεια γάμος και  έτσι η  βελανιδιά στέκεται αγέρωχη στην θέση της  μέχρι σήμερα.

        Η Μαρία Μπαμπάνη η ο οποία στο  χώρο δουλειάς της  είχε φωνή, απαιτούσε  και ήθελε να ακούγεται και να διεκδικεί. 

      Σε  δύσκολους καιρούς για την δικαιοσύνη είχε σθένος για να κάνει το χρέος της. Δείχνει ελπίδα και ευαισθησία όταν λέει, ότι όταν πέθανε ο τελευταίος δασοφύλακας, πέθανε ευτυχισμένος και με την βεβαιότητα, ότι το βελανιδοδάσος  δεν χρειάζεται φύλαξη, γιατί όλοι πια είχαν γίνει φύλακές του. 

      Φαίνεται όμως πως αυτό ήταν ουτοπία, αφού δυστυχώς στις μέρες μας γίνεται πλιάτσικο με το κόψιμο αυτού του ιερού δένδρου και θα πρέπει να κάνουμε πολλά ακόμη για την προστασία της .

     Μιλάει με θάρρος και άποψη  για τις νέες γυναίκες που έτυχε να χηρέψουν και καταδικάστηκαν στην μοναξιά μέχρι να πεθάνουν. Που αναστήσανε τα παιδιά τους  μόνες και δεν ξέφυγαν ποτέ από την κηδεμονία του πεθερού και της πεθεράς.

         Τις γυναίκες που δεν ζήσανε ποτέ τίποτα για τον εαυτό τους και ζούσαν μόνο για τους άλλους: τον πατέρα, τ’ αδέρφια, αργότερα το σύζυγο, τον πεθερό τον κουνιάδο, μετά τα παιδιά και τέλος τα εγγόνια.

       Ή αυτές που ερωτεύτηκαν κάποιον, και αν δεν τον παντρεύτηκαν, τις περίμενε η περιφρόνηση.

         Κι ακόμα αυτές που είχαν τα κότσια να κλεφτούν με τον αγαπημένο τους, όταν το σόι δεν ενέκρινε την επιλογή  και τότε  οι οικογένειες –κυρίως της νύφης –ένιωθαν ντροπή. Τι καιροί, τι χρόνια!!!

    ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΟΥ ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ  ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΗΣ  ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥΣ !!! (Τα θαυμαστικά δικά μου).

    Να γιατί είπα ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα ποίημα, ένας ύμνος στο ιερό δένδρο την βελανιδιά και  στους ανθρώπους της και  δεν θα πρέπει να λείψει από κανέναν που αισθάνεται σεβασμό και δέος για το ιερό δένδρο της βελανιδιάς, που έδωσε και εξακολουθεί να δίνει ζωή ακόμη και  σήμερα σε πολλές οικογένειες στο Ξηρόμερο. 

    (θα μπορούσα να γράψω δεκάδες σελίδες γι’ αυτό το υπέροχο βιβλίο, δεν το  κάνω για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να ανακαλύψει ο αναγνώστης μόνος του  την ομορφιά του και ο δεύτερος ότι όσο και επιτυχημένα να το παρουσιάσω μπορεί να το αδικήσω). 

     Πάντως ένα είναι σίγουρο επειδή αισθάνομαι ότι δεν το χόρτασα με την πρώτη φορά που το διάβασα, θα το διαβάσω πολλές φορές ακόμη.

        Μαρία μου, μαζί με τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου για το υπέροχο βιβλίο σου, σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένη με τον υπέροχο άντρα σου, τον φίλο μου Δικηγόρο Κυριάκο Ξενάκη, ο οποίος λατρεύει τα Αγράμπελα και το  Ξηρόμερο και να χαίρεστε τα παιδιά σας και να τα καμαρώνετε.

Περιμένω από σένα και άλλα βιβλία το ίδιο υπέροχα .

Με θερμές ευχαριστίες, ιδιαίτερη εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη 

Αστακός 26/8/2013

Dr ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΪΚΟΣ