Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Ελληνική Οικονομία: Υπάρχει εάν θέλεις να την δεις

Από τον Θανάση Κατερινόπουλο
    Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους πολιτικούς μας, να χαράξουν μια απλή αλλά ουσιαστική πολιτική στο θέμα της ανάπτυξης; Γιατί δεν λειτουργούν στην Ελλάδα οι ενώσεις καταναλωτών όπως θα έπρεπε; Πόσο τελικά αλλάξαμε κι εμείς οι ίδιοι τα τελευταία 40 χρόνια;.... 
        Μας έμαθαν ότι τα ξένα προϊόντα είναι καλύτερα από τα ελληνικά. Πειστήκαμε ότι θα αλλάζαμε κοινωνική τάξη, αν τρώγαμε gouda-όπως οι λαοί της δυτικής Ευρώπης, τους οποίους τόσο πολύ θαυμάζαμε- κι όχι γραβιέρα Αμφιλοχίας ή εισαγόμενο χαβιάρι αντί αυγοτάραχο Μεσολογγίου. 
      Το κοινωνικό μας status προσδιοριζόταν από το αυτοκίνητο μας-είχαμε μείνει λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι εκείνοι που δεν είχαμε Mercedes ή ΒΜW-ακόμα κι ένας χαμηλόμισθος κυκλοφορούσε με τα ανώτερα γερμανικά αυτοκίνητα. 
     Ακολούθως, τα ρούχα μας όφειλαν να είναι ακριβά και εισαγωγής, οι διακοπές μας τουλάχιστον στην Ευρώπη, οι γάμοι μας υπερπαραγωγή - ώστε να είναι και οι πιο εντυπωσιακοί στον περίγυρο-, το ταξίδι του μέλιτος αναλόγως της μόδας κάθε δεκαετία, αλλά πάντα σε προορισμό εξωτικό και ακριβό, οι σοκολάτες μας βέλγικες κ.ο.κ. Τελικά μάθαμε να μην εκτιμάμε οτιδήποτε ελληνικό και, αντιθέτως, να εκθειάζουμε τα εισαγόμενα προϊόντα, χωρίς να ελέγχουμε κάθε φορά την ποιότητά τους. 

          Κανένας πολιτικός δεν σκέφτηκε τόσα χρόνια να εξηγήσει πως αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα, βοηθάμε τις ελληνικές επιχειρήσεις να επιζήσουν και να αναπτυχθούν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μαζέψει το κράτος φόρους-οι οποίοι όσο θα αυξάνεται η ανάπτυξη των ελληνικών εταιριών θα είναι και μεγαλύτεροι. Οι φόροι είναι απαραίτητοι, για να πληρώσεις τους δημόσιους υπαλλήλους αλλά και για να χρηματοδοτήσεις το κοινωνικό κράτος. Τα απλά, όμως, στην χώρα μας είναι τα πιο σύνθετα! 

   Τα εξαιρετικής ποιότητας ελληνικά προιόντα και επιχειρήσεις, δεν βοηθήθηκαν ποτέ από το κράτος. Δεν προωθήθηκαν ποτέ σοβαρά, δεν ενισχύθηκαν, όπως θα έπρεπε ή ανάλογα με την ζήτησή τους. Φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε τρόφιμα και γεωργικά προϊόντα, στα οποία είμαστε ουσιαστικά αυτάρκεις! 

      Έπρεπε να φτάσουμε στην καταστροφή, για να ανακαλύψουμε το πόσο πολύτιμη είναι η ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας, η ενίσχυση των επιχειρήσεων, που είναι αμιγώς ελληνικές, που απασχολούν προσωπικό στη χώρα μας - και όχι σε γειτονικές, φθηνές σε εργατικό προσωπικό, χώρες -, η ενίσχυση των επιχειρηματιών που κρατούν τα λεφτά στην Ελλάδα!

      Ξεκινήστε από σήμερα να στηρίζετε την ελληνική οικονομία και η στήριξη αυτή θα επιστρέψει σε όλους μας, με μια άλλη ανταμοιβή. 

      Σας παραθέτω ένα σύνδεσμο με αναλυτικό κατάλογο ελληνικών και ξένων προϊόντων/εταιριών, που αποστάλθηκε στο email μου. Επιπλέον αντιγράφω ένα email που μου ήρθε, όπως και σε πολλούς από εσάς φαντάζομαι, όπου εξηγείται με απλά λόγια, πώς αλλάζοντας λίγο τις καταναλωτικές μας συνήθειες μπορούμε να επιφέρουμε τεράστιες αλλαγές στην ελληνική οικονομία. Αρκεί να το κάνουμε όλοι μαζί. 

       «Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας 1.000 ευρώ στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί στην προβληματική ελληνική οικονομία το αστρονομικό ποσό των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ολόκληρο το περιβόητο ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσε τη χώρα, είναι 18 δισεκατομμύρια για τέσσερα χρόνια. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει η είσοδος 12 δις ευρώ τον χρόνο στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα; 

         Τι σημαίνει σε επενδύσεις, σε νέες θέσεις εργασίας; Σε πολύπλοκα προβλήματα λοιπόν, χρειάζονται απλές λύσεις. Στροφή στο ελληνικό τρόφιμο, στο ελληνικό ποτό, στροφή στον Έλληνα παραγωγό. Και σιγά - σιγά, στροφή στο ελληνικό ρούχο και το ελληνικό παπούτσι. Μην ψαρώνετε από τα πολυδιαφημισμένα ξένα προϊόντα, μη θεωρείτε μόδα την κατανάλωση τους. Οι πολυεθνικές του τροφίμου, του ποτού, του ρούχου, της συσκευής, μας έκαναν να τρώμε πλαστικά σαν Αμερικάνοι, να ντυνόμαστε σαν Βρετανοί ή Ιταλοί, να πίνουμε σαν Γάλλοι, να γίνουμε γκατζετάκηδες σαν Γιαπωνέζοι. Η ματιά μας πρέπει να είναι ανοικτή στον κόσμο, αλλά όχι ως το σημείο να περιφρονήσουμε τους εαυτούς μας και να υιοθετήσουμε συμπεριφορές συλλογικής καταστροφής μας. 

     Ως εδώ. Αξίζουμε πολύ περισσότερα και ως παραγωγοί και ως καταναλωτές και ως αυτεξούσιοι πολίτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο