Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Ομιλία του Κώστα Καραγκούνη στη Βουλή για το Μνημόνιο ως ειδικός αγορητής από τη ΝΔ

        Ομιλία του βουλευτή και Αναπληρωτή Τομεάρχη Δικαιοσύνης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κων/νου Καραγκούνη στη Βουλή ως ειδικός αγορητής από τη ΝΔ
           Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα απόσπασμα από το χαιρετισμό που εκφώνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Ζάππειο στην υπογραφή της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ.....


     Έλεγε λοιπόν, ο Καραμανλής: «Ένας σταθερός οραματισμός και μια αταλάντευτη πίστη στην αναγκαιότητα της ενωμένης Ευρώπης και στην ευρωπαϊκή μοίρα της χώρας μου, βρίσκουν σήμερα ύστερα από δεκαοχτώ χρόνια τη δικαίωσή τους. Η Ευρώπη με το ελληνικό όνομά της είναι οικείος χώρος, αφού ο πολιτισμός της είναι σύνθεση του ελληνικού του ρωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος. Επάνω σε αυτό τον κοινό πολιτισμό καλούμεθα να οικοδομήσουμε τη νέα Ευρώπη».
          Τα  λόγια αυτά του Καραμανλή εξέπεμψαν μηνύματα που είχαν και έχουν πολλαπλούς αποδέκτες σήμερα. Αυτό που στην ουσία είπε τότε ο Καραμανλής είναι ότι δεν υφίσταται Ελλάδα χωρίς Ευρώπη και Ευρώπη χωρίς Ελλάδα. Η επιλογή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρώπη, δεν ήταν πρωτίστως και αποκλειστικά οικονομική, δεν υπαγορεύτηκε απλά και μόνο από μια οικονομική αναγκαιότητα. Ήταν μια ιστορική επιλογή η οποία ενέπνευσε πολιτικούς και διανοητές της εποχής για λόγους εθνικούς, πολιτικούς, μα πάνω απ’ όλα πολιτιστικούς.
          Τα λέω αυτά για να καταδείξω τι ακριβώς διακυβεύεται σήμερα και ποια θα είναι η πορεία από δω και πέρα. Διότι, όπως έλεγε και ο Πρόεδρός μας εχθές, η πορεία που διαλέγουμε θα είναι μια πορεία δύσκολη και ανηφορική, δεν τελειώνει αύριο, όπως ανυπόφορα και τραγική και πολύ πιο δύσκολη και πιθανόν ακατόρθωτη θα ήταν αν βρισκόμασταν εκτός ευρωπαϊκής οικογένειας.
       Επομένως, δεν διακυβεύεται μόνο ο οικονομικός αφανισμός της χώρας. Δεν διακυβεύεται μόνο το αν θα έχουμε τρόφιμα ή φάρμακα αύριο. Δεν διακυβεύεται μόνο το αν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα πληρωθούν. Δεν διακυβεύεται μόνο το αν θα έχουμε πετρέλαιο για να κινηθεί η βασική δομή και λειτουργία του κράτους. Δεν διακυβεύεται μόνο το αν θα στηνόμαστε στην ουρά με δελτίο, όπως επανειλημμένα άκουσε ο ελληνικός λαός αυτές τις μέρες από τα πιο επίσημα χείλη αυτής της χώρας, από όλους τους αναλυτές και ειδικούς. Αυτό που βασικά διακυβεύεται είναι η κοινωνική και πολιτιστική συνέχεια αυτού του κράτους ως μέλος ευρωπαϊκής οικογένειας. Για μένα αυτό είναι χειρότερο.
        Θυμάμαι όταν ως φοιτητής έκανα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό συναντούσα παιδιά προερχόμενα από διάφορες βαλκανικές χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου και παραπονούνταν γιατί η πλειοψηφία των συμπατριωτών τους δεν μπόρεσαν ποτέ να ακολουθήσουν εκπαιδευτικά προγράμματα που άνοιγαν τους ορίζοντές τους, όλοι γνωρίζουμε για το ΕΡΑΣΜΟΥΣ, ή ότι δεν είχαν το προνόμιο να παρακολουθήσουν μεταπτυχιακά με πολύ μειωμένο κόστος, όπως ισχύει σήμερα για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
       Αυτό είναι ένα μικρό, ένα ελάχιστο από τα χιλιάδες παραδείγματα, διότι κακά τα ψέματα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η χώρα ενοποιούμενη με τους εταίρους μας, πέρα από την οικονομική συμπαράσταση που είχε όλα αυτά τα χρόνια, έκανε και τα πρώτα βήματα πολιτιστικής και κοινωνικής προσέγγισης και ενοποίησης.

        Έκανα αυτή τη σύντομη αναφορά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να αναλογιστούμε τις εναλλακτικές που έχουμε μπροστά μας. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας ότι τα δεινά που υφιστάμεθα σήμερα έχουν τη ρίζα τους σε πολιτικές και πρακτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, πολιτικές που υποθήκευσαν τις επόμενες γενιές, πολιτικές που υπερχρέωσαν τον κρατικό Προϋπολογισμό στο όνομα του λαϊκισμού, του πολιτικαντισμού και του κομματικού οφέλους.
       Δεν μας έφταιξε η Ευρώπη για τη ρεμούλα, για τη διαφθορά. Δεν μας έφταιξε η Ευρώπη για τη σπατάλη και τη γραφειοκρατία. Δεν μας έφταιξε κανείς για τα ελλείμματα και το τεράστιο χρέος. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μας. Εμείς τα δημιουργήσαμε και εμείς θα πρέπει να τα λύσουμε, όχι γιατί μας το επιβάλλουν οι εταίροι μας, αλλά γιατί μας το επιβάλλει η παρούσα, αλλά και οι επόμενες γενιές.
        Τα ψέματα τελείωσαν, αγαπητοί συνάδελφοι. Το πρόβλημα δεν μπορεί να κρυφτεί άλλο και αυτό ισχύει για όλους μας, πολίτες και πολιτικούς.
        Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να αναλογιστεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Σας τα λέει κάποιος που τώρα μπήκε στην πολιτική και δεν φέρει καμία ευθύνη και κανένα βάρος του παρελθόντος. Φέρει όμως το βάρος της ατομικής του ευθύνης, της ευθύνης που λέει τι πρέπει να κάνω εγώ προσωπικά πρωτίστως ως πολίτης για να διασώσω τη χώρα. 
            Σημαίνει επίσης το πώς πρέπει να φέρομαι απέναντι στο κράτος και στην κοινωνία, το αν πρέπει να παίρνω ή να δίνω φακελάκι, το αν πρέπει να κόβω ή να μην κόβω απόδειξη, το αν πρέπει να ψηφίζω για το αν θα μου κάνουν ή όχι το ρουσφέτι. Το ίδιο ισχύει και για το πολιτικό σύστημα σήμερα. Η ατομική ευθύνη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της πολιτικής ζωής της χώρας. Η ατομική ευθύνη κρυβόταν πίσω από τη συλλογική. Για όλα δεν έφταιγε κάποιος συγκεκριμένα αλλά πάντα κάποιος απροσδιόριστος τρίτος ή όλοι μαζί.

         Αυτή η εποχή, αγαπητοί συνάδελφοι, πέρασε. Κανείς δεν μπορεί να κρύβει τις ευθύνες του ή να κρύβεται πίσω από τις ευθύνες των άλλων. Αυτή είναι η εύκολη οδός. Αυτός είναι ο βελούδινος δρόμος, είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος που βήμα-βήμα μας έφερε σήμερα στο χείλος της καταστροφής. Κρυβόμαστε για να μη φθαρούμε. Κρυβόμαστε για να μην μας κυνηγάνε. Τρέχουμε όταν δούμε τα δύσκολα να έρχονται μπροστά μας.
         Μίλησα πριν για εναλλακτικές. Τι έχουμε σήμερα μπροστά μας; Ποιο ρεαλιστικό δρόμο μπορούμε να ακολουθήσουμε από αύριο; Ποιες εναλλακτικές προτάσεις έχουμε; Δυστυχώς, κύριοι συνάδελφοι, οι εναλλακτικές προτάσεις που ακούγονται όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα από πρόσωπα και κόμματα ούτε ρεαλιστικές ούτε υπεύθυνες μπορούν να χαρακτηριστούν. Αποτελούν ψευδοεναλλακτικές οι οποίες βασίζονται σε απλοϊκά και λαϊκιστικά επιχειρήματα και οι οποίες οδηγούν προδιαγεγραμμένα στην έξοδο της χώρας μας από τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην έξοδο της από το ευρώ.
       Ακούμε προτάσεις για πτώχευση εντός της ζώνης του ευρώ. Ποιος πιστεύει πραγματικά ότι μετά από μια ενδεχόμενη πτώχευση η χώρα μας θα παραμείνει ή θα αντέξει να παραμείνει εντός ευρώ;
       Ακούμε ως πρόταση την έκδοση ευρωομολόγου. Εμείς πρώτοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προτείναμε την έκδοση ευρωομολόγου για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, μια εναλλακτική που πιστεύουμε και για την οποία συνεχίζουμε και μαχόμαστε μέχρι να την επιτύχουμε, αλλά η οποία αυτή την κρίσιμη στιγμή, την στιγμή της απόφασης δεν βρίσκεται στο τραπέζι.
          Είμαστε αποδέκτες μιας δήθεν πατριωτικής και μαχητικής ρητορικής η οποία μας παροτρύνει να εκβιάσουμε τους εταίρους μας, απειλώντας τους με πτώχευση και με γενικευμένη ευρωπαϊκή ύφεση, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στη διεθνή οικονομία. Αυτή είναι η δήθεν εναλλακτική; Όχι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Στην Ευρώπη θα παραμείνουμε τηρώντας μια υπεύθυνη στάση και όχι με φθηνούς εκβιασμούς, οι οποίοι θα μας οδηγήσουν με βεβαιότητα στην απομόνωση και σε μια νέα εθνική περιπέτεια. Η αλληλεγγύη την οποία απαιτούμε και περιμένουμε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας δεν εκβιάζεται αλλά κερδίζεται με έργα. Να είστε σίγουροι όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και να έχουμε όλοι κατά νου ότι όποιος εκβιάζει σήμερα, το μόνο που κάνει είναι να σπείρει ανέμους και πολύ σύντομα θα θερίσει όχι θύελλες αλλά τυφώνες.
          Με ρωτάνε πολλοί: Αν πάρουμε σήμερα αυτά τα μέτρα, θα έχουμε αποτέλεσμα, θα παραμείνουμε στην Ευρώπη, θα σωθεί η ελληνική οικονομία; Απάντηση: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θα σας πω για αυτά που εικάζουν πολλοί συμπολίτες μας, ειδικοί πιθανόν. Θα σας μιλήσω για αυτά που ξέρω. Αν δεν ψηφιστούν τα προτεινόμενα μέτρα, τη Δευτέρα η χώρα μας θα βρεθεί στο χάος. Η μάχη για τη διατήρηση της χώρας στη ζωή είναι σκληρή και καθημερινή. Στο δίλημμα μεταξύ του να παραιτηθούμε και να πτωχεύσουμε και του να παλέψουμε για την επιβίωση της χώρας επιλέγω το δεύτερο. Διότι αν επέλεγα το δεύτερο, θα εξαΰλωνα την Ελλάδα και κάθε εθνική αξιοπρέπεια.
               Αυτό που επίσης γνωρίζω είναι ότι η Ελλάδα έπρεπε τα τελευταία είκοσι χρόνια και τουλάχιστον τα τελευταία δυόμισι να κάνει τα απαραίτητα βήματα για τη σωτηρία της, άσχετα από το αν είμαστε ή όχι στην Ευρώπη, άσχετα αν έχουμε ευρώ ή όχι. Τι μας εμπόδισε κύριοι συνάδελφοι, να προχωρήσουμε σε αυτά; Τι μας εμπόδισε να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις; Τι μας εμπόδισε στην Ελλάδα να υλοποιήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις που μονίμως δεν γίνονται και εμποδίζονται από την πίσω πόρτα; Μάλλον για να τηρηθούν τα παραμάγαζα που στεγάζουν τους κομματικούς στρατούς και τις παρατρεχάμενες συντεχνίες. Τι μας εμπόδισε να αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία ώστε να βρούμε πόρους για να μη συνθλίβουμε τον ελληνικό λαό σήμερα;
                   Tίποτα. Αντ’ αυτού, θυμάμαι τις δηλώσεις του κ. Παπανδρέου ότι θα έφερνε νόμο που θα απαγόρευε την αξιοποίηση οιασδήποτε κρατικής περιουσίας. Ποιος μας εμπόδισε να κλείσουμε αντιπαραγωγικούς και άνευ λόγου υπάρξεως δημοσίους φορείς που χρεώνουν κάθε μήνα το σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα; Και ακριβώς λόγω της αδυναμίας να κάνουμε πράξη τα σκληρά μεν, αλλά αυτονόητα πράγματα, ερχόμαστε τώρα να επεμβαίνουμε υποτιμητικά στους μισθούς και του ιδιωτικού τομέα με το θέμα των συλλογικών συμβάσεων. Διότι ο κάθε Βουλευτής έχει αντιρρήσεις σε πολλά από αυτά που προτείνονται. Και εγώ ως άνθρωπος που θέλει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς θα προτιμούσα τις μεταρρυθμίσεις και όχι να συνθλίβουμε τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Μπορεί αυτό να αλλάξει; Βεβαίως και μπορεί. Από μια κυβέρνηση που το πιστεύει και το σχεδιάζει ήδη, με την προϋπόθεση όμως ότι θα κρατηθούμε ζωντανοί.

          Μην ξεχνάτε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι τα τελευταία δύο χρόνια απολύθηκαν πεντακόσιες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι και είχαμε εκατόν εβδομήντα χιλιάδες λουκέτα. Ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτό και ποιος υπολογίζει αυτούς τους ανθρώπους; Απαντώ, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: Ναι, πρέπει να κρατηθούμε ζωντανοί και να κάνουμε όλα αυτά που ανεύθυνα και με στρουθοκαμηλισμό δεν έκανε το πολιτικό σύστημα. Αυτά δεν χρειάζεται να μας τα επιβάλει καμία τρόικα. Εμείς έπρεπε να τα κάνουμε.
             Και απορώ, αγαπητοί συνάδελφοι, όταν ακούω κάποιους που υπήρξαν πρωτεργάτες και συντελεστές της σημερινής κατάντιας, με πολυετή παρουσία σε Υπουργεία μέχρι χθες, να βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω και να κρύβονται πίσω από άλλους, μην αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, λες και το πρόβλημα σήμερα είναι αν θα διασωθούν πολιτικά οι ίδιοι ή αν θα σωθεί η χώρα. Μπράβο, τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών, που σίγουρα σύντομα θα αποδοθούν. Άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία έγκαιρα προειδοποίησε για το τι θα συμβεί και έγκαιρα χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου.
                Τώρα βέβαια δεν είναι η ώρα να επιχαίρουμε για το γεγονός ότι επαληθευτήκαμε ούτε επίσης να βγάλουμε την ουρά μας απ’ έξω με περισσή ευκολία, όπως κάνουν σήμερα πολλοί που μέχρι χθες στήριζαν –υποτίθεται- αυτήν την προσπάθεια σωτηρίας. Το πιο εύκολο για εμάς θα ήταν να πούμε: «Σας τα λέγαμε και δεν μας ακούσατε. Βγάλτε τα τώρα, λοιπόν, πέρα μόνοι σας».
            Η ανευθυνότητα στο λεξιλόγιό μας δεν υπάρχει. Εμείς θα κρατήσουμε ζωντανή τη χώρα και εμείς θα αναλάβουμε σύντομα να την ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί σήμερα τη μόνη ελπίδα για τον τόπο, το μόνο καταφύγιο σιγουριάς και ασφάλειας για τον Έλληνα και την Ελλάδα.
              Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Αυτούς που μας έφεραν στα σημερινά χάλια τους έζησε και τους δοκίμασε ο ελληνικός λαός. Αυτούς που βρίσκονται την αντίπερα όχθη, στη λάθος πάντα πλευρά της ιστορίας, δεν χρειάζεται να τους ζήσει ποτέ.
        Και όσον αφορά αυτούς που για καθαρά μικροκομματικούς σκοπούς εγκαταλείπουν τον αγώνα σήμερα, δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρουμε. Εμείς θα στηρίξουμε τη χώρα και ας πράξει ο καθένας το καθήκον του.
          Ευχαριστώ πολύ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο