Θ. Κατερινόπουλος: Με ώριμη σκέψη ας αλλάξουμε ρότα

          Είναι κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας η συμμετοχή του λαού στις εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη των εκπροσώπων στην Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και σε όλα τα θεσμικά όργανα και τους φορείς εξουσίας του πολιτικού μας συστήματος. Καλείται λοιπόν ο λαός να αποφασίσει κάθε φορά, ποια από τα πρόσωπα που τα πολιτικά κόμματα συμπεριλαμβάνουν στους συνδυασμούς τους, αξίζει να τον αντιπροσωπεύσουν.....

      Και εδώ είναι σημαντική η ευθύνη των πολιτών προκειμένου να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Οι εκλογές είναι η μοναδική και απόλυτη έκφραση  της κυριαρχίας του πολίτη. Είναι η δύναμη της Δημοκρατίας.

         Συχνά λέγεται ότι ο λαός είναι «σοφός» και δίνει λύσεις, επιβραβεύει ή τιμωρεί κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα. Τίθεται εδώ το ερώτημα αν οι πολίτες τιμωρούν με την ψήφο τους τα Πολιτικά Κόμματα ή τα Πολιτικά πρόσωπα;

         Το ερώτημα μοιάζει άτοπο καθώς οι πολιτικοί απαρτίζουν τα κόμματα και χαράσσουν πολιτικές. Ποιά είναι όμως ή καλύτερα ποια μπορεί να είναι τα κριτήρια, με βάσει τα οποία οι πολίτες επιβραβεύουν ή τιμωρούν με την ψήφο τους ένα πολιτικό πρόσωπο;

          Αμέσως μετά τη χούντα το βασικότερο κριτήριο του λαού ήταν η αντιδικτατορική δράση και παρουσία των αγωνιστών - και μετέπειτα πολιτικών - της εποχής, στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικό κράτος, τις ηρωικές πράξεις των οποίων αναγνώρισε ο λαός,  και τους επιβράβευσε με την ψήφο του.

              Ένα δεύτερο στοιχείο που έγερνε προς τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο ήταν οι «εξυπηρετήσεις» που πραγματοποιούσε κάθε πολιτικός μέσω των «κομματαρχών» του στους ψηφοφόρους, δημιουργώντας έτσι μια σχέση αλληλεξάρτησης, μια «πελατειακή» σχέση, που τελικά αποτέλεσε ένα από τα βαθύτερα και σημαντικότερα προβλήματα της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας μας.

           Η κοινωνία εξελίσσεται και οι εποχές αλλάζουν. Σήμερα δεν έχουμε τα ίδια προβλήματα με εκείνες τις εποχές. Σήμερα τα προβλήματα μας είναι άλλα. Πως όμως οι σημερινοί πολιτικοί ή τουλάχιστον αυτοί που μας αντιπροσωπεύουν, αναδεικνύονται;

        Πρώτον μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση, θα έλεγε κάποιος. Δε θα διαφωνήσω. Εφόσον κάποιοι διέθεταν το κατάλληλο υπόβαθρο, παρουσίασαν έργο και επέδειξαν ικανότητες, τότε οφείλει το κάθε κόμμα αλλά και η κοινωνία, να τους προωθήσει και να τους επιβραβεύσει αντίστοιχα.

        Κάποιοι πολιτικοί αναδεικνύονται μέσα από κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες και μέσα από τα νεολαιίστικα  κινήματα. Ούτε εδώ  θα διαφωνήσω, παρά το γεγονός ότι σήμερα, αρκετοί είναι αυτοί που εκφέρουν διαφορετική άποψη και αντιμετωπίζουν με καχυποψία, αν όχι με εχθρικότητα, τον συνδικαλισμό. Όσα όμως κατακτήθηκαν τα τελευταία σαράντα χρόνια οφείλονται σε αγώνες που μπροστάρη είχαν το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, ακόμα κι αν σήμερα αναγνωρίζουμε όλοι τις παθογένειές  του.

        Τέλος, ένας πολιτικός προωθείται  μέσα από τον περίφημο «κομματικό σωλήνα». Εδώ υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται δυστυχώς σε όλα τα κόμματα: ο «κομματικός σωλήνας» δημιουργεί και προωθεί σε θέσεις ευθύνης άτομα  χωρίς εργασιακή εμπειρία, χωρίς εμπειρίες ζωής, με μόνο προσόν τις περισσότερες φορές τη συμμετοχή τους στις διάφορες ομάδες ή «παρέες» των κομμάτων τους.

        Έχουν σχέση όμως όλα τα παραπάνω με τη λειτουργία της δημοκρατίας και γενικότερα του πολιτικού μας συστήματος; Θα έλεγα πως ναι, βεβαίως και έχουν σχέση, αν σκεφτεί κανείς τι είναι σήμερα  πολιτικό σύστημα και πώς έχει αυτό δομηθεί στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.   Σήμερα μιλάμε όλοι για διαφθορά, για πολυνομία, για σοβαρά  προβλήματα στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και της υγείας, παθογένειες που οφείλονται στη δομή του πολιτικού μας συστήματος, όπως αυτή περιγράφηκε παραπάνω.

          Γιατί εμείς οι πολίτες αφήνουμε να διαιωνίζεται η κατάσταση αυτή; Μεγάλο ρόλο παίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματικοί και τραπεζικοί όμιλοι, που μας παρουσιάζουν, συχνά πυκνά κάποιους ως τις «Πολιτικές Προσωπικότητες» από τις οποίες «πρέπει» να κυβερνηθούμε. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: αυτοί οι άνθρωποι τίνος συμφέρον θα εξυπηρετήσουν; Του λαού με την ψήφο του οποίου εκλέχθηκαν, ή των αφεντικών τους, που φρόντισαν να τους προβάλλουν προκειμένου να αναρριχηθούν; Η απάντηση είναι προφανής. Η μόνη περίπτωση που οι «εκλεκτοί» των διαπλεκομένων ενεργούν συμπλέοντας με τα συμφέροντα του λαού, είναι όταν αυτά ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

         Οι γενικεύσεις όμως δεν αρμόζουν σε έναν ώριμο λαό. Δεν είναι όλοι ίδιοι, ή όλοι διεφθαρμένοι. Υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που πραγματικά αγωνίζονται και πονάνε τον τόπο, αλλά οι φωνές τους πνίγονται από τα συμφέροντα, που υπηρετούν οι άλλοι.

         Κάποιοι θα πουν αυτά είναι γνωστά. Δεχόμενοι λοιπόν ότι οι παραδοχές αυτές είναι γνωστές από μια αρκετά μεγάλη μερίδα πολιτών, είναι φανερές και οι ευθύνες του λαού. Με την ψήφο του ο λαός εκλέγει τους πολιτικούς, γνωρίζοντας ότι τους «εξουσιοδοτεί» ώστε να αποφασίζουν για την τύχη του. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι ψηφίζοντας τους «εκλεκτούς» αυτοί νοιάζονται κυρίως για τις δικές τους τσέπες και αυτές των αφεντικών τους, και όχι για αυτές του λαού που τους ψήφισε. Χωρίς αυτό να θεωρηθεί υβριστικό, από τη στιγμή που με τη συμμετοχή μας επιλέγουμε, έχουμε μερίδιο ευθύνης εξίσου μεγάλο με αυτό των ίδιων των πολιτικών.

           Και αν κάθε φορά περιμένουμε μια ή δύο τετραετίες για να καταλάβουμε τι έγινε και να στείλουμε στο σπίτι τους επίορκους, τότε το πρόβλημα διαιωνίζεται. Η χώρα μας έφτασε στο χείλος του γκρεμού και καλούνται πάλι οι μη έχοντες να πληρώσουν ενώ οι «κατέχοντες» συσσώρευσαν τον πλούτο τους (κλεμμένο ιδρώτα;) σε τράπεζες του Εξωτερικού. Θα περιμένουμε από αυτούς να μας ξανασώσουν;

         Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών σ’ αυτή τη χώρα. Το να πιστεύουμε και να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη κοινωνία δεν είναι ουτοπία. Αν κοιτάξουμε στο βάθος της ιστορίας μας, θα δούμε ότι είναι γεμάτη αγώνες κάτω από αντίξοες συνθήκες, αγώνες για μια καλύτερη ζωή. Είναι δείγμα ανωριμότητας να λέμε πώς τίποτα δεν έχει αλλάξει  Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα όταν έρθει η ώρα της.

         Ας μην ξεχνάμε ότι η φωνή του Λαού πρέπει να είναι δυνατή και καθαρή όταν έρθει η ώρα να ακουστεί. Να είναι φωνή αγανάκτησης και δικαίου, αισιοδοξίας και αποφασιστικότητας..

Θανάσης Κατερινόπουλος

http://katerinopoulos.blogspot.com/2012/02/blog-post.html