Διαπιστώσεις... Πόσο διαφορετικοί ήταν οι παλιοί Βουλευτές…

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΑΡΚΑ

Εντυπωσιακή για τα μικρά μου τότε χρόνια, διατηρώ έκτοτε την εικόνα του Γυμνασιάρχου - Βουλευτή Γ. Καλούδη. Ευθυτενής, με το άψογο μούσι του,το παπιγιόν του και το ημιεπίσημο ημίψηλο, το και «μελόν» από πολλούς λεγόμενο. 

Σπάνιος επιστήμων και άνθρωπος με Κρητική απ’ τον πατέρα του λεβεντιά, Κερκυραϊκή ευγένεια και Ηπειρωτική φιλεργία, αγαθά που ο Σπ. Εργολάβος διέκρινε σ’ αυτόν. Πρότυπο για μένα ιδανικού βουλευτή. Μορφωμένος, Πατριώτης με τα όλα του, αφιλοκερδής, με «ευήκοον το ούς», καταδεκτικός, έπινε το τσιπουράκι του κουβεντιάζοντας άνετα, όχι μόνον με τους φίλους του, αλλά πολλάκις και με αγνώστους της παρέας των φίλων του, διηγούμενος ή αναπτύσσων διάφορα θέματα, στο μαγαζί του πατέρα μου, απ’ όπου έχω τις παραπάνω αναμνήσεις μου.
Κάπως παραπλήσια εικόνα σχημάτισα λίγο αργότερα και για τον Στρατηγό – Υπουργό Γεν. Διοικητή Ηπείρου Δημ. Μπότσαρη. Τυχαία συνταξιδεύαμε ατμοπλοϊκά από Πειραιά προς Πρέβεζα οικογενειακά εμείς κι’ εκείνος μόνος του. Ζήτησε να του δώσουν θέση για φαγητό σ’ ένα τραπέζι με Γιαννιώτες, εάν ευχαρίστως τον δεχόταν να συνφάγουν. Οι γονείς μου απάντησαν ότι θα ήταν  τιμή μας, κι’ έτσι ήλθε στο τραπέζι μας. Στρατηγός αυτός, επί χρόνια Βουλευτής Φιλελευθέρων, Υπουργός Γεν. Διοικητής Ηπείρου και από Τζάκι, όπως πολλοί καυχώνται σήμερα, κι’ όμως ταξίδευε ολομόναχος, χωρίς όπως τουλάχιστον φαινότανε, ούτε καν ασφάλεια, καθώς εντυπωσιασμένοι σχολίαζαν οι δικοί μου την μοναξιά και την καταδεκτικότητά του.  

Κάπως τέτοια ήταν η εικόνα των Προπολεμικών Βουλευτών μας. Αλλά τι σημαίνει Βουλή, Βουλευτής και βουλεύομαι; Βουλή είναι η απόφαση, γνώμη που δίδεται μετά από σκέψη ή σύσκεψη. Βουλευτής ο μετέχων της βουλής αιρετός αντιπρόσωπος του λαού και βουλεύομαι, αποφασίζω μετά σύσκεψη με άλλους. Κάποιοι βουλευόμενοι βέβαια, πάνω σε κρίσεις απληστίας, τρώνε το ύψιλον της πρώτης συλλαβής, του «βου» και μετατρέπονται σε  β ο λ ε υ ό μ ε ν ο υ ς,  οπόταν καταλήγουμε σε άλλου… παπά Ευαγγέλιο, ταίς ευλογίαις  του οποίου, νίπτονται πάντα τα κοινοβουλευτικά ανομήματα. 

Παλιά έπρεπε να είσαι «καλός κ’ αγαθός», να έχεις πρωτίστως «αναδειχθη στην κονίστρα της ζωής» και να δαπανήσεις από την τσέπη σου, για να κερδίσεις ή και να καταστραφείς, ακόμη και οικονομικά, όπως συνέβαινε με πολλούς. Με τέτοια φόντα ανεδείχθησαν οι Καλούδης, Μπότσαρης κ.λ.π.. Σήμερα δεν χρειάζεται ζεστό από την τσέπη χρήμα. Το βάζει ο λαουτζίκος μέσω της χρηματοδοτήσεως των κομμάτων. Ούτε είναι απαραίτητη η ανάδειξη από την επαγγελματική κονίστρα. Μερικοί φθάνουν στο βουλευτικό αξίωμα μετά από επιτυχημένες κομματικές δραστηριότητες, στην φοιτητική, η στην συνδικαλιστική κονίστρα, ή ακόμα ενδεχομένως και μετά από κάποιες επιπολαίως ανεξέλεγκτες και ανεύθυνες προτάσεις αναρμοδίων και ασχέτων προσώπων, όπως προφανώς στην παρακάτω περίπτωση.

Διάβασα σε βιβλίο, πληροφορία από το περιοδικό «Ελλοπία» τ.14, σελ.40, για Έλληνα Ευρωβουλευτή, ο οποίος σε ιδιωτική συντροφιά έλεγε:

«Για μένα, Ελλάδα σημαίνει αναμνήσεις και εμπειρίες κατοχής, ταπείνωσης και στερήσεων. Σάν παιδί περπατούσα ξυπόλυτος και κρύωνα. Ζώ ακόμα την αίσθηση των ξυλιασμένων χεριών και ποδιών μου. Σ’ αυτήν την αίσθηση της στέρησης και της δυστυχίας εξαντλείται…. η ελληνική μου καταγωγή. Όλα τα άλλα, οι ρητορείες για τον πολιτισμό μας και την παράδοση μας, μου είναι τόσο ξένα, όσο και το ένδοξο παρελθόν της Κίνας ή του Θιβέτ. Τον σημερινό ευρωπαϊκό τρόπο του καθημερινού μου βίου, δεν τον ανταλλάσσω με καμμιά ελληνικότητα….».
Αυθόρμητα  γεννώνται κάποια ερωτήματα. Αυτός μόνον εστερήθη κι’ εκρύωσε; Την ταπείνωση, την στέρηση και δυστυχία, η Ελλάς του τα επροξένησε ή οι δήθεν πολιτισμένοι Ευρωπαίοι  κατακτητές; Και εάν δέχεται σαν φταίχτες τους Ευρωπαίους κατακτητές, τότε γιατί εξαντλείται η ελληνική του καταγωγή, ενώ ταυτόχρονα, την σημερινή του ευρωπαϊκή ζωή, δεν την ανταλλάσσει με καμμιά ελληνικότητα; Και εν τοιαύτη περιπτώσει, με ποία ελληνικότητα (ελληνική ιδιότητα)  τσέπωνε ή και εξακολουθεί ίσως να τσεπώνει την Ευρωβουλευτική αποζημίωση; Και ακόμη ποιο ελληνικό κόμμα και με ποιο τρόπο επέλεξε αυτόν τον κύριο με την εξαντλημένη ελληνική καταγωγή κτλ, κτλ; Ποίου ελληνικού κόμματος, η έξυπνη ηγεσία ενεπιστεύθη ένα πρόσωπο που διακηρύσσει αδιάντροπα ότι δεν ανταλλάσσει με καμμιά ελληνικότητα τον ευρωπαϊκό του βίο και επίστευσε ότι θα ενδιαφερθεί ένας τέτοιος τύπος, για τα ελληνικά συμφέροντα και εν ανάγκη θ’ αγωνισθή στο Ευρωκοινοβούλιο για την υπεράσπιση εν γένει της Ελλάδος; Αλλά και με ποια σκέψη, τα άλλα ελληνικά κόμματα, που για ψύλλου πήδημα, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον, δεν έδωσαν δημοσιότητα στο γεγονός αλλά το αποσιώπησαν πιθανόν εξ αλληλεγγύης;
Είναι ευτύχημα ότι αναντίρρητα και αποδεδειγμένα υπάρχουν και βουλευτές, θα τους χαρακτηρίσω παλαιού τύπου, άνθρωποι πατριώτες, ηθικοί και νοικοκυραίοι. Όμως το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι, την Ζήμενς, τα σκάρτα υποβρύχια, τις αλόγιστες σπατάλες κτλ τα διέπραξαν Υπουργοί και γενικώς πρόσωπα προερχόμενα απ’ την Βουλή των Ελλήνων. Έχουμε παροιμίες που μας λένε ότι «με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά», όπως επίσης και «κάλιο να σου βγει το μάτι,παρά τ’ όνομα». Άλλωστε, η ατιμωρησία και οι αμείωτες εν γένει δαπάνες της Βουλής, εν μέσω γενικευομένης πτώχειας δεν συνηγορούν και τόσο υπέρ αυτής.

ΠΗΓΗ http://www.proinoslogos.gr