knoking on heaven door...

ΕΝΩ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΟΝΟΜΑ...

KNOKING ON HEAVEN'S DOOR..

Από τον Θεόδωρο Αργύρη (bellafonte)*

            Nαι, σε σένα νε μιλάω που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή και απορείς γιατί δεν μου έχουν κάνει ευθανασία. Αν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα, σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, που όλα τρέχουν σαν τρελά και εμείς να μένουμε κολλημένοι σε ιδέες τόσο φθαρμένες και τόσο ουτοπικές που στην καλύτερη περίπτωση, σου φέρνουν γέλιο....

     Τόσα χρόνια ζεις σ’ αυτή την χώρα που ο τελευταίος γίνεται πρώτος και οι πρώτοι χάνονται μέσα στο πλήθος.

      Τόσα χρόνια ζεις μόνο για να δουλεύεις.. σε μια χώρα που τα μεγάλα κεφάλια της υποστηρίζουν το τίποτα και ζητούν από σένα να υπηρετήσεις το κάτι.. σε μια χώρα που το μέλλον είναι βεβαιωμένα αβέβαιο.. 

     Θα προτιμούσα μια χώρα με αβέβαιο βεβαιωμένο μέλλον.. ναι καλά κατάλαβες, σε σένα μιλάω εργάτη.. σε σένα που σου κλέβουν τον αέρα και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.. που πάντα έχεις λίγο απ' όλα και πολύ από τίποτα.. που σου στερούν το δικαίωμα στην ζωή και δεν κάνεις τίποτα..

     Μιλάω και σε σένα σοφό και διανοούμενο ανθρωπάκι της εποχής μου, που νόμισες ότι επειδή διάβασες λίγα βιβλία παραπάνω γραμμένα από κάποιον σαν εσένα για κάποιους σαν εσένα, είσαι καλύτερος από τους ανθρώπους της καθημερινής πραγματικότητας.. τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που σε έκαναν να νομίζεις αυτό που νομίζεις ότι είσαι.. και να τα θεωρείς ανάξια να καταλάβουν το νόημα των πραγμάτων που δημιούργησες, που έγραψες, τραγούδησες,  υποκρίθηκες και να τους βρίζεις στο πανάκριβο σαλόνι σου κάθε φορά που κάποιος από αυτούς ασκεί μια κριτική για τα έργα σου..

     Μα ναι, μιλαω και σε μένα. πως θα μπορούσα να ξεχάσω εμένα! εμένα τον φοιτητή, τον νέο.. εμένα, που για αλλού κίνησα να πάω και αλλού με πηγαίνουν δεμένο χειροπόδαρα.. 

   Εμείς, που προσμένουμε το ξέσπασμα με τον χρόνο στις πλάτες μας, που λαχταράμε να μιλήσουμε για το αύριο, που δεν διστάζουμε να πλανηθούμε σε χώρους άγνωστους, να δοκιμάσουμε απαγορευμένους καρπούς και να ξεχυθούμε στους δρόμους χειρονομώντας σαν τρελοί..

      Εμείς που με τα γυμνά μας δάχτυλα πιέζουμε τις σκανδάλες της αλλαγής, εμείς που στηρίζουμε τις ελπίδες μας στις φωνές της καρδιάς.. 

   Παλεύουμε διαρκώς να σιάξουμε τον κόσμο και αυτοί μολύνουνε τους χώρους μας, πίνουν τους χυμούς μας, δηλητηριάζουν τις μέρες μας με πικρά κοκτέιλ αντιπερισπασμού.. 

   Εμείς που ξοδεύουμε τα χρόνια μας σε ιδέες και όνειρα που καλά κρατούν ακόμα, φωτίζουμε με κεριά τα σπήλαια του ένστικτου και αρνούμαστε να φορέσουμε προσωπεία ηθοποιίας..

   Όμως μην φοβάσαι σοφό και διανοούμενο ανθρωπάκι, κάποτε η σιωπή μας θα γίνει πολυλογία, θα γίνει κραυγή.. 

   Κάποτε οι άνθρωποι θα χρησιμοποιήσουν τα μάτια τους καλύτερα και θα μπορέσουν να δουν, όπως τα είδαμε και εμείς αλλά ποτέ δεν είχαμε την δική σου ευκαιρία να τα πούμε και να μας ακούσουν, σοφό και διανοούμενο ανθρωπάκι..

*Κατάγεται από τη Γουριώτισσα (Δήμος Αγρινίου)