Παρατηρώ
τη στάση των περισσοτέρων Ελλήνων (είναι άραγε αυτό που φαίνεται
«πλειοψηφία» ή μήπως πλειοψηφία είναι ό,τι δεν φαίνεται;) μπροστά στα
καθημερινά και χρόνια προβλήματά μας. Κυρίως, παρατηρώ τις μορφές
συμπεριφοράς που θεωρούνται σωστές και δίκαιες, καθώς και όσες
θεωρούνται «απαράδεκτες». Το σίγουρο είναι ότι ο πολιτισμός μας δεν
περιλαμβάνει κοινό όραμα, αξίες, κανόνες, σύμβολα – είμαστε διχασμένοι
ακόμα και ως προς την ίδια τη γλώσσα, πέρα από τις παραδοχές και τις
πεποιθήσεις.
Στην
Ελλάδα (και στη Γαλλία, αλλά πουθενά αλλού), ο κύριος κοινωνικός κορμός
χαρακτηρίζεται από ερμηνείες, ψυχικές υποθέσεις και συλλογικές αξίες που
αντιστοιχούν σ’ ένα πρώην πολιτιστικό περιθώριο. Ό,τι εκτυλίσσεται στο
περιθώριο του ευρωπαϊκού πολιτισμού έχει καταλάβει κεντρική θέση στη
σημερινή Ελλάδα. Επικρατεί μια κουλτούρα –όχι μόνον στον χώρο του
πολιτισμού, αλλά σε όλους τους θεσμούς συμπεριλαμβανομένης της παιδείας,
της πολιτικής, των ΜΜΕ– παραδοσιακή και, ταυτοχρόνως, δήθεν
ανατρεπτική. Τα αξιακά και πολιτιστικά σκουπίδια εκτίθενται ως
επιτεύγματα. Και η «κοινωνική ανατροπή» έχει γίνει....................