Ακούω» ακόμα τις περίφημες και εκκωφαντικές «ζυγιές» (ζουρνάδες και νταούλια μαζί), «βλέπω» ακόμα τους «αρματωμένους» και καβαλάρηδες συμμαθητές μου με τους γονείς τους να χορεύουν, να γλεντάνε, να διασκεδάζουν και να συντρώγουν. «Μεθάω» ακόμα από το άρωμα των λεμονανθών και της τριανταφυλλιάς στη διαδρομή από την ξακουστή Πύλη του Μεσολογγίου προς το μοναστήρι του Άη – Συμιού!
Του Δημήτρη Στεργίου*
Όσο πλησιάζουν οι μέρες για το τετραήμερο γλέντι στο Μεσολόγγι για το «Πανηγύρι του Αη – Συμιού» τόσο φουντώνουν οι θύμησες για το αγαπημένο μου Μεσολόγγι και τα έξι χρόνια που έζησα εκεί ως μαθητής του Γυμνασίου της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου, πριν από 55 περίπου χρόνια! «Ακούω» ακόμα τις περίφημες και εκκωφαντικές «ζυγιές» (ζουρνάδες και νταούλια μαζί), «βλέπω» ακόμα τους...