ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ: Η Κυρά Σουσού της Βόνιτσας!

ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η Κυρά Σουσού!

Αρχές της δεκαετίας του 60’

       Όλα τα παιδιά του Παζαριού την φωνάζαμε κυρά Σουσού. Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που μέσα από το μαντήλι του κεφαλιού της ξεχώριζαν τα καστανά μαλλιά της. Πρόσωπο μακρουλό και ρυτιδιασμένο. Παρά την ηλικία της, την ταλαιπωρία και το μικρό δίπλωμα στη κορμοστασιά της, έδειχνε ότι στα νιάτα της ήταν μια λεβέντισσα, μια πανέμορφη γυναίκα. 

      Μόνιμα με ένα μακρύ φόρεμα που πολλές φορές ακουμπούσε τη γή. Μόνιμα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και με μια ευγένεια που τότε δεν μπορούσαμε να την καταλάβουμε. Από όπου περνούσε δώριζε το χαμόγελό της και μια «καλημέρα σας» μέσα από τη ψυχή της.

             Το κανονικό όνομά της ήταν Βικτωρία αλλά εμείς της είχαμε δώσει το δικό μας όνομα. Όταν την ακολουθούσαμε και φωνάζαμε, αυτή μας κοιτούσε και μας έλεγε να μην φωνάζουμε με την έκφραση «Σού». Από εκεί το Σουσού.............

     

       Γνώριζε άπταιστα τη Γαλλική γλώσσα. Η απόλαυση του καφέ ήταν μια ιεροτελεστία. Τον ζητούσε σε μικρό ποτήρι του κρασιού. Ποτέ δεν κάθονταν μέσα στο καφενείο.  Έπαιρνε το ποτήρι με τον καφέ και κάθονταν σε ένα πεζούλι. Έβγαζε το πακέτο με τα τσιγάρα της και άναβε τσιγάρο. Αργά όσο μπορούσε τραβούσε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο και πολύ αργότερα μια ρουφηξιά από το καφέ.  Όταν διάβαινε κάποιος περαστικός από μπροστά της, εκτός από το χαμόγελο, του δώριζε ευχές.

          Ο άνδρας της λέγονταν Αλέξης και έντυνε τις καρέκλες με ψαθί που μάζευε από τα Βλυχά. Μαζί με τον άνδρα και αυτή στον αγώνα για την επιβίωση. Αυτή στέγνωνε το ψαθί και μαζί με τον άνδρα της αντικαθιστούσαν το ψαθί στα χαλασμένα καθίσματα.

        Για κάποια εποχή την χάσαμε. Μικρά παιδιά που ήμασταν δεν δώσαμε σημασία στην απουσία της, αλλά όταν μετά από δύο χρόνια ξαναφάνηκε, τότε η εμφάνισή της ήταν το νέο για όλους τους παζαριώτες και για εμάς τα σχολιαρόπαιδα.

-Ηλθε η κυρά Σουσού.  Ηλθε η κυρά Σουσού...

Είχε γυρίζει μόνη της, ο σύζυγός της είχε πεθάνει...

         Η εκκλησία, της παραχώρησε για να κοιμάται τα βράδια, ένα χαμόσπιτο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, μέσα στον περίβολο.

      Το πέρασμα της κυρά Σουσούς από το παζάρι ήταν η ευτυχισμένη στιγμή της μέρας. Περνούσε το χαμόγελο και η καλή κουβέντα. Το κορμί της είχε διπλώσει ακόμα περισσότερο και κρατούσε ένα χειροποίητο μπαστούνι για να αποκτά καλύτερο στήριγμα στο περπάτημα.

           Ο κόσμος της έδινε ότι είχε. Βέβαια θα αναλογιστεί ο καθένας στο τι μπορούσε να περισσεύει στα νοικοκυριά εκείνα τα χρόνια. Ε, αυτό το λίγο, για την κυρά Σουσού ήταν αρκετό. Ένα κομμάτι ψωμί ήταν αρκετό για τη θρέψη της. Και δυό δεκάρες να της έδιναν , τις κρατούσε για το καφέ και τα τσιγάρα της. Για την ιεροτελεστία του καφέ και του τσιγάρου.

          Ενας χωροφύλακας την κυνηγούσε, την θεωρούσε ζητιάνα, παρά του ότι ποτέ δεν άπλωσε το χέρι για να ζητήσει το παραμικρό. Μάλλον τον πείραζε που η κυρά Σουσού ήταν γυναίκα και κάπνιζε. Μια γυναίκα εκείνη την εποχή να καπνίζει και μάλιστα δημόσια. 

          Ενας καταστηματάρχης μίλησε στον Χωροφύλακα και του εξήγησε ότι η κυρά Σουσού δεν ήταν ζητιάνα, ποτέ δεν επαιτούσε. Η απάντηση του Χωροφύλακα ήταν: «και σύ Κουμουνιστής είσαι και την υποστηρίζεις;». Τι να απαντήσει ο καταστηματάρχης, τι να του πεί και τι να του θυμίσει; Ότι αυτός και όλο το σόϊ του, στον εμφύλιο,  ήταν με τις ομάδες του Ζέρβα;

        Μια μέρα την είχε πάρει στο κυνήγι. Είχαν φτάσει μπροστά στην εκκλησία. Τότε αυτή σταμάτησε και έκανε τον σταυρό της αργά. Γύρισε  το βλέμμα της προς τον Χωροφύλακα και  έκανε την ευχή: « Να σε δώ και Βασιλιά».

       Εμείς της ζητούσαμε να μας λέει πως είναι κάθε δικιά μας λέξη στα Γαλλικά. Αυτή μας απαντούσε. Μας άρεσε να την ακούμε να μιλάει μια γλώσσα που ναι μεν δεν καταλαβαίναμε τίποτα, αλλά είχε μια άλλη προφορά.

         Μια μέρα δεν την αντίκρισε κανένας στο καθιερωμένο πέρασμά της από το παζάρι. Είχε πεθάνει....

        Η ταφή της έγινε στον Άγιο Αθανάσιο της Χώρας. Μετά την εξόδιο ακολουθία, δεν υπήρχε κανείς δικός της για να καθίσει  στην σειρά να δεχθεί τα συλλυπητήρια. Ο κάθε Βονιτσιάνος, κοιτούσε τον άλλον και έλεγε το «Θεός συγχώρησέ την».

ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ. 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                   Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΤΟΒΑΣ           ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΤΙΝΟΣ