ΒΟΝΙΤΣΑ Σαν σήμερα, 25 Σεπτεμβριου 2016: Η Λαμπρή εκδήλωση μνήμης για την ανάμνηση της θυσίας των βλαχόπουλων στο Κάστρο της Βόνιτσας (ΦΩΤΟ)

 Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβριου του 2016, πραγματοποιήθηκε στη Βόνιτσα η εκδήλωση μνήμης προς τιμή των βλαχόπουλων που έπεσαν στο Κάστρο της Βόνιτσας.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ...

     Σήμερα Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016 πραγματοποιήθηκε στη Βόνιτσα η εκδήλωση μνήμης προς τιμή των βλαχόπουλων που έπεσαν στο Κάστρο της Βόνιτσας.

       Μετά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, όλοι οι κάτοικοι του πόλης εν πομπή και τα χορευτικά με τις παραδοσιακές στολές μετέβησαν στο Κάστρο της Βόνιτσας προκειμένου να τιμηθούν τα βλαχόπουλα που σκοτώθηκαν όταν ο Αλή Πασάς «κόνεψε» το Κάστρο της Βόνιτσας τον Οκτώβριο του 1798..........

       Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με το πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησαν: η ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ (είναι ο σύλλογος που καλλιέργησε και ανέπτυξε την ιδέα για να γίνει αυτή η ιστορική εκδήλωση) και ο σύλλογος Απανταχού Αβδελλιωτών "Η ΒΑΣΙΛΙΤΣΑ" (ο σύλλογος που για περισσότερα από 100 χρόνια τραγουδάει χωρίς την συνοδεία οργάνων και χορεύει «τον Τρανό χορό των Βλάχων» της Πίνδου, "Κόρλου Μάρι"), ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και ο Εθνικός Ύμνος.

          Αμέσως μετα ακούστηκε το τραγούδι του «κάστρου της Βόνιτσας» από τον Σύλλογο Απανταχού Αβδελλιωτών "Η ΒΑΣΙΛΙΤΣΑ" για πρώτη φορά προς τιμήν των βλαχόπουλων που σκοτώθηκαν εντός του Κάστρου στις 13/10/1798. Στη συνέχεια καταχειροκροτήθηκαν οι Σύλλογοι που χόρεψαν παραδοσιακούς Ελληνικούς χορούς: Σύλλογος Γυναικών Βόνιτσας-χορευτικό τμήμα το Ανακτόριο, Αθλητικός Όμιλος "ΝΙΚΗ ΠΑΛΑΙΡΟΥ" και ο Σύλλογος Ακτίου Βόνιτσας "Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ". 

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ 

Ο Πανηγυρικός εκφωνήθηκε απο τον Στέλιο Ντίνο, Αντιπρόεδρο της Αμφικτιονίας

Ανάμνηση θυσίας βλαχόπουλων στο κάστρο της Βόνιτσας, Οκτώβριος 1798

 Σας καλωσορίζουμε στο κάστρο των 18 εθνοτήτων. 

  Από την κορυφή του λίθινου γίγαντα, εκατοντάδες καστελάνοι (διοικητές του κάστρου), έχουν αγναντέψει τον τόπο, δύο δεκάδες έθνη έχουν ζήσει σαν να είναι η δική τους πατρίδα.

   Σε αυτό το λιγοστό χώμα του λίθινου γίγαντα, έχει χυθεί τόσο δοξασμένο αίμα, που όταν βρέχει η μυρωδιά των ιδανικών κρατάει  για μέρες και μπολιάζει με τα όνειρα χιλιάδων ανθρώπων που ταξίδευσαν από τα πέρατα της γης, αγάπησαν αυτό τον τόπο σαν δικό τους, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους.

   Σε αυτό το κάστρο, σαν ήμασταν παιδιά, ανεβήκαμε, παίξαμε, φωνάξαμε, γελάσαμε και αντικρίσαμε τα λιογέρματα…

    Σήμερα βρισκόμαστε εδώ για την ανάμνηση ενός γεγονότος θυσίας ανθρώπων-παιδιών στην υπεράσπιση του κάστρου, υπεράσπιση μιας οργανωμένης κοινωνίας,  στην Βόνιτσα.

   Η έκφραση οργανωμένη κοινωνία είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην  όλη η ιστορία, όχι μόνο του γεγονότος της ανάμνησης αλλά η ιστορία της περιοχής στους αιώνες που πέρασαν. 

   Οι ξένοι διπλωμάτες, ιστορικοί και περιηγητές, ήθελαν για δικά τους μελλοντικά συμφέροντα να παρουσιάσουν την περιοχή και γενικότερα τον ελλαδικό χώρο σαν μια υποανάπτυκτη κοινωνία, χωρίς δομή, χωρίς οργάνωση, χωρίς κανόνες και με υπερισχύουσα δύναμη την επιβολή δια των όπλων.

   Το σημερινό γεγονός της ανάμνησης ανατρέπει όλα όσα οι ξένοι έγραψαν για τον Ιγνάτιο τον μετέπειτα μητροπολίτη Άρτας και Ουγγροβλαχίας, καθώς και για τον δικό μας  Βονιτσιάνο Λογοθέτη Χαλκιόπουλο.

     Η γραφή των ξένων για την κατάληψη της Βόνιτσας το 1798 από τον Αλή Πασά, λέει ότι μετά την σφαγή των Γάλλων της Πρέβεζας, οι Γάλλοι εγκαταλείπουν την Βόνιτσα, αφήνουν στο αναρρωτήριο του Κάστρου τέσσερεις γάλλους αξιωματικούς, και πηγαίνουν στην Αγία Μαύρα για καλλίτερη άμυνα. Ο Αλής δίνει εντολή στον Ιγνάτιο να έρθει στην Βόνιτσα και να πάρει τα κεφάλια των άρρωστων γάλλων αξιωματικών. Αυτό ο Ιγνάντιος το κάνει με την βοήθεια του Βονιτσιάνου Λογοθέτη, του Χαλκιόπουλου. Ετσι λοιπόν,  λένε οι ξένοι,  ότι έγινε η παράδοση της Βόνιτσας. Ένα άκρως συκοφαντικό κείμενο για τον Ιγνάτιο, τον μετέπειτα μητροπολίτη Αρτας και Ουγγροβλαχίας. Τον μετέπειτα πόλο συγκέντρωσης όλων των Φιλικών στην Πίζα της Ιταλίας, τον για πολλούς ιστορικούς ακόλουθο του Καποδίστρια.

    Όμως οι Βλάχοι της Δυτικής Πίνδου, στην γιορτή του δεκαπεντάγουστου, αρχίζουν τον μεγάλο χορό τους , την γιορτή τους  με το χορό-τραγούδι-μοιρολόι για τα βλαχόπουλα που έπεσαν όταν ο Αλής Κόνεψε το κάστρο της Βόνιτσας. Ένα τραγούδι που χορεύεται πάνω από ένα αιώνα.

    Τι να πιστέψουμε, τις συκοφαντίες των ξένων διπλωματών ή την πολυετή ιστορία  μιας οργανωμένης κοινωνίας, που τιμά όπως όλη η Ήπειρος, τους νεκρούς της πριν τον γάμο, την βάπτιση ή το γλέντι.

   Αν διαβάσουμε τις γραφές των ξένων για τον μεσαίωνα στην Ελλάδα, παρατηρούμε ότι την εμφανίζουν εγκαταλελειμμένη, χωρίς διοικητικές δομές, χωρίς πολιτισμό.

   Οι επιστολές του μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιωάννη Απόκαυκου (1200-1232 μ.χ) προς τους επίσκοπους της Βόνδιτσας, της πρώτης σε τάξη επισκοπής, μας παρουσιάζουν τεκμηριωμένα την οργανωμένη δομή στον 130 αιώνα. Η Βόνδιτσα έχει πολιτικό διοικητή που ονομάζεται Κατεπάνο, έχει δημόσιους λειτουργούς, έχει μια σημερινού τύπου αστυνομική δύναμη που την ορίζει ο επιτετραμμένος του πρωτοβεστιάριου της Αλυάτου. Έχει διοικητή του κάστρου σε επίπεδο στρατηγού που τον ονόμαζαν Οψαρά. 

    Έχει οικονομικές δραστηριότητες με πολίτες άλλων εθνοτήτων, όπως ο Κόμης Γρηγόριος εξ Αρμενίων ,έχει θρησκευτικά δικαστήρια που η ποινή δεν είναι για τιμωρία αλλά για μετάνοια. Εχει σχολή Παπαδικής, γραμματικής και αριθμητικής, έχει κτιριακές εγκαταστάσεις που στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 13ου αιώνα φιλοξένησε την σύνοδο των επισκόπων.

   Τα έτη που συνεχίζουν, 14ος -19ος αιώνας, η οργανωτική δομή της κοινωνίας είναι σε υψηλά επίπεδα. 

   Οι αιτιάσεις των ξένων για την πατρίδα μας είχαν σκοπό.   Με συκοφαντικά κείμενα, κάθε στοιχείο προόδου, κάθε εθνικό ήρωα, κάθε σημαντικό γεγονός, το παρουσίασαν με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

   Ο λαός κράτησε την ιστορία του, την δόξα του, την λύπη του, την ζωή του μέσα από διηγήσεις, δημοτικά τραγούδια και έθιμα. Ηταν η δική του γραφή στην ιστορία του γένους.

   Ακόμα και σήμερα οι ξένοι αλλά και δικοί μας (ενταγμένοι σε ξένες ιστορικές εταιρίες) συνεχίζουν το έργο της συκοφάντησης. 

Εμείς πρέπει να μείνουμε πιστοί φρουροί στις Θερμοπύλες. Το  αρχείο ρητό  «των κείνων ρήμασι πειθόμενοι» πρέπει να είναι ο κανόνας μας.

Έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε.

Πρέπει να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά. Αν κοιτάμε τον ουρανό έχουμε την ελπίδα να βγάλουμε φτερά, έχουμε την ελπίδα της διατήρησης της ελευθερίας μας.

Ζήτω η πατρίδα μας, ζήτω ο Ελληνισμός. 

25η Σεπτεμβρίου του 2016

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ Σύλλογο Απανταχού Αβδελλιωτών "Η ΒΑΣΙΛΙΤΣΑ" 

Ο Πανηγυρικός εκφωνήθηκε απο την Μαρία Τσιαλέρα, πρόεδρο του Συλλόγου Απανταχού Αβδελλιωτών "Η ΒΑΣΙΛΙΤΣΑ" και αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Βλάχων .

  Πανασιολογιώτατε, αιδεσιμότατε, κ. Δήμαρχε Ακτίου Βόνιτσας, κ. Αντιδήμαρχοι Ακτίου Βόνιτσας, κ. Αντιδήμαρχε Γρεβενών, κ. εκπρόσωποι απο το Αεροπορικό Απόσπασμα Ακτίου, κ. εκπρόσωποι απο την Αστυνομία, κ. Πρόεδρε της Ομοσπονδίας Βλάχων, πρόεδροι φορέων, συλλόγων, αγαπητες φίλες και φίλοι.

     Όλα ξεκίνησαν πριν από 2 χρόνια περίπου (χειμώνα του 2015), όταν η επικοινωνία μας με την Αμφικτιονία Ακαρνάνων και συγκεκριμένα με τον κ. Στέλιο Ντίνο, μας έδωσε το έναυσμα για να ανοίξει σήμερα το κάστρο της Βόνιτσας την αγκαλιά του στους Αβδελλιώτες.

    Οι σκέψεις μας, οι ανησυχίες μας, τα λεγόμενα, τα γραφόμενα και οι εμπεριστατωμένες  μαρτυρίες, μας φέρανε επιτέλους στη χιλιοτραγουδισμένη από τους Αβδελλιώτες «Βόνιτσα» τη δικη μας Βόνιτσα καθώς μετά από 200 και πλεον χρόνια βρισκόμαστε εδώ για να αναμνησθούμε την ηρωική θυσία και τα κατορθώματα των προγόνων μας.

   H Αβδέλλα, για όσους δεν γνωρίζετε, είναι ένα βλαχοχώρι του Ν. Γρεβενών, χτισμένο σε υψόμετρο 1400 μ.στις πλαγιές της Α. Πίνδου, στους πρόποδες της Βασιλίτσας και απαριθμεί περ.2500 κατοίκους.

   Σήμερα, ξανανοίγει για την Αβδέλλα, την γενέτειρα των πρωτοπόρων κινηματογραφιστών των Βαλκανίων, αδελφων Γιάννη (1878) και Μίλτου 1881) Μανάκια, μια «νέα σελίδα». Σταθήκανε βέβαια, θα λέγαμε άτυχοι στο γεγονός, ότι γεννηθήκανε μερικά χρόνια αργότερα, γιατί διαφορετικά θα είχαμε πλούσιο υλικό, όχι μόνο γραπτό αλλά και φωτογραφικό, σχετικά με τo πως ο Αλή Πασάς πολιόρκησε και κατέκτησε το Κάστρο της ΒΟΝΙΤΣΑΣ,  γεγονος το οποίο πιθανότατα με το φακό τους, προχωρημένο για την εποχή της έβδομης τέχνης, θα μετέφεραν τα γεγονότα,σε ταινίες μικρού μήκους, όπως άλλωστε  συνέβη  και στη μετέπειτα πορεία τους.

    Εδώ, θα νιώσουμε το δέος και την ιεροτελεστία του «τρανού χορού» κόρλου μάρι, όπως η παράδοση των προγόνων μας, μας δίδαξε. Θα καταλαβουμε  πως η θυσία των Ελλήνων δεν σταματά μόνο στη Βόνιτσα, αλλά συνεχίζεται στην Αγια Μαύρα,στην Πρέβεζα,στην Κων/πολη και όπου αλλου με γενναίους πολέμαρχους όπως ο Γιάννης Μπουκουβάλας.

    Κάθε τραγούδι είναι  και ένα μνημόσυνο για τη ζωή που δε σταματα με το θάνατο αλλα συνεχιζεται και παραμένει αιώνια μεσα από την ηρωική θυσία. Και επειδή στο τραγούδι συμπίπτουν απόλυτα παρελθον, παρόν και μελλον, η χαρά, ο ενθουσιασμος, η μελαγχολία και η θλίψη, γι’αυτό και μεις δίνοντας  βαρύτητα στην παράδοσή μας, ωστε να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, ας καταφευγουμε σ΄αυτη ώστε να προβληματίζεται, να στεναχωριέται αλλά και να χαίρεται.

  Ας αφήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας, να νιώσει την ερμηνεία των σημερινών τραγουδιών και ας αντιληφθουμε ότι η παράδοση και η ιστορία μας αποτελουν θησαυρους για τη μελλοντικη πορεία μας αναλλοίωτη!!!

Σας ευχαριστούμε πολύ.