ΠΕΡΙ Γ. ΒΑΡΝΑΚΙΩΤΗ: Μια απάντηση με βούλα και σφραγίδα απο τον Νίκο Μήτση

     Με αφορμή ένα σχόλιο αναγνώστη, για το Γεώργιο Βαρνακιώτη τον προδομένο στρατηγό του 1821, ο ιστορικός μελετητής Νίκος Θ. Μήτσης απαντά με τεκμηριωμένο τρόπο για τις κατηγορίες σε βάρος του Βαρνακιώτη δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όλους να μάθουν για την ηρωική μορφή του Αρχιστράτηγου της Δυτικής Στερεάς..

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Θ. ΜΗΤΣΗ 

   Συμφωνώ απόλυτα αγαπητέ 3.32μ.μ με τ΄ αναφερόμενά σας. "Καπάκια" και τζιριτζάτζελα έκαναν πάρα πολλοί Οπλαρχηγοί του ΄21 και άλλοι μεταγενέστερα αλλά και κατά την διάρκεια της επανάστασης και που κάποιοι εξ αυτών έπραξαν βιαιότητες , ωμότητες και ειδεχθή εγκλήματα [π.χ η άλωση της Τριπόλεως στις 23 Σεπτ. 1821 απ΄ τον Κολοκοτρώνη, η πυρπόληση του στόλου στις 1 Αυγ. 1831 στον Πόρο από τον Μιαούλη, η δολοφονία του Ανδρούτσου στις 5 Ιουνίου 1825 από το πρωτοπαλίκαρό του τον Γιάννη τον Γκούρα, κ.λπ ] τα οποία δυστυχώς δεν μας τα δίδαξαν και οι περισσότεροι τα μάθαμε σχεδόν αφού πενηνταρίσαμε και βάλε.. 

    Τα χρόνια εκείνα χαρακτηρίζονται και από μια θλιβερή διαμάχη για το ποιος θα λεηλατήσει, ποιος θα αρπάξει περισσότερα, ποιος θα εγκαθιδρύσει το δικό του βιλαέτι - καπετανάτο......

 

    Στιγματίστηκε ο αγώνας του ΄21 και με δυο σπαρακτικούς εμφυλίους πολέμους που οι περί πολλού αγωνιστές του ΄21 π.χ Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης, Τζαβέλλας και πάρα πολλοί μα πάρα πολλοί Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί έβαψαν με το σπαθί τους με αδελφικό αίμα. Το τι ζητούσαν οι Ρουμελιώτες στην Πελοπόννησο ένας θεός ξέρει... Ζητούσαν απ΄ τους ξωμάχους του Μοριά αυγό στη σούβλα και το πλιατσικολόγι πήγαινε γόνα... Οι συνομωσίες, οι αλληλοϋποβλέψεις, τα ανοσιουργήματα δυστυχώς , τότε, δεν είχαν τελειωμό.

Επί του πρακτέου τώρα. 

   Ως Ξηρομερίτες και Ακαρνάνες δεν έχουμε κάνει τίποτα όχι μόνον για τον Βαρνακιώτη που ήταν σημαντικότατη μορφή και , απελευθέρωσε τη Βόνιτσα ( 15 Μαρτίου 1829), την Αιτωλοακαρνανία και παρέλαβε αναίμακτα το Μεσολόγγι στις 3 Μαΐου 1829, αλλά για κανέναν μεγάλο και σημαντικό οπλαρχηγό από τον τόπο μας δεν έχουμε κάνει τίποτα όπως π.χ Γριβογιώργος Ανδρέας (Κωνωπίνα) στρατηγός που σκοτώθηκε στο Μεσολόγγι, Κωνσταντής Βέρρης (Μύτικας) στρατηγός που επέζησε του αγώνα φτάνοντας στον βαθμό του υποστράτηγου, Στάθης Κατσικογιάννης 

(Ζαβέρδα) στρατηγός, Αποστολάκης Κουσουρής  (Βάρνακας) στρατηγός που του έκοψε το κεφάλι ο Γεώργιος Τσόγκας και το έστειλε πεσκέσι στον πασά της Πρέβεζας Μπεκήρ Τζογαδόρο, Γεώργιος Τσόγκας (Βόνιτσα) στρατηγός, Δήμο Τσέλιος (Ζάβιτσα) στρατηγός που εξορίστηκε 7 χρόνια στη Λευκάδα απ΄ τον Όθωνα επειδή πρωταγωνίστησε το 1836 στην εξέγερση των Ακαρνάνων αξιωματικών κατά της Βαυαροκρατίας, Γαλάνης Μεγαπάνος (Μαχαλάς) στρατηγός, Νικόλαος Τσέλιος (Αστακός) αντιστράτηγος και 3 φορές δήμαρχος Αστακού αλλά και 3 φορές αιρετός βουλευτής ( 1851-1859), Φιόρος Μαυρομμάτης (Κατούνα) στρατηγός που σκοτώθηκε στο Μεσολόγγι το 1826, Κώστας Γεροθανάσης (Πρόδρομος) Χιλίαρχος που σκοτώθηκε στο Μεσολόγγι (1826), Γιαννάκης Σουλτάνης (Μοναστηράκι) στρατηγός που σκοτώθηκε το 1826 στη Δόμβραινα, Κωνσταντής Βαλιανάκης (Αετός) χιλίαρχος στα 1821 αλλά και 10 χρόνια δήμαρχο Εχίνου ( Κατούνας) κ.λπ κ.λπ κ.λπ . 

    Τίποτα δεν έχουμε κάνει γιαυτούς που προαναφέρονται αλλά και για άλλους ήρωες του 1821 απ΄ την Ακαρνανία γενικότερα. Ενώ δίπλα μας οι φίλοι μας οι Βαλτινοί τους ήρωες τους π.χ. Γιαννάκη Στράτο, Ανδρέα Ισκο, Ανδρέα Καραίσκο, Γιαννάκη Ράγκο κ.λπ τους έχουν τιμήσει δεόντως αναφέροντάς τους με οδούς και πλατείες . 

   Εμείς οι Ξηρομερίτες μόνον τον Θεόδωρο Γρίβα έχουμε τιμήσει και κανέναν άλλον. Γιατί άραγες; Μήπως ήρθε η ώρα οι φορείς του τόπου υπό την αιγίδα και την αρωγή των δημοτικών αρχών να βάλουν τα πράγματα στην ιστορική θέση που τους αρμόζει;

Συν Αθηνά και χείρα κίνει έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ιδού η Ρόδος λοιπόν ιδού και το πήδημα.

Νίκος Θεοδ. Μήτσης

8 Ιουνίου 2016  

ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ: 

   Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι αγωνιστές του 21, ήταν άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους αγράμματοι, και όλοι με αδυναμίες και ελαττώματα. 

   Αν ήταν άγιοι θα είχαμε σήμερα απείρως περισσότερα μοναστήρια, αλλά δεν θα είχαμε απελευθερωθεί από τους Τούρκους. Αναμφισβήτητα ο ιστορικός απολογισμός του Βαρνακιώτη, χωρίς να αγνοείται η 4ετής απουσία του από την επανάσταση, αντικειμενικά βγάζει θετικό τελικό πρόσημο. Και μπορούσε και θα είχε προσφέρει πολύ περισσότερα, με κορυφαία θέση στην ιστορία, αν δεν είχε την ατυχία η μέχρι τότε πανάξια πρωτοκαθεδρία του στον απελευθερωτικό αγώνα να διασταυρωθεί με την έλευση και τις μεγάλες φιλοδοξίες ενός αδίστακτου Μαυροκορδάτου. 

    Η δε μεροληπτική αφήγηση του Τρικούπη, γυναικάδελφου του Μαυροκορδάτου, που στηρίχτηκαν και οι μεταγενέστεροι ιστορικοί, σκίασε την υστεροφημία του. 

    Αν όμως κρίνουμε ανάλογα και τους άλλους πρωταγωνιστές του 21, τότε τουλάχιστον το 90% από τις πλατείες και τους δρόμους θα πρέπει να αλλάξουν ονόματα. Σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του Βαρνακιώτη στην απελευθέρωση -και- της Βόνιτσας, που οφείλει να τον τιμήσει ανάλογα. Και αυτό μέχρι τώρα δεν έχει γίνει.