ΠΑΝΟΣ ΧΟΛΗΣ: ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ. ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ

Όπως και να το πεις, όπως και να το φωνάξεις είναι το ίδιο. Μάνα είναι μόνο μία, που στο άκουσμα της λέξης ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μας. 

Η ωραιότερη λέξη παγκοσμίως, δεύτερη δεν θα υπάρξει. 

<<Μάνα ο νιος, μάνα ο γέρος, μάνα ακούς σε κάθε μέρος.. αχ τι όνομα γλυκό>>. 

Η ΜΑΝΑ της υπαίθρου, η ΜΑΝΑ του χωριού, όμως, είναι εκείνη που με συγκινεί περισσότερο και γ αυτήν θέλω να αναφερθώ και με αφορμή την ημέρα της τη δεύτερη Κυριακή του Μάιου που γιορτάζει.

Στην μάνα του χωριού, στην μάνα μας δηλαδή, αξίζει νομίζω να μείνουμε περισσότερο γιατί εκτός από μάνα είναι και ένας ήρωας, ένας καθημερινός ήρωας της οικογένειας, του σπιτιού, της δουλειάς, της δύσκολης δουλειάς στα χωράφια. Ήρωας ως σύντροφος, ως κόρη, ως νύφη....

Τα δύσκολα χρόνια των πολέμων, της πείνας, της φτώχειας αλλά και αργότερα που τα πράγματα καλυτέρευαν, η μάνα αποτελούσε το Α και το Ω στην οικογένεια. Πρώτη ξύπναγε στις 5 το πρωί για να προετοιμάσει το σπίτι, το πρωινό, να ανάψει το τζάκι πριν ξυπνήσουν ο σύζυγος, γονείς, πεθερικά και τα παιδιά της. Και τελευταία κοιμόνταν αφού όλα είχαν τακτοποιηθεί. Να είναι όλα έτοιμα, μην λείψει τίποτε. Να μεριμνήσει για το φαγητό το μεσημέρι και μετά να φύγει για τα χωράφια (μάζεμα βελανιδιού, καλλιέργεια καπνού, ελιάς, αμπέλι, τρύγος, σπορά σιταριού, θέρισμα, αλώνισμα), ήταν σε όλα πρώτη. Να μεριμνήσει για τα φρύγανα, να ζυμώσει, να φουρνήσει, να φτιάξει τις πίτες, να πύξει τυρί, να ταίσει τα οικόσυτα ζώα, να μαζέψει ξύλα, να τα φορτώσει στο γάιδαρο και να τα φέρει σπίτι. Συγχρόνως έπρεπε να στρώσει τραπέζι να κάτσει η οικογένεια να φάει. Μετά να σηκώσει το τραπέζι να πλύνει ρούχα στο χέρι και να σιδερώσει είτε με σίδερο με κάρβουνα είτε ηλεκτρικό. Έπρεπε να φροντίσει τους γέρους γονείς της ή πεθερικά της και να υπομείνει τις όποιες παραξενιές τους χωρίς να βγάζει μιλιά. Και πάντα είχε ένα καλό λόγο για όλους, γιατί τα θεωρούσε ότι όλα αυτά ήταν χρέος της. Η καθημερινότητα της όμως είχε και τα παιδιά και τον σύντροφο της που κι αυτούς έπρεπε να τους φροντίζει από το πρωί έως το βράδυ. Και το έκανε τόσο καλά που σήμερα όλοι μας απορούμε πως τα καταφέρνανε. Ειδικά το κεφάλαιο σύντροφος κάποιες φορές δεν ήταν ότι το καλύτερο γιατί εκείνα τα χρόνια ο άντρας ήταν ο αφέντης του σπιτιού και ως αφέντης έπρεπε να τα έχει όλα στα πόδια του. Και ποιος θα του τα είχε όλα στα πόδια του; Μα φυσικά η γυναίκα του. Ήταν αυτονόητο ότι όλες αυτές οι δουλειές εκτός των χωραφιών ήταν της γυναίκας, γιατί στα χωράφια για να λέμε την αλήθεια ο άντρας βοηθούσε πάρα πολύ, αλλά όμως ποτέ μόνος του!! Υπήρχαν περιπτώσεις που οι άντρες παίρνοντας πολύ στραβά τον ρόλο τους, εξουσίαζαν και καταδυνάστευαν την σύζυγο τους. Εκείνες όμως πιστές, βράχοι, σε οποιεσδήποτε συνθήκες επικρατούσαν στην οικογένεια δεν διαμαρτύρονταν. Αχ μανάδες του χωριού, πόσα υποφέρατε, πόσα αντέξατε, πόσα προσφέρατε και συνεχίζετε να μας προσφέρετε είτε ζείτε είτε ΄όχι, στην οικογένεια μας και στην κοινωνία μας! Εκείνες οι μάνες έβγαλαν, παρά τα δύσκολα χρόνια συνετούς ανθρώπους, σωστά παιδιά με ήθος και τιμιότητα στην κοινωνία. Οι μανάδες μας μας τα έδωσαν όλα και δεν κράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους. Και όταν ήρθε η ώρα τα παιδιά τους να φύγουν από το σπίτι από το χωριό ή από την χώρα για καλύτερη ζωή, δεν στάθηκε εμπόδιο παρά την μεγάλη θλίψη που βάραιναν τα στήθη της για τον αποχωρισμό. Ένας αποχωρισμός που στιγμάτισε την ζωή της για πάντα. Εκεί που τα μεγάλωσε, τα έκανε σωστούς ανθρώπους και νιώθει υπερήφανη ότι τα κατάφερε, ξαφνικά τα χάνει και μένει μόνη. Τώρα θα παλέψει και με την μοναξιά της με μόνη της ελπίδα ένα γράμμα, ένα τηλέφωνο από το σπλάχνο της. Και όταν το τηλέφωνο χτυπάει και ακούει το παιδί της να της λέει: << μάνα τι κάνεις;>> . η απάντηση έρχεται αυτόματα: <άσε με εμένα, εσύ τι κάνεις, να προσέχεις, τι να σου στείλω;>> Και κλείνει με την προσμονή: << Πότε θα έρθεις;>> . Η αποκορύφωση του πόθου, της αγάπης, της στοργής.

Μόνο μία μάνα θα έλεγε τέτοιες κουβέντες. Και προσέξατε; Δεν κρατάει τίποτε για τον εαυτό της δεν την νοιάζει ο εαυτός της και όταν το παιδί της είναι καλά τότε και η ίδια είναι καλά. Τρώει ψωμοτύρι και χόρτα για το παιδί της, πέρασε την ζωή της με ένα σκοπό. Το παιδί της, ο άντρας της, η οικογένειας της να είναι καλά και τότε και η ίδια θα είναι καλά.

Αχ μανάδες , με τίποτε δεν σας αλλάζουμε και πάντα θα σας ευγνωμονούμε. Ατελείωτες ώρες μπορώ να γράφω για εσάς, μέρες και νύχτες ξενυχτούσατε εσείς για εμάς πονέσατε και κλάψατε, χαρήκατε και καμαρώσατε για εμάς.

Είστε το παράδειγμα υπομονής, ήθους, σεμνότητας, ταπεινότητας και εργατικότητας. Κουραστήκατε στην ζωή σας, υπομείνατε πολλά, δεν χαρήκατε τίποτα, δεν είδατε τίποτα, δεν πήγατε πουθενά. Τουλάχιστον τώρα μανάδες του χωριού, χαρείτε, χαρείτε όσο θέλετε γιατί τα παιδιά ΣΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ και νιώθουν ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ που γεννήθηκαν από ΕΣΑΣ. Μακάρι και οι σημερινές μανάδες να σας μοιάσουν, να είστε καλά όπου και να είστε.

ΥΓ. Σήμερα οι περισσότερες από εσάς συνεχίζετε το έργο σας, μεγαλώνοντας και τα εγγόνια σας εξίσου καλά όπως και τα παιδιά σας.

Υποκλίνομαι και ξανά υποκλίνομαι… ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ.