Να παραιτηθούν όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης

 

 



Του Γιώργου Μπούρχα

Δικηγόρου

Μετά την δημοσίευση του οπτικοακουστικού υλικού των πολιτικών επιγόνων του Έρνστ Ρεμ (δηλ. των σημερινών χρυσαυγιτών), το οποίο στρέφεται εναντίον των πολιτικών επιγόνων του Χίτλερ (δηλ. της σημερινής συγκυβέρνησης φασιστοειδούς παρεοκρατίας) και αποκαλύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι στην σημερινή Ελλάδα εξελίσσεται και διαδραματίζεται το αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο της "Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών", που έλαβε χώρα στην Γερμανία του μεσοπολέμου, όλοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης οφείλουν, να παραιτηθούν άμεσα από τις έδρες τους, προκειμένου έτσι να αποστερήσουν τη συγκυβέρνηση από κάθε πρόσχημα, ότι δήθεν πολιτεύεται στα πλαίσια του ισχύοντος κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και του Συντάγματος.

Αν δεν το πράξουν, θα είναι και οι ίδιοι συνεργοί στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματος και στην μετατροπή του σε κοινοβουλευτική απολυταρχία.

Ο λαός δε, μπροστά στη συγκεκριμένη «παραβίαση του καταπιστεύματός» του από την νομοθετική εξουσία, νομιμοποιείται, «να προσφύγει στον ουρανό», να επαναστατήσει. Όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο John Locke («Δεύτερη Πραγματεία Περί Κυβερνήσεως»):

[Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι εισέρχονται σε κοινωνίες, είναι η διατήρηση της ιδιοκτησίας τους και ο σκοπός, για τον οποίο εκλέγουν και εξουσιοδοτούν το νομοθετικό σώμα, είναι για να θεσπίζονται νόμοι και να τίθενται κανόνες ως φράχτες των ιδιοκτησιών όλων των μελών της κοινωνίας, περιορίζοντας έτσι τη δύναμη και μετριάζοντας την κυριότητα κάθε μέρους ή μέλους της κοινωνίας. Διότι εφόσον δεν μπορεί ποτέ να υποτεθεί ότι αποτελεί βούληση της κοινωνίας να έχει το νομοθετικό σώμα την εξουσία να καταστρέφει εκείνο, το οποίο ο καθένας προτίθεται να διασφαλίσει εισερχόμενος στην κοινωνία και για χάρη του οποίου ο λαός υποτάχθηκε σε νομοθέτες που ανέδειξε ο ίδιος – γι’ αυτό οποτεδήποτε οι νομοθέτες δοκιμάζουν να αποσπάσουν και να καταστρέψουν την ιδιοκτησία του λαού ή να τον περιαγάγουν σε δουλεία καθυποτάσσοντάς τον σε αυθαίρετη εξουσία, θέτουν τους εαυτούς τους σε κατάσταση πολέμου με τον λαό, οπότε αυτός απαλλάσσεται ως εκ τούτου από κάθε δέσμευση περαιτέρω υπακοής και επαφίεται στην κοινή καταφυγή που παρέσχε ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους κατά του ωμού καταναγκασμού και της βίας. Οποτεδήποτε συνεπώς η νομοθετική εξουσία παραβαίνει αυτόν τον θεμελιώδη κανόνα της κοινωνικής συμβίωσης και λόγω φιλοδοξίας, φόβου, τρέλας ή διαφθοράς δοκιμάζει να αρπάξει η ίδια ή να θέσει στα χέρια κάποιου άλλου αυθαίρετη εξουσία πάνω στη ζωή, την ελευθερία και τα περιουσιακά στοιχεία του λαού, με αυτή την παραβίαση του καταπιστεύματος τα μέλη της απεμπολούν την εξουσία που ο λαός είχε εναποθέσει στα χέρια τους για τους αντίθετους ακριβώς σκοπούς˙ [η εξουσία λοιπόν] αυτή επανέρχεται στο λαό, που έχει το δικαίωμα να ανακτήσει την αρχική του ελευθερία και να συγκροτήσει ένα νέο νομοθετικό σώμα, όποιο θα κρίνει ως καταλληλότερο να του διασφαλίσει την σωτηρία και την ασφάλειά του, που είναι και ο σκοπός της σύμπηξης της κοινωνίας.] (Παρ. 222)

[Κι αν όσοι παραμερίζουν την νομοθετική εξουσία με τη βία είναι αντάρτες, οι ίδιοι οι νομοθέτες, όπως δείξαμε, δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι αφίστανται από αυτόν τον χαρακτηρισμό όταν αυτοί, αν και ορίστηκαν να μεριμνούν για την προστασία και συντήρηση του λαού, των ελευθεριών και των ιδιοκτησιών του, τις προσβάλλουν βίαια και αποπειρώνται να τις αφαιρέσουν˙ εφόσον έτσι περιέρχονται σε εμπόλεμη κατάσταση με εκείνους, οι οποίοι τους έκαμαν προστάτες και φύλακες της ειρήνης τους, γίνονται κυριολεκτικά και με τις πιο πάνω επιβαρυντικές συνθήκες rebellantes, αντάρτες.] (Παρ. 227)