ΜΑΣ ΒΑΛΑΝΕ ΕΜΠΟΔΙΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΑΝ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ.

Γράφει ο: Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)
Ντριιιιν. Τηλέφωνο απ’ το χωριό.

-Που είσαι ρε άνθρωπε; Έτσι κάνει ο κόσμος; Έριξες μαύρη πέτρα;

-Η μαύρη η κρίση φίλε! Ο Χειμώνας, ο κακός μας ο καιρός, για ταξίδια είναι τώρα;

- Έλα μωρέ για όλο τον κόσμο είναι η κρίση. Εσύ το παράκανες αδερφέ! Ξαφανίστηκες. Σεισμοί εδώ, λοιμοί, καταποντισμοί. Εσείς εκεί οι Αθηναίοι πέρα βρέχει. Θα κάνεις καμιά βόλτα προς τα κάτω;

- Μπά! χλωμό το βλέπω αδερφέ. «Κλείσαν οι στράτες του Μωριά, κλείσαν και τα δερβένια».

-Δηλαδή;……..

-Τι δηλαδή! Δεν τα ’μαθες. Πάλι επάνω τα διόδια 60%, έβαλαν ολούθε μπάρες τράβα - έλα. Βάλε και το χαράτσι Ρίο-Αντίρριο, φτηνότερο θα μου’ρθει να πάρω το αεροπλάνο να πάω Βρυξέλες να δω τι γίνεται και μ’ εκείνο το έρμο το χρέος, παρά να κατέβω Αγγελόκαστρο. Μας τον έκλεισαν τον δρόμο με «παλιούρια» φίλε. Και ποιο δρόμο μιλάμε τώρα! Ο δρόμος για τη Λυσιμαχεία καλύτερος είναι. Ετούτος! Ούτε το γεφύρι της Άρτας να ήτανε. Ολημερίς τον φτιάχνουνε το βράδυ γκρεμισμένος.

-Καινούργια είναι αυτά ρε φίλε; Μια ζωή έτσι δεν ήτανε. Χρόνια και ζαμάνια τι «είχες Γιάννη τι είχα πάντα».

-Όχι αδερφέ! Τα παλιότερα χρόνια όταν επρόκειτο να γίνει κάποιος δημόσιος δρόμος υπήρχε κάποια άλλη διαδικασία. Άκουγαν οι κομματάρχες τον κόσμο που έριχναν καντήλια στα Καφενεία για το δρόμο, πίεζαν τους βουλευτές τους, αυτοί πιέζανε τον αρμόδιο υπουργό, αυτός των υπουργό οικονομικών και το έργο έπαιρνε κάποτε σειρά. Γινότανε κάποια στιγμή δημοπρασία όπου όλως περιέργως την κέρδιζαν οι προσκείμενοι στην κυβέρνηση εργολάβοι, προκειμένου να είναι εύκολη και η ενίσχυση του κόμματος και σιγά-σιγά προχωρούσε η κατασκευή όπου έπεφταν μερικά ψιλοδωράκια, και κάποτε ο δρόμος τελείωνε.

Μέχρι που ήρθαν τα «λαντζόνια» οι Σοσιαλιστές στα πράγματα, και ανακαλύψανε την αυτοχρηματοδότηση. Κάνει το δημόσιο μια σύμβαση να κατασκευασθεί ή να συντηρηθεί ένα έργο με χρήματα των εργολάβων ώστε να μην επιβαρύνεται με φόρους λέει ο λαός. Σαν ιδέα καλή δεν λέω. Όμως γίνεται τέτοια υπερτιμολόγηση στο έργο που ξεπερνάει κάθε όριο. Στον τελικό λογαριασμό μπαίνουν τα έξοδα κατασκευής ή συντήρησης του έργου, τα έξοδα συντήρησης των εργολάβων και τα έξοδα συντήρησης των κομμάτων! Μετά κλείνουνε τις στράτες και βάζουνε αβέρτα τα λεγόμενα διόδια, τα σύγχρονα λησταρχεία κάτι σαν τα περάσματα τ’ αρχαία χρόνια εκεί στην «κακιά σκάλα» με τους ληστές τον Σίμωνα και τον Προκρούστη.

Κι έτσι γίνονται σήμερα οι περισσότεροι δρόμοι και βάζουν συνέχεια καινούργια διόδια, και καινούργιες αυξήσεις στα ήδη υπάρχοντα.

Και όπως λέει σε έκθεσή του το γενικό λογιστήριο του κράτους, το Δημόσιο ζημιώνεται, 7,5 δις. ευρώ απ’ τους αυτοκινητόδρομους που τα κερδίζουνε οι εταιρίες των μεγαλοεργολάβων γνωστών και μη εξαιρετέων. Όμως οι εταιρείες έχουν τον νόμο μαζί τους, δηλαδή την σύμβαση που οι “αλεπουδιάριδες» οι πολιτικοί υπογράψανε. Τώρα οι ίδιοι μας λένε ότι το κράτος φτώχυνε κι ότι αν θέλουμε καινούργιους δρόμους πρέπει να κόψουμε το λαιμό μας να πληρώσουμε και μαλλιοτραβιούνται στα κανάλια για τις παράλογες αυξήσεις στα διόδια για το θεαθήναι . Είναι φυσικό να ακουσθούν λόγια παχιά και πομπώδη κάτω απ’ την κατακραυγή του κόσμου.

Όμως η ουσία είναι μία, δεν υπάρχει αθανασία για το δεκάευρο στο πορτοφόλι μου, σαν βγω στον πηγαιμό για το Λουτράκι. Κι ας πέφτανε οι «μούντζες» σύννεφο χθες προς τα εισπρακτικά κουβούκλια των διοδίων από τα’ αυτοκίνητα που έφευγαν απ’ τον παλιό χωρίς διόδια σαραβαλιασμένο δρόμο.