ΠΟΙΗΣΗ: «Χαμένα και κερδισμένα όνειρα» του ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ

"Χαμένα και κερδισμένα όνειρα"

ΠΟΙΗΣΗ: Του ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ

Ε-mail: a.moudouris@gmail.com

Έβλεπα, καθώς κοιτούσα στης μνήμης τα αρχεία

όλα αυτά που πέρασαν  κι είχανε σημασία, 

που γράφτηκαν και  έμειναν μέσα  μου χωνιασμένα,

επιτυχίες, σφάλματα, και όνειρα χαμένα.

Ο χρόνος να προσπερνά στο δικό μου μετερίζι  

και τη ζωή αγέρωχη να με παραμερίζει.

Σκεπτόμουνα εκείνα, που έτρεχαν ανώφελα,     

στης νιότης μου τα χρόνια, πεθάνανε τα όνειρα.

Θυμόμουν που έκτιζα παλάτια πάνω στην άμμο,

το ναό της ουτοπίας με χίμαιρες γεμάτο.........

Έφηβος ήθελα να γίνω μεγάλος χορευτής 

 κι έδειχνα στο ζήλο, ενθουσιώδης  εθελοντής.

Το πίστευα, πως σύντομα θα γινόμουν γητευτής.

Ήθελα να κερδίσω τη δόξα με τη ζωή μου,   

κι έδωσα για το σκοπό τη δύναμη της ψυχής μου.

Νωρίς ήταν ακόμη κι είχα χρόνο να διαλέξω 

η κλίση, το ταλέντο μου, δρόμος να διαπρέψω.

Διάλεξα λοιπόν για μένα,  αυτό που θα με γέμιζε,  

και μ’ ανάλογη ανέλιξη στα ύψη θα μ’ ανέβαζε. 

Μα τι ήταν, όμως, η ζωή αυτή που διάλεξα;

Ήμουνα τότε, πολύ νέος που τ’ αποφάσισα.

Την πείρα και την κριτική δεν είχα, για  να γνωρίζω, 

με σιγουριά το δρόμο μου στο μέλλον να βαδίζω.

 Εκεί στις μπάρες  ασθμαίνοντας και ιδροκοπώντας 

μ’ εχθρό το «καλύτερο» συνέχιζα πολεμώντας.

Έκανα όνειρα, όμως ένιωθα απελπισμένα,  

όλες μου οι προσπάθειες πήγαιναν στα χαμένα.

Ο συναγωνισμός, συνήθως  είχε δυσκολίες,

δεν άντεχε ο χαρακτήρας μου τις ατιμίες

 και το ταλέντο μου δεν επαρκούσε  ν’ αντισταθεί,

στο χρήμα  και στων δημόσιων σχέσεων την ισχύ.  

Είχα τον ενθουσιασμό, μου έλλειπε η πείρα,

να επιλέγεις  δε μπορείς, αν σε πιέζει η χρεία. 

Ευτυχώς σταμάτησα νωρίς, πριν τη συντέλεια, 

αλλά πολύ αργά, για να ζήσω στην εντέλεια !

Η πείνα και η ανέχεια καιροφυλακτούσαν,  

με τη σιγουριά ν’ ασχοληθώ, όλοι μου ζητούσαν.

Μα πώς να κάνεις κάτι, που εσύ δεν αγαπάς,

δεν είναι κρίμα κι άσκοπο το χρόνο να σπαταλάς;

Η κοινωνία δε χρειάζεται μόνο τους γραφιάδες,

ούτε τους άσχετους πτυχιούχους καλαμαράδες, 

έχει ανάγκη όλες τις τάξεις εργαζομένων 

και ιδιαίτερα αυτών των διανοουμένων.

Σπούδασα λοιπόν, βρήκα δουλειά, άλλαξα τακτική,

έπρεπε να ακολουθήσω την πόρνη τη ζωή.

Από τότε γέμισα με μίσος και απέχθεια

για ότι λέγεται ταλέντο και καλλιέργεια.

Το πλήρωσα ακριβά, όμως δεν το μετάνιωσα,  

ολόκληρη τη ζωή μου άδικα δε σπατάλησα.

Ότι χάνεις απ’ τη μια το κερδίζεις απ’ την άλλη, 

άλλωστε, στο σύμπαν ισορροπία να υπάρχει!

Μια όμορφη οικογένεια με γέμισε χαρά,  

έπειτα,  είχα μια σίγουρη και έντιμη δουλειά.

Είναι σημαντικό να ζεις με αξιοπρέπεια, 

προτέρημα μεγάλο, να σε διακρίνει η ευγένεια.

Μη ζηλεύετε τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς  

ούτε όλους τους διάσημους και τους επιφανείς.

Είναι αξιοθρήνητοι, να τους αποφεύγετε,

όμως ποτέ αυτούς να μην εκμεταλλεύεστε.

Το γράφει κι ο Λουντέμης, συγγραφέας ήταν  κι αυτός,

κάτι ήξερε ο Μενέλαος, που ήτανε σοφός.

-Καραντίνα λοιπόν!  Στον Καιάδα και τα έργα τους;

-Όχι τα έργα τους. Σ’ αυτά είναι ακίνδυνοι,

στο σπίτι σας, αν τους βάλετε γίνονται επικίνδυνοι.   

Διαβάστε  τους όσο θέλετε, και θαυμάστε τους ακόμα,

όμως,  κρατήστε τους μακριά  με κλειστό το στόμα.

Έχουν συχνά αυτοί, συμπεριφορές ειρωνικές

είναι μοχθηροί, γεμάτοι βίτσια και παραξενιές.

Υπάρχουν όμως και θετικά στοιχεία γι’ αυτούς,

να μην τους κρίνουμε, από τους δικούς μας εαυτούς.

Προσφέρουνε  πολλά, με την ελάχιστη αμοιβή, 

είναι του κόσμου «οι μεγαλύτεροι δημιουργοί»,

και τα έργα τους συχνά, είναι «αριστουργήματα»,

που μας δίνουνε χαρά κι ωφέλιμα μαθήματα.

«Δεν εξασφάλισαν ποτέ τη θεία αμβροσία,

όλοι  όμως, εξασφάλισαν την αθανασία!».

Υ.Γ: Για  να γράψω το ποίημα αυτό,  χρησιμοποίησα τα ερεθίσματα και  τους επηρεασμούς  που δέχθηκα,  απ’ τη μελέτη του θαυμάσιου έργου του Μενέλαου Λουντέμη,  «ΕΚΣΤΑΣΗ».