Γράφει ο: Νίκος Ναούμης
Πολιτικός επιστήμονας
Δημοτικός σύμβουλος Ξηρομέρου
Καθόμουν στο πατρικό μου σπίτι -στο χωριό- και η ώρα πλησίαζε οχτώ το απόγευμα. Ήταν, για μένα, μια σημαδιακή μέρα…. Η μέρα που συμμετείχα στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο της ζωής μου και πλησίαζε στο τέλος της…. Μια ξαφνική νεροποντή, νωρίς το μεσημέρι, είχε δροσίσει αρκετά την ατμόσφαιρα, που από το πρωί θύμιζε μεσοκαλόκαιρο κι έκανε τα τζιτζίκια να παραληρούν, αν και είχαμε μπει στο φθινόπωρο. Προσπαθούσα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου….. παρέα με έναν παγωμένο espresso και δύο τσιγάρα…. Αν και προσπαθώ να το κόψω -το ρημάδι- και έχω κάνει σημαντική πρόοδο, ακόμα το έχω ανάγκη, ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές, φορτωμένες πίεση και άγχος.
Η ησυχία τριγύρω ήταν εκκωφαντική. Όταν ζεις σε μια πόλη όπως η Αθήνα, αυτή η σιωπή σε τρομάζει. Ο νους μου προσπαθεί να ξεδιαλύνει τα αίτια αυτής της ηρεμίας. Μεγάλωσα ως τα δέκα μου χρόνια εκεί, σε αυτό το σπίτι, σε αυτή τη γειτονιά. Οι συνθήκες όμως, ανάγκασαν την οικογένειά μου να μεταναστεύσει και να αναζητήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα.......