Ορφάνια, πείνα, δυστυχία | Μια ζωή γεμάτη μνήμες.

     Συνεχίζοντας το ταξίδι μας, συναντήσαμε τον 88χρονο κύριο Ανδρέα, έναν σοφό και έμπειρο άνθρωπο που έζησε τα δύσκολα χρόνια στο ορεινό χωριό Παλιό Χαλκιόπουλο της Αιτωλοακαρνανίας.

Ο κύριος Ανδρέας γεννήθηκε το 1936 και μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν ακόμα μικρός και η μητέρα του αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά για να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της.

Η κυρία Γεωργία, όπως ήταν το όνομα της μητέρας του, εργαζόταν στα χωράφια από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Κουβαλούσε τρόφιμα στην πλάτη για να ανεφοδιάζει το παντοπωλείο του χωριού, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα ένα τσουβάλι αλεύρι από καλαμπόκι. Με αυτό το ψωμί κατάφερε και μεγάλωσε τα παιδιά της. 

 Ο κύριος Ανδρέας θυμάται ότι όταν πήγαινε στην πέμπτη δημοτικού τότε φόρεσε για πρώτη φορά κανονικά παπούτσια. Τους τα είχε δώσει η πρόνοια μαζί με ρούχα. "Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια," μας είπε ο κύριος Ανδρέας. "Δεν είχαμε τίποτα. Αλλά δεν παραπονιόμαστε. Ζούσαμε με αυτά που είχαμε και ήμασταν ευτυχισμένοι." Θυμάται επίσης ότι τότε οι άνθρωποι βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. "Αν κάποιος είχε ανάγκη, όλοι βοηθούσαν," μας είπε. "Υπήρχε αλληλεγγύη και σεβασμός." Ο κύριος Ανδρέας θυμάται ακόμη τον δάσκαλο του, ο οποίος είχε όλες τις τάξεις. Παρόλα αυτά τα παιδιά έμαθαν γράμματα. "Ο δάσκαλος μας ήταν πολύ καλός άνθρωπος," μας είπε. "Μας δίδαξε να αγαπάμε τη μάθηση και να μην το βάζουμε κάτω." Καθώς μεγάλωσε ο κύριος Ανδρέας, βρήκε δουλειά στην πόλη όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον. 

Η ιστορία του αποτελεί έμπνευση και υπενθύμιση για τη σημασία της ανθρώπινης ανθεκτικότητας, της αγάπης και της αμοιβαίας στήριξης σε δύσκολες στιγμές.