Στη Χώρα των Λωτοφάγων!

Γράφει ο Βασίλης Νάκας, 

                     δημοσιογράφος

        Έχω αποφασίσει να σπάσω την τηλεόραση και να την πετάξω στον πρώτο ΧΥΤΥ, ή έστω ΧΥΤΑ, που θα συναντήσω. Στην περιοχή μας, άλλωστε, είναι εύκολο να ξεφορτωθείς τα απορρίμματα σου, πετώντας τα οπουδήποτε. Είναι τόσο ψυχοφθόρο να ακούς συνέχεια για την επικείμενη χρεοκοπία και καταστροφή της Ελλάδας, για το πώς έχει εκπέσει σε παρίας και ζητιάνος της Ευρώπης, που έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το πού πατάω και πού βρίσκομαι. Να αποσύρω τις καταθέσεις μου από την Τράπεζα και να τις φυγαδεύσω στην εσπερία, θα συγχωνευτεί το τραπεζικό σύστημα, για να ισχυροποιηθεί και να ανοίξουν οι λεγόμενες στρόφιγγες του δανεισμού προς την περιώνυμη πραγματική οικονομία; Τέτοια ερωτήματα μου τριβελίζουν καθημερινά το μυαλό από τα παράθυρα της τηλοψίας, που μου έρχεται να απαλλοτριώσω, ή να κάψω τις Τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τις δευτερογενείς αγορές, ώστε να ξεκάνω, μία και καλή, τους φονιάδες των μισθών καπιταλιστές, και λοιπούς κερδοσκόπους και spreadούχους...........

      Κάθε βράδυ, μάλιστα, νιώθω την ανάγκη να προσευχηθώ για την είσπραξη της 5ης ή 100ης δόσης, να φωτιστούν οι εκπρόσωποι της Τρόικας και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, και να μας ελεήσουν. Φοβάμαι, όμως, πως οι παρακλήσεις μου θα πέσουν στο κενό, γιατί το σκηνικό δεν λέει ν’ αλλάξει, κι όσο πιο πολύ βυθιζόμαστε τόσο εθιζόμαστε σ’ αυτό. 

        Πρώτα «λεφτά υπάρχουν», μετά είμαστε «Τιτανικός», στη συνέχεια έχουμε «το περίστροφο στο τραπέζι», και πάλι « όλοι μαζί μπορούμε», και άντε «σκίζουμε τα μνημόνια», και τελικά κάνουμε τα «ΟΧΙ» «ΝΑΙ» και τα «ΝΑΙ» «ΟΧΙ», βαπτίζοντας το ψάρι κρέας. Μοιάζει όλο αυτό μ’ ένα κρεσέντο νευρωτικής τρομοκράτησης, όπου μόνο οι φελλοί επιπλέουν, γιατί οι ίδιοι δημιούργησαν την τρικυμία, και ξέρουν πως χωρίς αυτήν δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους.

        Μου είναι προσωπικά αδιάφορη η μιζέρια, και πληκτική η μελαγχολία, αλλά μάλλον τα μεγαλόστομα ιδεώδη της μεταπολίτευσης ξεφούσκωσαν οριστικά στις χολιγουντιανές φιέστες και τα προκάτ χαμόγελα, που αποκορυφώθηκαν με το νεο-μεγαλοϊδεατικό παραλήρημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή η ψευδαίσθηση της φαντασμαγορίας, με την οποία γαλουχήθηκε η γενιά μας, έχει τώρα θαφτεί κάτω από τα τρομολάγνα σενάρια των κάθε φύσεως αναλυτών: μας επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα ξόφλησε, κι ότι, αν δεν σκύψουμε πιστά τη ράχη μας, ο πέλεκυς της συμφοράς θα μας ρίξει, άφευκτα, στον πάτο της Ιστορίας. Ίσως, μόνο, μας δώσουν την ευκαιρία να ανακυκλωθούμε ως άλλη χώρα, άλλος λαός, πιο πολυπολιτισμικός, χωρίς εθνική συνείδηση, ένα χωράφι του κόσμου.

        Δεν λυπάμαι για την Ελλάδα που φεύγει, σαν την Αλεξάνδρεια του ποιητή. Αυτή η περίοδος ολοκλήρωσε την πορεία της, άρχισε με το τέλος μίας δικτατορίας στρατιωτικής και τελειώνει με την αρχή μίας άλλης, οικονομικής αυτή τη φορά. Σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης πέρασαν, και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις παρακαταθήκες των τετρακοσίων οθωμανικών μας χρόνων: ο κοτσαμπασισμός, το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία, ο χρηματισμός, κι η αλόγιστη διασπάθιση δημοσίου χρήματος γιγαντώθηκαν, δίνοντας στη χώρα μας τον χαρακτήρα μιας ημιπαράνομης εταιρείας καπάτσων κομπιναδόρων. Το ελληνικό δαιμόνιο μετατράπηκε σε πανδαιμόνιο, και τώρα μες στη σύγχυσή μας ενδίδουμε σε σωτήρες, σε καιροσκόπους, σε πολιτικά ανδρείκελα, στην προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. Πιστεύουμε τα πάντα, και δεν πιστεύουμε σε τίποτα.

       Είμαστε, πια, έτοιμοι να υιοθετήσουμε το «όπου γης και πατρίς», και να μεταναστεύσουμε οπουδήποτε, στην Αυστραλία, τη Βραζιλία, την Ουγκάντα. Μακριά από την ευρωπαϊκή ήπειρο, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, που όμως ξαναθυμήθηκε τις σκοτεινές σελίδες της και βάλθηκε να γκετοποιεί και να τρώει τα παιδιά της, σαν τον γερο-Κρόνο. Αληθινός εκπεσμός για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης να εξακολουθούν να υφίστανται ιδεοληψίες περί ισχυρών και ανίσχυρων κρατών, ποδοπατώντας τις αρχές της αλληλεγγύης και της ειρήνευσης, πάνω στις οποίες στήθηκε το όραμα της μεταπολεμικής Ευρώπης.

        Μέσα σ’ αυτό το γενικότερο νεφέλωμα, ένα, ακόμα, από τα πλέον παράδοξα είναι ότι, ενώ σε άλλες εποχές και μόνο η υπόθεση εφαρμογής τόσο σκληρών μέτρων από μια ελληνική κυβέρνηση, θα είχε ξεσηκώσει κοινωνική έκρηξη, σήμερα επικρατεί νηνεμία και χλιαρότητα αντιδράσεων. Τι άλλο χρειάζεται για να καταδειχτεί η αδυναμία ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού να ορθώσει το ανάστημά του και να διεκδικήσει, όταν επί δεκαετίες λειτουργούσε σαν απομυζητικό καρκίνωμα, εξυπηρετώντας συμφέροντα ομάδων και ατομικούς αριβισμούς. Τι άλλο χρειάζεται για να καταδειχτεί ότι οι πραγματικά αγανακτισμένοι δεν είναι όσοι χάνουν μέρος των προνομίων τους, γιατί πάντα θα βρίσκουν τρόπους να τρυπώσουν στα γρανάζια της εξουσίας, αλλά εκείνοι που συνειδητοποιούν, νιώθουν το τι χάσαμε, και τι κόποι και αγώνες απαιτείται να καταβληθούν, από μέρους τους, για να ξανακερδηθεί.

         Στη χώρα, λοιπόν, των Λωτοφάγων, όπου η σχιζοφρένεια έχει αναχθεί σε προσόν, άλλοι γεύονται τον καρπό της λησμονιάς, κι αποξεχνιούνται μακάριοι, κι άλλοι εξακολουθούν το ταξίδι προς μια κατ’ ευφημισμό Ιθάκη, τρελοί κι αυτοί στη μοναξιά τους. Κι ο σύγχρονος λωτός μοιάζει άλλοτε με ωρολογιακή βόμβα χρεοκοπίας, κι άλλοτε με κλοτσοσκούφι στα πόδια των τροϊκανών – νυν θεσμών - δανειστών μας. 

     Ζούμε στην εποχή της ταχείας πληροφόρησης, αυτό γράφαμε κάποτε στις σχολικές εκθέσεις ιδεών, αλλά τώρα αφήστε μας, παρακαλώ, να γίνουμε εμείς η πληροφορία, ή έστω ξεχάστε μας, κι αφήστε μας ήσυχους στον δρόμο προς τη δικιά μας Ιθάκη.