Παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Μαρκέα «Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ» - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Στις 2 Απριλίου 2014, ημέρα Τετάρτη και ώρα 7.00 μ.μ.στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η παρουσίαση του βιβλίου,  του  συγγραφέα γιατρού Νίκου Μαρκέα        Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  

Το βιβλίο παρουσίασαν:

Ο Πάνος Μαυρομμάτης, Νευρολόγος Ψυχίατρος-Συγγραφέας

Ο Θάνος Βέρδης, Επίκ. Καθηγ. Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών-Συγγραφέας

Αποσπάσματα διάβασε η ποιήτρια Γαρυφαλλιά Ραβαζούλα

Συντόνισε  ο Δημοσιογράφος και Συγγραφέας Κάρολος Μωραίτης

Χαιρετισμό απηύθυνε..... 

η Μαρίζα Οικονόμου, Αναπλ. Διοικήτρια του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» στο οποίο εργάζεται ο συγγραφέας.

Παρέστη, η για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Δ.Σ. και  νυν Αντιπρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων  Μαριόγκα Φραγκάκη, καθώς επίσης και πλήθος φίλων και συναδέλφων του συγγραφέα.

Μετά την παρουσίαση ακολούθησε δεξίωση.

Λίγα λόγια για το βιβλίο 
Η συγγνώμη της σιωπής

(Από την εισήγηση του συγγραφέα στην παρουσίαση του βιβλίου)

Λένε ότι ένα πραγματικά καλό μυθιστόρημα έχει ένταση και επικεντρώνεται σ’ έναν κεντρικό χαρακτήρα που αντιμετωπίζει δυσεπίλυτο δίλημμα. Το δίλημμα εξελίσσεται σε κρίση, η κρίση οδηγείται μέσα από μια σειρά επιπλοκών στην κλιμάκωση και στο τέλος δίνεται η λύση στην κρίση, που τόσο λαχταρά ο αναγνώστης! Αν δεν τα βρούμε όλα αυτά στο μυθιστόρημα, προφανώς πρόκειται για αποτυχία.

Στη «Συγγνώμη της σιωπής» δεν είναι όλα τόσο ξεκάθαρα, αλλά ωστόσο υπάρχουν. Και το περίεργο είναι ότι ο κεντρικός χαρακτήρας δεν διεκδικεί για τον εαυτό του τον τίτλο του ήρωα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Κάνει τα πάντα να διαψεύσει τις προσδοκίες. Τυλιγμένος σ’ ένα πλέγμα αμφιβολιών για την προσωπική του αξία, βουτηγμένος σε πλήθος ανασφάλειες, προσπαθεί απεγνωσμένα να σταθεί όρθιος.

Ο Σταύρος Ντάρλας κάνει τη θητεία του ως αγροτικός γιατρός στο Πετροχώρι, ένα ημιορεινό χωριό σε κάποιο νησί του Αιγαίου, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Παρά τον δειλό χαρακτήρα του, βρίσκεται στο στόχαστρο των μικρόψυχων αντιλήψεων των κατοίκων και συμπαρασύρεται στη δίνη των γεγονότων.

Όμοιος με τον Οδυσσέα, ο συγγραφέας ευχαριστιέται ν’ ακούει τις Σειρήνες και το εκμαυλιστικό τους τραγούδι, δεμένος γερά στο κατάρτι της υποκρισίας της προσωπικής του περιπέτειας. Γράφοντας καταφέρνει να λύσει τα δεσμά του. 

Βρήκε ένα χορταριασμένο μονοπάτι που κατηφόριζε προς τα χωράφια. Η νύχτα είχε αστέρια που έσπαγαν το σκοτάδι σε αμέτρητα κομμάτια. Το φεγγάρι είχε αρχίσει το ταξίδι του προς τη δύση, ολόγιομο, ξέχειλο από ερωτικές επιθυμίες και πάθη ανθρώπινα. Αναγνώρισε τη μικρή άρκτο και τον πολικό αστέρα. Προσανατολίσθηκε σωστά και πήρε τον κατήφορο. Έφθασε σ’ ένα σημείο του μονοπατιού απ’ όπου μπορούσε να διακρίνει τη θάλασσα. Η ασθενική λάμψη των αστεριών ασήμωνε την απεραντοσύνη του υγρού στοιχείου και το έκανε να ξεχωρίζει από το διάστικτο στερέωμα του ουρανού. Το νόθο φως του φεγγαριού έριχνε μια στήλη κατακόρυφη που λαμπύριζε τα νερά. Προσδιόρισε κατά πού πέφτει το Καραβοστάσι. Διέκρινε μια αρμάδα από τράτες να διασχίζει τα ήρεμα νερά.

Ήταν εξαίσια ώρα, μοναδική για ρεμβασμό και βαθιά περισυλλογή. Ένιωθε το μυαλό του ξαφνικά ν’ αποκτάει φτερά και να κινείται ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Και είχε την πεποίθηση, που ολοένα θέριευε μέσα του, ότι μια ένοχη σιωπή εξουσίαζε τα πάντα γύρω του. Όλοι κάτι ήξεραν και το κρατούσαν μυστικό. Όλοι είχαν στη σκέψη τους ανείπωτους λογισμούς που φύλαγαν ο ένας απ’ τον άλλο επτασφράγιστα κλειστούς. Και τότε, μια ακαταμάχητη αγωνία ένιωσε να τον κυριεύει. Να σπάσει αυτή τη σιωπή, να θρυμματίσει τους πονηρούς λογισμούς, να εκμηδενίσει το έρεβος που απλωνόταν παντού, να εξουθενώσει το ζόφο που πάσχιζε να κάνει κατοχή στην καρδιά του.

Έβγαλε μια άναρθρη, πρωτόγονη κραυγή που έσπασε τη σιγαλιά της νύχτας σε χίλια κομμάτια. Ο δυνατός ήχος έφθασε μέχρι την ακτή και ίσως μέχρι την αντίπερα μεριά, στα παράλια της Ανατολής.

Είκοσι δύο χρόνια μετά, ο Ντάρλας επιστρέφει στο νησί για να διοργανώσει ένα επιστημονικό τριήμερο. Τα πάντα γύρω του έχουν αλλάξει. Αλλά, περισσότερο και από τη δική του μεταμόρφωση, νιώθει πως τίποτα πια δεν μπορεί να είναι όπως παλιά. 

Το βιβλίο αποτελείται από 28 κεφάλαια και χωρίζεται σε 3 μέρη. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Τα γεγονότα έδειχναν από μόνα τους ότι έρρεαν σε μια καθορισμένη ρότα, σ’ έναν νομοτελειακό αλγόριθμο. Η εξέλιξη λίγο διαφέρει από την αλληλουχία κινήσεων ενός μουσικού έργου. Έτσι, έχουμε ένα πρώτο μέρος με τη δυναμική ενός allegro vivace, ένα δεύτερο μέρος αργό, γεμάτο πάθος (andante appassionato), και ένα τρίτο μέρος scherzo finale που περιέχει αναζητήσεις, ανατροπές, αποκαλύψεις και οτιδήποτε άλλο μπορεί ν’ ανακουφίσει τη ψυχή και να ηρεμήσει την καρδιά.

Πολλοί ρωτάνε, τι εμπνέει κάποιον να γράψει ένα μυθιστόρημα; Μα, είναι απλό: η ίδια η ζωή, με τα απρόοπτα, τις αναπάντεχες εκπλήξεις της, τις κορυφώσεις της ανθρώπινης θηριωδίας ή το αλτρουιστικό της μεγαλείο όταν αυτό τολμά να εκδηλωθεί. Όπως θα έλεγε ο Θερβάντες, η ζωή έχει μέσα πολλές αλήθειες τόσο νόστιμες και διασκεδαστικές, που είναι καλύτερες και από ψέματα. Αρκεί κανείς να είναι προσεκτικός και να παρατηρεί όσα διεκτραγωδούνται δίπλα του. Και βέβαια, να διαθέτει το ευαίσθητο αισθητήριο ώστε να αντιλαμβάνεται έγκαιρα και να καταγράφει. Λογοτεχνία είναι μάλλον η τέχνη της αφήγησης.  

Γιώργος Κουβέλης